Ik heb een nieuw woord verzonnen: TVtaal. Spreek uit teeveetaal. Sinds we ons Tutje hier hebben wonen, kijk ik geregeld een minuutje of vijf mee naar MTV of TMF. Daar word je niet veel wijzer van. Ik houd het daarom ook niet langer vol. Maar ik zie wel regelmatig dingen voorbij komen waarvan ik denk: “Dat meen je niet! Dat zeg je toch niet zo? Zo doe je toch niet? Hoe kan dat zomaar? Leer eens praten!” De camera staat voortduren op jonge mensen gericht, tieners zeg maar, die moeten bevallen of een auto krijgen omdat ze 16 zijn geworden, die andermans huis onveilig maken, met ex vriendjes gaan logeren in een hotel om te zien of ze wel ex genoeg zijn, zich klemzuipen om te weten of ze Korsakov krijgen en ga zo maar door. Ze doen niet anders dan lege taal uitslaan. Gaaf en cool en vet zijn alweer achterhaald geloof ik. En ze doen of ze tachtig zijn en het leven van binnen naar buiten al kennen. Als je ze zo hoort, weten ze van de hoed en de rand terwijl ik op mijn 16de toch echt zo bleu als de Middellandse zee was. Nu weet ik dat ik mezelf niet steeds met de huidige tijd moet vergelijken maar daar ontkom je stiekemweg toch niet aan. Afijn ons Tutje is ons dierbaar geworden. Zo dierbaar dat het ons pijn zou doen als ze hier zou vertrekken en meteen de fout in zou gaan. Want dat gaat gebeuren. En dus hebben we in overleg besloten en geregeld dat ze hier nog een tijdje mag blijven. Daar zijn wij wel blij om. In Nederland zijn ze daar ook blij mee en Tutje wennen we vast aan het idee. Dan komt de dag der waarheid. Het officiële bericht mag ze aan de telefoon ontvangen en vervolgens vergaat horen en zien je. De TVtaal slaat je om de oren. Ze kan zo in een reality soap van prinsesjes op de erwt. Je zou denken dat je met een heel ander persoon van doen hebt, hetgeen onze eerdere conclusies natuurlijk bevestigt. Ze heeft álles gegeven en ze kan écht niet beter en zo wel dan zal ze dat toch écht in Nederland moeten doen. Verder lapt ze alles en iedereen erbij als in een goedkope soap en als dat ook niet helpt wordt er gedreigd. Als klap op de vuurpijl maakt ze het drama compleet door voor te wenden dat niemand en met name haar moeder niet meer van haar houdt. Dit wordt dan nog enkele malen herhaald totdat de feestvreugde moet worden afgelast wegens hyperventilatie. Je zou denken dat ze ter dood wordt veroordeeld maar nee, ze mag gewoon nog even blijven. Ze zou blij moeten zijn. Gelukkig zijn de krokodillentranen maar van korte duur en al na anderhalf uur is plan b uit de kast gehaald: manipuleren. Dit gaat door tot in het oneindige en bij iedereen die het maar horen wil. Als het niet zo triest was, zou het wel heel knap zijn geweest. Er is zeker een toekomst voor haar weggelegd. Ook nu ze even in Nederland mag “oefenen” gaat het spel gewoon verder. Het is een wonder van triest gespartel. Stiekem pak ik de DSM IV erbij en hoop op een etiketje.
In elk geval zijn we twee weekjes van het gespartel en de TVtaal verlost en doen het in die tussentijd met een nieuwe Lapzwans. Die mag er wezen. Lange tijd niet zo’n aangename Lapzwans in huis gehad. Tis wel een beetje van dik hout zaagt men planken (letterlijk want we hebben een boom omgezaagd) maar tenminste recht door zee. Geen stiekem gemanipuleer achter onze rug om, geen getrek en gezuig. Een verademing. Dit is wat we kennen. Structuur en grenzen bieden. Ja is ja en nee is nee. Beetje dom ouwehoeren en dan naar bed. Goed, een uitdaging is het niet maar we leren wel weer nieuwe taal. Onverstaanbare taal namelijk vooral met volle mond en veel tegelijk. Taal die kant nog wal raakt en een overvloed aan vragen. Zo’n lange slungel, nog niet gewend aan zijn nieuwe lijf, nog onwennig met zijn nieuwe stembanden, is toch wel aandoenlijk.
06-08-2010