Dat Pietje zoveel geweldige avonturen beleefd heeft samen met zijn beestenvriendjes is natuurlijk fantastisch. En nog veel leuker is dat het allemaal te lezen is. Maar och wat jammer: alleen voor Nederlandse lezers en lezertjes is hij bereikbaar, terwijl alle kinderen van de hele wereld er van zouden moeten genieten. Dat zegt iedereen hier om mij heen. Als ik “gewoon” in Nederland gewoond had, zou niemand het er over hebben maar hier is het een smeltkroes van nationaliteiten. En daarom wil iedereen zijn eigen taal promoten. En dat over de rug van mijn ezel. Het is eigenlijk een schande. Alison was de eerste. Die had zoveel ideeën dat het me duizelde. De hele Engelse marketing markt werd breed uitgemeten. En daarvoor zouden een paar kleine aanpassinkjes gedaan moeten worden omdat Engelse kinderen blijkbaar anders naar illustraties kijken dan Nederlandse. Het is mij om het even. Ik verander geen letter in mijn verhaaltjes en als het de Engelse kindertjes niet behaagt dat Pietje soms wat dromerig is en tante Noor een beetje humeurig en dat de Flierefloeper toch echt geen ei is, dan hebben zij een probleem.
Inmiddels hebben we een Duits stel als nieuwe kennissen op ons lijstje staan. Ook dit stel is op retraite of met pensioen en woont riant in de buurt. Ze zijn beide behoorlijk intelligent en aktief. Astrid bomt alweer een tijdje bij me en Karl is een leerling van Theo’s computerkunde. Zij profiteren dus ook van onze kennis. Dat is troostrijk. Vooral dat ze ons ervoor willen betalen. Maar inmiddels zijn ook zij bevlogen van het Paquito virus. Die arme Deutsche Kinder werden jetzt doch deprivierd von den schönen Geschichten… of zo. Dat zou toch zonde zijn. En Karl heeft niets om handen en zoekt een intelligente uitdaging. Waarom dan niet vertaalwerk doen? Waarom niet gewoon een nieuw beroep oppakken? Heel toevallig hebben ze net vakantiegangers op bezoek die, hoe toevallig, in het uitgeverswezen zitten. Ik kan mijn geluk niet op. En dus worden zij mee getroond naar ons om onder het genot van een kop koffie mij ervan te overtuigen dat ik nog wat harder moet gaan werken dan ik al doe. Er zouden Kerstgeschichte moeten ontstaan en Osterverhaaltjes. Een zomerspecial moet alles nog een keer nieuw leven inblazen en oh wee, na ongeveer 3 jaar zou het hele geval uitgemolken zijn en moet ik opnieuw gaan schrijven. Met de jeugd mee schrijven. Van kleuter-, naar kinder-, naar tienerverhalen. Nu wil het geval dat ik al wat op de rol heb staan. Maar dat bewaar ik stiekem voor een goed moment. Karls handen jeuken. Ter plekke wil hij al gaan vertalen. Een paar weken geleden hebben we toevallig al een paar regels voor iets anders vertaald in het Duits. Dat duurde ongeveer een uur. Dus 38 Paquito verhalen jassen we er niet even tijdens de koffie doorheen. Die Deutsche Kinder moeten nog ein Bisschen warten. Woensdag hebben we een afspraak staan. Ik kan er niet omheen. Es muss, es soll, es wird geschehen.
08-08-2010