Op mijn dansclubje zijn steeds meer dames van allerlei allooi. Het begon met een handjevol Nederlandse pensionada’s maar dat is allang niet meer zo. Ik heb nu ook wat Engels plebs en wat Deutsche Grundlichkeit erbij. Onder de dames bevinden zich ook een paar artistiekerige types die daar hun brood mee verdienen. Dat is knap. Eén van die artistiekerige types is Christina. Ze is net zo oud als ik en broodje mager en altijd helemaal blij en voldaan als ze weer naar huis mag. Elk jaar geeft ze een stage voor andere Duitse artistiekerige types en oh het is elk jaar weer erg moeilijk om een naakt model te vinden, zuchtte ze aan de koffie. Ze moeten helemaal uit Toulouse komen en flink betaald worden. Naakt modellen op het platteland zijn zeker schaars. Dat kan ik me goed voorstellen en ik denk daarbij dan aan Sylvie en andere collega boerinnen. Na die diepe zucht aan de koffie begon mijn brein natuurlijk op volle toeren te draaien. Als je een uitdaging zoekt, ligt die meestal voor het grijpen en dus bood ik voorzichtig aan of ik mocht solliciteren. Ik ben wel niet zo jong meer en heb ook niet bepaald een modellen gezicht maar mijn lichaam is nog goed dussuh… Och wat was Christina blij! Dolblij. En vanaf dat moment kon ik natuurlijk zwaar in training. Dat hielp trouwens helemaal niets als je niet een bepaald doel hebt. En ik had ook geen idee wat er van me verwacht werd. De Tutjes riepen meteen van “Oh bah!” toen ik het vertelde. Tja, het kan verkeren. Overdag lopen ze met de borstjes zo ver mogelijk opgeprikt en de rokjes zo kort mogelijk maar een beetje in je blootje stil zitten is bah. Bij een beetje navraag bleek, dat ze meteen aan pornografie dachten en dat kan ik me in deze tijd goed voorstellen.
Afijn, ik had nog weken te gaan en in de tussentijd nog massa’s te doen. Toen het dan ook eenmaal zo ver was, zat ik zo in de stress, dat het hele naakt poseren er maar zo’n beetje bij gedaan moest worden. Tussen de bedrijven door. Eigenlijk tussen twee oog behandelbeurten van Keesje door, die er volgens de dierenarts een klap op heeft gehad en nu met een blind en dik oog door het leven moet. Ik kan je vertellen dat het geen prettig gezicht is en dat het nog minder prettig is om het te behandelen. Het is complete oorlog. Hoewel gezegd moet worden,dat ze het inmiddels letterlijk oogluikend toestaat. Daarnaast moest het ook nog eens tussen allerlei bezoek door. Van werkbezoek van Tutten-ouders tot vakantie bezoek van vrienden. Het afgetrainde lijfje van me was inmiddels verworden tot een gestresst lijf waar regelmatig chocola in moest om op de been te blijven. Dan in godsnaam nog maar even de benen geschoren, de wenkbrauwen geëpileerd en de nagels gelakt. Niet dat het nodig was maar ter compensatie.
Bij Christina thuis werd ik hartelijk ontvangen. Drie blonde Duitse vrouwen deden net of er niets aan de hand was. Ze schilderen alle dagen van het jaar en hebben wel met meerdere bijltjes gehakt. Zelf wist ik me natuurlijk geen houding te geven. Mijn rol ken ik alleen maar van romantische films of verhalen uit de geschiedenis. Vanaf nu kon ik de nieuwe Mona Lisa worden of een Rubens personage. Wellicht een Klimt vrouw of zomaar een onbekend naakt bij zonsondergang. Uiteindelijk diende ik slechts tot oefenobject om zoveel mogelijk en zo snel mogelijk lichamen en vormen te tekenen. Het was af en toe net een wedstrijd: “Noch eine Minute…!” Zodra mijn alles verhullende doek afviel kwam er meteen een: “Oh wow!” en verlekkerd togen de dames aan het werk. Het maakte niet uit wat ik deed. Alles was goed. Als ik me tussen de bedrijven door even uitrekte gaf dat meteen inspiratie tot een volgend blad. Een natuur talent zou je zeggen. Ik ging er bijna in geloven. In gedachten werd ik de komende jaren regelmatig gevraagd om hier en daar te poseren voor kunstenmakers en pottenbakkers. Ja, mijn fantasie kent geen grenzen. Vooral Christina, die de les moest verzorgen, kon het niet laten om steeds toch ook zelf te tekenen. Net als ze dacht wat aanwijzingen te kunnen geven of de lunch te verzorgen, werd ze weer naar mijn lichaam toe getrokken om toch maar snel een schets te maken, een nieuwe vorm, een nieuwe ronding, een korte hand of een lang been. Of ik niet nog eens wilde komen poseren alleen voor haar. Na twee uur ploeteren, voornamelijk door de dames, zat het er op. Mijn kleren konden weer aan en de knorrende magen gevuld. Op de terugweg voelde ik me toch bijzonder. Net als toen ik voor het eerst met de bh van mijn moeder rondliep. Alsof iedereen de verandering in mij zag. Of na de eerste zoen van een jongen. Of na de eerste keer je weet wel. Het is net of ik een geheim met me meedraag, dat me speciaal maakt. Hoe dan ook, het was een egostrelende ochtend en hij smaakt zeker naar meer.
16-06-2011