98 – Het land van Maas en Waal

Bijna gesmolten zit ik in de logeerkamer in de ventilator. Terwijl bij ons binnen de airco aanstaat. Van 0 naar 100 in 3 dagen. Hoe is het in vredesnaam zo ver gekomen? Nog geen twee dagen geleden was het kommer en kwel wat het weer betreft. Zon, regen, onweer, zon, regen, onweer, heet, hoosbui, fris, nat, plakkerig, tochtig, donder en bliksem, stortbui, warm en weer opnieuw. Inmiddels kan ik een complete zwak ziek en misselijk boeg verzorgen. Halve dagen loop ik met betadine, wattenschijfjes, zalfjes cremepjes, spraytjes en oplossinkjes rond. Het oog van Snuitje heelt prima maar heeft regelmatig een ontsmettende spray nodig. Ook Boy zijn ontmoeting met de das ligt alweer achter ons. Niet nadat hij dagelijkse schoonmaakbeurtjes en ontstekingsremmers achter de rug heeft. De krammen mochten er na 12 dagen uit en hij is weer als nieuw. Inmiddels verhaart hij als een tierelier dus de borstel is zijn grootste vriend geworden want daarna een lekker koekje. De wond onder Ima’s oog , de aanloop ezel, geneest niet. Twee tot drie keer per dag schoonmaken en inzalven. Vliegen weghouden met een vliegenspray. Het wordt ook niet erger. Soms ziet het er goed uit, dan weer minder. Ik vrees een langdurige kwestie en inmiddels is de rekening binnen. De huid van haar dochter vertoont kale plekken en moet twee keer per week gewassen worden (shit vergeten… goed dat ik er zelf even aan denk) met een chemisch goedje dat naar spiritus ruikt. De buuf is op vakantie en laat een mankepoot van een kat achter en die poot begint te ontsteken. U voelt ‘m aankomen. En dan zijn daar nog de oude buren die de nagels geschrobt en geknipt moeten hebben en de vrouw met de baard moet geschoren.

Tot zover de zoogdieren.

Door de regen, afgewisseld met zon en tropische warmte, spuit er om het huis een oerwoud uit de grond. Echt waar. Je kijkt even niet en ineens ben je te laat en staat alles vol onkruid. De moestuin is verzonken in een onbekende plantensoort die het hier heel goed doet. De aangeplante boompjes kan ik niet meer terug vinden. Het gazon kan drie keer per dag gemaaid worden.

De “grote” weg van het dorp naar onze afslag is volledig ondergelopen met modder. De greppels liggen vol en stromen over. Arbeiders van het departement komen met schuivers de boel aan de kant vegen maar na de volgende wolkbreuk spoelt alles weer dubbel en dwars terug. Het is om te janken want alles zit onder de klei bij ons. Nou ja, de auto’s dan. De weg naar de buuf met de hinkepoot kat is totaal verzonken in 20 centimeter modder en water. Al zou ze willen, ze kan niet meer terug komen. En de departementale schuivers weigeren het schoon te maken want het is een communale weg. Daarvoor moet je bij de gemeente zijn. Echt waar, het is hier allemaal keurig verdeeld en een klein beetje moeite doen is er niet bij. En om 12 uur gaan we eten en om 5 uur weer naar huis. Ongeacht of de weg nog blubberig is of niet. Dus wie mag naar de gemeente? Ik zei de gek. Lopend is de beste manier om over het modderpad van de buuf te komen maar duurt te lang en bovendien heb ik dan drie honden achter mijn kont aan. Dan zijn de katten natuurlijk verdwenen. Met de fiets kom ik een eind. Die til ik dan, in mijn laarzen, over de 30 meter modder met gevaar voor uitglijden, vastzitten of gewoon van vermoeidheid omvallen. En dat twee keer per dag. Ik kom vast in de hemel als die bestaat. Ja ik ben geweldig.

Maar het leukste is toch dat we eindelijk eindelijk begonnen zijn met wol als isolatie te gebruiken. Hoewel we met het dak nog niet verder zijn, kunnen we wel de muren en de ramen gaan bewerken. Een kennis van Theo, van wie het idee oorspronkelijk ook kwam van die wol, komt nog eens met een vrachtwagen vol en kiept 80 schapen op een zeil.

Dat gaan we als eerste gebruiken. Mijn handen jeuken. Figuurlijk. Ik kan niet wachten om na al dat wol-jagen, er eindelijk mee aan de slag te gaan. Gipsplaten schroeven we overdwars tegen de muur. Dan kan je daar van bovenaf de wol tussen proppen. Het moet allemaal op gevoel. Doe ik er te veel of juist te weinig in? Geen idee. Liever iets te veel dan veel te weinig. Theo komt met truukjes om de boel aan te stampen. Mijn handen jeuken na zo’ 25 vierkante meter en zo’n 40 schapen niet meer. Ik ben lichtelijk misselijk van de geur en helemaal vies en vet van de vette vachten. Maar mijn huid is na het wassen wel weer mooi geworden. De danszaal wordt weer een beetje meer af. Uiteraard gaat dit allemaal in volledige harmonie. We zingen liedjes uit de soud of music, geven elkaar dansend een hamer of een zaag aan. Een kusje hier en een aanmoediginkje daar. En we praten en we zingen en we lachen allemaal. Want daar achter die hoge bergen wol ligt … nou ja, als het niet meer gaat houden we ermee op en dan gaan we de volgende dag weer verder. Het moet wel leuk blijven.