97 – Van de regen in de drup

Dit is een weerpraatje. Ik had een vriendin die zei: altijd dat gezeur over het weer, wanneer doen we het weer? Maar het is hier nu echt bizar weer. Het heeft ontzettend veel geregend. Zoveel, dat het werk in de stal er onder begon te lijden want dat vermaledijde dak moest eerst nog gedaan worden. In juni zou het vast wel beter zijn. Dus hadden we Kees over laten komen voor de broodnodige hulp. En ja, de zon kwam, het warmde op maar door al dat vocht werd het tropisch met als gevolg voortduren onweer met regen aan het einde van een warme dag. De boeren doen een race met de weergoden om nog net binnen drie dagen te hooien en het ook nog binnen te halen. Dat lukt een enkeling. Gilbert twijfelt en maait te laat. Hij ziet zijn mooi gemaaide gras volledig verpieteren. Bij mooi weer probeert hij er nog wat  van te maken maar nee hoor. Hup weer een regen en donderbui erover. Hij moet het uiteindelijk verbranden. Het gras blijft overal maar de grond uit spuiten. Normaal zou de groei nu wel zijn gaan liggen. Maar nee overal zie ik tropische oerwouden ontstaan. Binnenkort groeien hier mango’s en bananen. De weg vanaf het dorp is volledig met modder overstroomd en dat blijft het tot nu toe steeds opnieuw doen.

Als Kees er is hebben we eerst twee dagen regen. Met bakken kan je wel zeggen. Dat wordt niet werken op het dak maar in de stal. Alle rekken gaan er uit. We draaien onze armen lam aan moeren, bouten en schroeven.  Met de haakse slijper rukken we laatste poten uit het beton en na twee dagen zwoegen en zweten is er van de koeien niks meer te vinden.

En dan dreigt het droog te worden. Het is bijna niet te geloven maar we moeten het dak op. Vol goede moed gaan we dat klusje wel even klaren. In een paar dagen moet dat hele dak voorzien zijn van een waterdicht doek en nieuwe dakspanten. In your dreams, al gauw blijkt dat dit een heel langdurig karwei gaat worden. De pannen zijn vies. Erg vies. Ze moeten stuk voor stuk afgeborsteld worden. Kees rekent zich een slag in de rondte voor de plaatsing van de latten maar uiteindelijk gaat alles op het oog en op het gevoel. Heel langzaam schuiven we een paar pannen rijen op. Uiteindelijk besluiten we het anders aan te pakken. Alle pannen in een strook van 4 meter er af. En daarna in teamwork oude latten er uit, dakspanten die verrot zijn vervangen, pannen bostelen en weer omhoog brengen. Kees kruipt heen en weer op het dak, Theo is vliegende keep en reparateur en ik zei de gek borstel me samen met een borstelmaatje een blinde armontsteking. 6 dagen zijn we non stop aan het werken, slapen, eten, werken slapen, eten etc. En dan moeten we noodgedwongen en uit vermoeidheid de boel improvisorisch afdichten met planken en zeilen en wachten op betere tijden. Na een paar buien moeten we dat improvisorische, wat provisorischer aan gaan pakken zodat het dak tegen een stootje kan. We nemen een paar dagen vrij.

Maar dat is buiten de dieren gerekend. Het zou fijn zijn als die even gewoon door konden vegeteren terwijl wij andere dingen doen. Helaas. Ima, de oudste ezel heeft een naar plekje onder haar oog dat maar niet weggaat en na een week zwelt het zelfs op. De dierenarts moet er weer bij geroepen. Dit keer een hele leuke jonge vrouw die even goed de tijd neemt om alle honden te begroeten. Daarna neemt ze ook nog eens alle tijd voor Ima. Verdooft haar en begint de wond helemaal open te peuteren. Een waterval van mogelijke problemen worden over me heen gestort. Langzaam word ik steeds nerveuzer. Ima valt bijna om van de verdoving en Theo probeert haar op te vangen. In gedachten hoor ik de meter tikken maar van haast is geen sprake bij deze hele leuke dame. Ze is Italiaans van afkomst en fluistert Ima lieve woordjes toe. Gelukkig blijft ze tot de verdoving is uitgewerkt. Ik blijf zitten met een biopt voor een carcinoom onderzoek, een tas vol medicamenten en ik ben vergeten wat ik ermee moet doen. Ik besluit me te beperken tot het meest noodzakelijke. Eén ding tegelijk en me niet gek te laten maken.

Diezelfde middag ga ik met Boy naar een andere dierenarts. De gebruikelijke in het dorp. De avond ervoor, vlak voordat het donker werd maakten we nog even een wandelingetje en daar liep ineens een das op de weg. Dat was voer voor het jachtinstinct en met drie honden sterk joegen ze het arme dier terug het bos in waar ik algauw een enorm gehuil vandaan hoorde komen. De das gaf zich niet zomaar gewonnen en heeft een flinke jaap uit Boy zijn lip getrokken. Goed zo! Voor de das. Iets minder goed zo voor Boy. Het ziet er niet uit met een loshangend lapje onder zijn lip. En dat is dus helemaal niet zo “goed zo” voor de alsmaar doortikkende meter. Bij de dierenarts is Boy super braaf en laat zich heel goed behandelen. Het lapje wordt er af geknipt en de rest strak onder de lip getrokken en met twee krammen vast gezet. Als ik nog eens een facelift nodig heb, en dat zal gerust, laat ik het de dierenarts doen want het ziet er heel netjes uit.

Als tegenhanger voor al het werk gaan we natuurlijk nog wel tussen de buien en donderwolken door fietsen. Het leven is niet alleen maar zwaar, warm, nat, duur en ellendig. Vooralsnog kruip ik weer onder het bed om te ontsnappen aan het onweer en de monsoenregens die maar gestaag blijven komen.