Ja je leest het goed: bommen. Niet van bommen en granaten of ’t kan me niet bommen maar bommen van bewegen op muziek. Een term vrijelijk overgenomen uit mijn studententijd in Nijmegen en later toegepast in cursussen die ik zelf gaf, voor werk of plezier. De meesten van jullie weten wel dat dansen altijd mijn ding geweest is. Staat er ergens muziek aan, ik dans. Kan me niet bommen welke muziek, er valt altijd wel op te bewegen. Hier in Frankrijk ben ik zo’n 5 of 6 jaar geleden begonnen met een dansclubje waarbij ik de muziek verzorgde en dan vervolgens gingen we gewoon swingen. Was heel leuk totdat ik het gevoel kreeg dat ik ietsje te veel verantwoordelijkheid had (en te weinig waardering) en er bovendien de klad in kwam. Dat heeft toch nog zo’n 4,5 jaar geduurd. Kliekjesvorming heette dat eigenlijk en het werd iets dat ik nooit voor ogen had gehad. Vervolgens bleef een Franse vriendin weg omdat ik iemand anders had uitgenodigd. We waren echt een wereldburgerclubje met Françaises, een Duitse, Nederlanders en Engelse (jonge) dames. Waarschijnlijk komt aan alles een eind op den duur en ontkende ik de signalen van verval wat te lang. Als uitsmijter hadden we nog een soort van surprise party voor mijn verjaardag waarbij de een niet met de ander sprak en de nieuwbakken dansmarieke niet was uitgenodigd en waarbij ik dolblij moest zijn met de verrassing. Niet dus. Het heeft op zijn zachtst gezegd wat veranderingen te weeg gebracht. Ik was er klaar mee.
Gelukkig had ik de juf van de wii om mij een beetje in vorm te houden. Die stelt geen emotionele eisen aan me en ik hoef haar niet te pleasen. Ze verzorgt zelf de muziek en ze draaft op wanneer ik het wil. Eindelijk kon ik zelf ook eens afwezig zijn, geen zin hebben of gewoon zomaar wegblijven. Bovendien zit ik niet vast aan tradities die ontstaan zonder dat ik er erg in heb. Wat een heerlijkheid. En iedereen mag meedoen zonder aanziens des persoons. Afijn, dat is leuk en aardig allemaal maar ondertussen blijven mijn sterkste kanten op deze wijze onbenut. Ik kan gewoon ongelofelijk goed les geven al zeg ik het zelf (ik heb me daar toch een lef tegenwoordig) en het zou jammer zijn als zo’n digitale juf dat zomaar overnam. En dus heb ik wat Nederlandse enclave dames warm gemaakt om eens bij mij te komen dansen. Dat was al ergens in april geloof ik. Door van allerlei gezeur kwam er niets van maar dat gaf niet want ik had…. de juf inderdaad, en gezeur was wel het laatste dat ik kon gebruiken. Als je denkt dat zoiets dan helemaal vergeten wordt.. dan heb je buiten de brommer gerekend. Jawel de brommer veroorzaakte ineens weer een opleving in een paar hersencellen over een voorgenomen dansclub. De dag dat ik met mijn brommer rechtstreeks in de armen van half Klein Holland reed was een hele goede zet om weer wat leven in de brouwerij te maken. De volgende dag al werd ik opgebeld met de vraag hoe het ook alweer met dat dansen zat. Ik heb de dame in kwestie opdracht gegeven om zelf een groepje samen te stellen en dan konden we wat mij betreft meteen beginnen. En zo geschiedde. Ik hoef me niet bezig te houden met wie wel en niet mag, dat zoeken ze zelf maar uit. Mijn eigen voorwaarden zijn dat ik er totaal geen voorbereiding aan wil hebben en dat ik betaald word. Het mag ook wel een keertje zeg! Na 40 jaar dansen kan ik toch voor een paar grijze duiven wel wat uit m’n mouw schudden lijkt me. Vorige week was de eerste les. En ze kwamen met zijn vieren. Nee geen 20 vrouw sterk maar vier. Prima. Het worden er vanzelf wel meer. Nog onbewust van wat bewegen op muziek nu precies betekende gooide ik ze voor de leeuwen. Mensen willen tegenwoordig altijd weten wat iets precies is. Ik vind dat altijd lastig. Ik heb altijd al problemen gehad met het afbakenen van kaders en methodes. Bij mij loopt alles altijd dwars door elkaar heen en ik ben wars van namen. Is het soms een soort van Pilates? Is het dan ballroom? Is het aerobic? Is het Zumba of tae Bo? Is het methode zus en me zo?
(Scrollen Ank!)
Ja dat is het en dan dwars door elkaar heen en ook wat Dorine erdoor. Want zonder dat laatste is het niet meer dan een oefening of een pasje. En voordat de dames het doorhebben staan ze met hun armen te zwaaien en heen en weer te wiegen, ze lachen en zweten en zwoegen zo af en toe. Aan het eind gooi ik er nog een uitsmijter tegenaan waarbij ze verdorie zomaar uit zichzelf staan te bewegen en zelf het voortouw nemen. En niemand heeft door dat het dan al tijd is en ik heb dan nog maar een fractie gedaan van wat ik zou kunnen doen. Ik heb nog voor jaren materiaal voor ze in petto, zonder dat ik het hoef voor te bereiden.
Naderhand is er zomaar weer een traditie ontstaan: koffie drinken met koek. Het gaat niet om het dansen, het gaat niet om mij. Het gaat om de koffie met koek en het geleuter er omheen. Heel gezellig geleuter dat wel. En volgende week neemt iemand anders de koek mee en dan de volgende weer. Ach wat kan mij het ook bommen!
10-11-2009