Het is kerstmis 2002
Ik ging samen met een vriendin een stuk wandelen. Toen we halverwege waren hoorden we ineens hondengejank. Toen we dichterbij kwamen, zagen we twee hondjes in een haag liggen. Het zag er niet best uit en omdat Buster en Barroush er beide niet eens naar toe wilden lopen en niet eens nieuwsgierig waren, ging ik er van uit dat het geen zuivere koffie was. Met name Barroush, moet altijd aan iedere hond op zijn minst snuffelen en meestal meer dan dat. Maar ook hij liep er gewoon langs heen. De beide hondjes zagen er beroerd uit. Vooral één van de twee, reageerde niet eens meer. De ander lag er beschermend tegen aan en trok haar lippen op toen ik dichterbij probeerde te komen. Allebei hadden ze bebloede oren en kapotte neusjes. Vervolgens zag ik dat ze allebei onder de teken zaten. Van die hele grote dikke die zich helemaal vol hadden gezogen en er liepen nog rustig teken overheen te zoeken naar een vers plekje huid. Het was verschrikkelijk! Toen realiseerde ik me, dat ik die hondjes eerder gezien had: Het waren dezelfde hondjes waarmee Buster weg was gelopen een aantal maanden geleden. Zij liepen toen met zijn tweeën over ons pad op een zondag (jachtdag). Zij zagen er toen al verdwaald uit maar omdat dat op zondag wel vaker gebeurt, dat honden per ongeluk naar ons toelopen, heb ik er nooit meer bij stil gestaan. Als je kijkt bij belevenissen deel 2 op zondag, dan zie je dat ik al beschreef, dat Buster er vandoor ging met twee hondjes.
Ik realiseerde me nu, dat die twee dus al bijna vier maanden (en misschien al wel veel langer) aan het zwerven zijn geweest. Ze zagen er allebei verschrikkelijk uit en hevig ondervoed. Vooral de kleinste was er erg aan toe. Helaas had ik geen hondenvoer bij me. Meestal neem ik wel wat mee voor Bus en Roes, voor onderweg maar nu gingen we niet zo ver. Na een tijdje durfde de grotere van de twee (het vrouwtje) toch aan mijn vingers te snuffelen. En liet zich ook een beetje aaien. De ander gaf geen sjoege. Jenette en ik overlegden wat we moesten doen. We besloten de hondjes achter te laten en de kortste weg naar huis te nemen. Dan zou ik met Theo en de auto zo dicht mogelijk naar deze plek terug komen. Zo gezegd zo gedaan. Ik had er natuurlijk flink de sokken in en ik rende bijkans de berg op waarachter ons huis ligt. Al met al duurde dat nog wel een half uurtje voordat ik er was. Totaal bezweet en met mijn hart kloppend in mijn hoofd hijgde ik naar Theo, dat hij: “mee moest komen, hondjes gevonden, we moeten ze helpen”. Theo had echter aan een half woord genoeg en ik kon nog net een blik voer meenemen. Evengoed moesten we nog een behoorlijk stukje lopen, ook al stond de auto inmiddels wat dichterbij. Ook nu weer begon de grootste van de twee te huilen toen we in de buurt waren. Heel voorzichtig en met zo veel mogelijk geduld, hebben we ze toen eerst wat te eten gegeven. Het vrouwtje wilde wel en schrokte als een gek. De kleine tilde zowaar zijn hoofd op maar kon slechts wat likken aan het voer. Meer kracht had hij gewoon niet! Toen we het vertrouwen een beetje gewonnen hadden, heeft Theo de kleine opgetild en is er mee naar de auto gelopen. De ander liet zich niet zo makkelijk paaien. Die was veel te achterdochtig en wilde van Theo al helemaal niks weten. Gelukkig lukte het om haar een riem aan de halsband te binden, zodat ze in elk geval niet meer het struikgewas in kon vluchten. Zo wie zo was dat bijna niet mogelijk want ook zij was van vermoeidheid meer dood dan levend. Optillen mocht ik haar niet. Van angst begon ze te bijten. Niet eens hard maar genoeg om zo niet verder te kunnen. Ze heeft nog 100 meter met me mee gestrompeld, steeds een metertje verder, voordat Theo weer terug kwam en we haar met zijn tweeën ook naar de auto gedragen hebben. Daar gingen ze heerlijk tegen elkaar aanliggen op een oud dekbed en onder een deken. Stinken dat ze deden! Gruwelijk!! Vies dat ze waren! Verschrikkelijk! Wij scheurden naar Samatan, naar de veterinaire maar die bleek gesloten. Omdat we niks bij ons hadden, hebben we in een restaurantje even gebeld maar toen bleek dat ze gewoon lunchpauze hadden. Om 14.00 uur was de dierenarts er weer. Terwijl wij wachten stroomde de parkeerplaats vol met auto’s met honden. Allemaal zwak ziek en misselijk. De dienstdoende dierenarts bleek dezelfde te zijn als die Boots ook al twee keer heeft onderzocht. Dat praatte makkelijk. Hij haalde de kleine als eerste uit de auto en het bleek al snel dat hij niet alleen onderkoeld (35 graden i.p.v. 38) was maar ook de tekenziekte had. Het zag er slecht voor hem uit. De grootste teken werden en er snel afgehaald en vervolgens werd hij ergens anders heen gebracht om aan een infuus gelegd te worden. Het vrouwtje bleek gelukkig niet ziek te zijn maar ook bij haar moesten er nog (ik had er al een heleboel afgehaald) veel teken afgehaald worden. Beide waren ze sterk ondervoed en dood en dood moe. We hebben afgesproken dat we ze bij elkaar laten omdat ze tenslotte veel steun aan elkaar hebben. Het is nog maar de vraag of die kleine het gaat redden….
Daarna konden we het natuurlijk nergens anders meer over hebben en keer op keer speelde het gebeuren zich in mijn hoofd af, als een film. We hoefden er niet over na te denken, zelfs niet eens over te hebben, dat het vanzelfsprekend is dat we de honden houden als ze weer wat hersteld zijn.
Het is een dag later. We zijn die dag even weggeweest. Thuis gekomen merkte ik pas hoe verschrikkelijk zenuwachtig ik was want ik kon ’s middags bellen naar de dierenarts om te horen hoe het ging met het kleine hondje. Als hij namelijk niet zou zijn opgeknapt, moesten ze hem in laten slapen. De assistente wist na het noemen van mijn naam direct wie ik was en deelde mij meteen mee, dat het beter ging met het hondje. Wel moest hij nog wat behandelingen krijgen maar het zag er beter uit. O, wat was ik gelukkig en opgelucht En morgen mag ik op ziekenbezoek
Het weer is drastisch omgeslagen en daarom ben ik nog blijer dat ik die hondjes op tijd gevonden heb
Het is weer een dag later. Na een rondje over de bult met de honden, gaan Theo en ik naar Samatan, naar de clinique veterinaire. Om, zoals wij dachten, te kijken hoe het met de kleintjes was. Maar in de kliniek aangekomen, kregen we meteen een rekening en een lading pillen onder onze neus en konden we de twee gewoon direkt meenemen. Dat was niet helemaal de bedoeling geweest maar goed, de assistente zette voortvarend door en daar kon je niet veel tegenin brengen. Na twee seconden beraad, besloten we er maar niks van te zeggen en ze maar direkt mee te nemen. Daar zaten ze dan zielig in hun hokje bang naar ons te kijken. De kleine die twee dagen geleden nog niet eens zijn kopje op kon tillen, begon zowaar wat te brommen. Een goed teken. Het kostte dus enige moeite om ze uit hun hokje te krijgen en mee naar de auto te nemen. Echter inde auto aangekomen voelden ze zich weer thuis. De grootste ging direkt a la Buster op de voorbank zitten en de kleine viel pardoes weer in slaap. Je kunt je voorstellen dat er vanaf toen niets meer was dan hondjes, hondjes en nog eens hondjes. Samen in een mand voor de kachel werden het gewoon publiekstrekkers.
De hondjes hebben de halve nacht lopen poepen in de gang en in de keuken. Het is gelukkig snel opgeruimd elke keer maar ik doe dus geen oog dicht. Nu ze na maanden ineens gewoon voer krijgen willen ze ook wel weer poepen natuurlijk. Dus zodra het een beetje licht wordt, loop ik met ze naar buiten. Dat gaat allemaal nog niet zo makkelijk. We lopen 10 meter en dan is de energie op. Door de hele dag heen zie je ze wel steeds meer opknappen maar 90 procent van de tijd zijn ze aan het slapen. Er vallen nog steeds dode teken uit hun vacht. Het is wel een beetje raar om er ineens 2 bij te hebben. Buster snapt er niks van en blijft bij ze vandaan. Barroush probeert steeds te snuffelen maar krijgt dan gebrom naar zijn hoofd. Inmiddels hebben ze ook namen gekregen: de kleine die ook een beetje op een kleine beagle lijkt, heet Beau Beau. De andere die wat groter is noemen we Basha. Het is net of we twee logeerhonden hebben die hier even verpleegd worden. Ze horen hier nog niet echt maar wie weet gaat dat nog komen. Ik vrees dat we er nog veel van gaan beleven want het zijn echt wel jachthondjes dus ik vraag me af of ze hier ook niet weer vandaan gaan zwerven, wanneer ze eenmaal op krachten zijn. Goede raad is welkom! De komende week slapen ze nog wel even door. Daarna is het afwachten.
De nieuwe hondjes knappen zienderogen op, al zijn ze nog lang niet beter. Ze slapen ongeveer 23 uur per dag dus dat is ook wel makkelijk. Vandaag lopen ze zowaar 100 meter met me mee en we doen daar maar liefst een kwartier over. Beau is volgens ons een jaar of 4 tot 6 en Basha is duidelijk een oude dame zonder voortandjes in haar bovengebit en ze heeft duidelijk een paar nesten te veel gehad in haar leven
Beau (het beagle mannetje dat er zo erg aan toe was) is inmiddels een aardig dominant baasje aan het worden. Dat was het natuurlijk al maar zelfs nu, nu hij zwak ziek en misselijk is en de kleinste van het hele stel, zal hij, als hij de kans krijgt, iedereen tiranniseren. Basha is duidelijk een angsthaas. Ze schrikt overal van en laat zich voortdurend het eten uit de mond halen door Beau. Daarom blijf ik er maar bij om te zorgen dat dat niet gebeurt. En ook om te zorgen dat Buster en Barroush wel degelijk de oudste rechten hebben in dit huis. Als iedereen op krachten is en aan elkaar gewend, dan zoeken ze het maar eens een keertje goed uit.
Oudejaarsdag. Aftellen geblazen. Beau wordt steeds aanhankelijker. Hij begint me overal achterna te lopen en bedelt steeds om aandacht. Dat zal zijn redding nog worden. Basha is veel meer verwezen. Die lijkt helemaal nooit met mensen te zijn omgegaan. Ik vrees dat als je haar los laat, dat ze dan gewoon weer haar neus achterna loopt en weer ergens in de middle of nowhere uitkomt.
Hoewel ik vast voorgenomen ben om in huis te gaan werken, vragen de hondjes en met name de twee vondelingen erg veel aandacht. Ze lopen steeds verder en we komen al aan het eind van het pad. Het is een mooi span maar ik vertrouw ze voor geen meter. Hoewel Basha niet zo sociaal is, gedraagt ze zich in huis netjes. Beau daarentegen, is zeer aanhankelijk en leert al te zitten op commando. Het is een snelle leerling. Maar worst is dan ook een belangrijk doel om te behalen. Hoewel ik wat meer vertederd ben door de stille Basha, dwingt Beau alle aandacht naar zich toe. Ze zijn inmiddels behoorlijk opgeknapt en gaan zienderogen vooruit. Maar Beau doet ook op negatieve wijze behoorlijk van zich gelden. Om de haverklap plast hij tegen alles aan. Met name in de keuken en de gang is hij driftig in de weer zijn territorium af te bakenen. Ik hang de theorie van “heterdaad betrappen” aan omdat ik denk dat een hond niet meer weet wat hij een half uur daarvoor gedaan heeft. Hij lijkt het ondanks mijn oplettendheid en naar buiten gesleur niet echt op te pakken (misschien moet ik hier ook de worst inzetten maar hoe?) en plast driftig verder. Rest mij voorlopig niet veel anders dan geduld te hebben en veel te dweilen.
Inmiddels zijn de hondjes alweer bijna anderhalve week bij ons.
Vandaag is de dag van het grote vertrek. Vanochtend was het mooi weer en daarom veel buiten geweest. De kerstboom heeft een plekje langs het pad gekregen en mag lekker gaan groeien. Ook Buster en Barroush lopen voortdurend te dollen buiten en dus denken Basha en Beau dat ze daar ook bij willen zijn. Als ik even naar buiten loop, piepen ze er allebei uit en sjouwen meteen met de neus op de grond naar de achterkant van het huis. Barroush houdt ze nauwlettend in de gaten en op een hoofdknikje en het woord “zoek”van mij, dwingt hij ze weer naar binnen te gaan. (waar heeft hij dat geleerd vraag ik me af). Het is een kwestie van aanvoelen denk ik. Echter tien minuten later staan ze weer met hun neus voor de deur en in een moment van onachtzaamheid peren ze hem weer. Ook dit keer werkt de truc met Barroush feilloos. De derde keer (je kon wel raden dat er nog een keer kwam) liet ik ze maar weer gaan maar dit keer wilden de dame en heer niet terug komen. Ze snuffelden gewoon de bult af naar beneden. Barroush er achteraan maar dat ging er te veel als volgen uit zien in plaats van terug halen. Dus die heb ik maar terug geroepen. De twee gingen er in vliegende vaart vandoor. Waar waren die zielige vermoeide op sterven na dood zijnde hondjes van mij? Plotseling klonk er een hoop gejank. Omdat ze het dichte struikgewas in waren gegaan, vermoedde ik dat ze vast waren komen te zitten in de braamstruiken of erger. Dus ik als een haas er om heen, gedirigeerd door Theo die vermoedde waar ze ongeveer waren. Ik gleed op mijn laarsjes door de klei, zelf schrammen en schaven trotserend. Een paar tellen later bleek, dat ze Boots hadden ontdekt en dat Beau de achtervolging in had gezet. Het janken was dus een soort jachtsein. Missie mislukt want Boots zat in no time binnen natuurlijk. Nog even liepen ze weer omhoog naar het huis maar daarna zijn ze toch echt afgedwaald. Daar was geen houden meer aan. Steeds verder weg hoorden we af en toe nog wat jachtgejank en toen besloten we dat we het er maar bij moesten laten zitten. Het zijn buitenhonden die slechts willen snuffelen en jagen. Je houdt ze niet binnen tenzij je alles omheind hebt. Dat hebben we niet en dat is ook onmogelijk. Hoewel ik nog wel een half uur op internet heb zitten studeren op de Beagle en de Griffon lieten ze me gewoon in de steek. Ik bleef met een twijfelachtig gevoel zitten. Aan de ene kant baalde ik dat het me niet gelukt was ze aan me te binden en maakte ik me ongerust over wat hen te wachten zou staan. En ook of ze het wel zouden redden. In Nederland was er geen haar op mijn hoofd geweest die rustig verder ging met de dagelijkse zaken als een hond wegloopt. Nou liepen ze ook niet echt weg maar vooral hun neus achterna. Dat is een verschil en ook dat had ik net vanochtend geleerd. Aan de andere kant was ik blij, dat de plasserij en poeperij in de gang afgelopen was. De voortdurende zorg en aandacht kon plaatsmaken voor de dagelijkse dingen
Die zelfde avond echter:
We hebben een vriend naar het vliegveld gebracht en gaan naar huis.
Hoe dichter we het huis naderden hoe meer ik me begon af te vragen of Basha en Beau weer terug waren gekomen. Op de weg was niets te zien. Theo reed al extra langzaam om niets te missen. Net toen we de draai om te parkeren maakten, zag ik Basha opstaan. Ze lagen beide voor de voordeur op ons te wachten!! Zoiets geloof je toch niet? Ze konden niet wachten om naar binnen te gaan en vielen dan ook met grote schrokken op het eten aan. Nadat ze allebei nog een onvermijdelijk maar door mij ongezien plasje hadden gedaan zijn ze in hun mand als een blok in slaap gevallen. Totaal munt! Je kunt aan ze zien dat er van alles gebeurd is want Basha’s staartje bloedt een beetje en Beau’s neusje is ook niet meer zo gaaf. Buster en Barroush vinden het maar niks dat ze er weer zijn en verdwijnen stilletjes naar de achtergrond. Ook Theo heeft zo zijn twijfels. Hij besluit om morgen een hok voor ze te maken zodat ze buiten kunnen blijven maar ook warm in een hok kunnen liggen. Ik weet het nog niet…..
Een paar dagen later: Basha en Beau zijn er weer vandoor gegaan.
Alsof er verder niets in de wereld gebeurt, maak ik mij maar zorgen over 2 kleine eigenwijze zwerfhondjes, die gisteren weer zijn vertrokken maar nog steeds niet terug gekeerd zijn. We hebben op het galerijtje voor het huis een lekker bedje voor ze gemaakt maar dat is vannacht onbeslapen gebleven. Terwijl het gisteren nog mooi weer was, is het nu weer omgeslagen naar winderig en regenachtig. Ik weet dat ik er alles aan heb gedaan wat ik kon om het ze hier naar hun zin te maken. Ze hebben het beste voer en de meeste aandacht gekregen. Een lekkere mand voor de warme kachel. Alle medicijnen gegeven die ze nodig hadden, wat wil een hond nog meer. Juist: snuffelen en weglopen. Ik besluit de dierenarts op te bellen om te vertellen wat er gebeurd is. Niet dat ik verwacht dat ze iets kunnen doen en ik verwacht ook niet dat ze veel op mijn verhaal uit zullen doen maar dan heb ik tenminste aan al mijn morele verplichtingen gedaan. De assistente bleek net iemand in de kliniek te hebben die 2 honden gezien had zo’n 10 kilometer hier vandaan. Een beetje onlogisch omdat je daarvoor de rivier de Save over moet steken. Toch maar even gekeken. Natuurlijk vind je dan niks behalve nog meer andere zielige beesten die ook wel een extra hapje kunnen gebruiken. Thuis gekomen heb ik me er maar bij neergelegd. Ik ga er maar vanuit dat ze gewoon bij ons even zijn komen aansterken om vervolgens weer verder te gaan. Wisten zij veel dat de dierenarts niet bepaald gratis is…..
Nu ze het rijk weer alleen hebben zijn Buster en Barroush weer een stuk vrolijker en zelfs Boots zit nu weer voortdurend in de huiskamer.
13 januari
Buster en Barroush stonden ons al op te wachten nadat we weg waren geweest en tot mijn stomme verbazing en grote verrassing lag Beau in de mand buiten de deur! Degene die dus het kacheltje beplast had, degene die ons ongeveer 120 euro had gekost om hem uit de dood te doen herrijzen. Dat hondje met die ontzettend, veel te lange oren, die doet alsof hij een beagle is. Broodje mager maar dan ook echt brood mager. Zonder Basha. In zijn eentje, te brommen tegen Barroush en Buster, die te dichtbij kwamen. Helemaal weggedoken in een dekentje. Emotioneel als ik ben begon ik natuurlijk meteen te huilen. Van vreugde uiteraard. Tja, dat betekende natuurlijk ook weer meteen werk aan de winkel. Eerst maar voeren en daarna een hokje fabrieken. Theo wilde de stakker perse niet meer naar binnen hebben. Puur vanwege het feit dat hij niet zindelijk was. Wel, de gevolgen waren dat ons kacheltje vervangen moest worden omdat hij er kortsluiting in geplast had. Dus ik gaf hem in principe geen ongelijk. Het hokje van karton en dekens zag er heerlijk uit maar vannacht gaat het hier toch weer vriezen. Softie als ik ben, liet ik hem vanavond dan toch maar weer naar binnen komen zodat hij lekker warm kan liggen. Morgen zien we wel weer verder. Van Basha is er geen spoor te bekennen. Ik vrees dat zij het leven heeft gelaten. Zij waren namelijk onafscheidelijk.
dinsdag 14 januari 2003
De hele nacht slecht geslapen. ’s Nachts lijkt alles erger dan overdag en zeker in een halfslaap kan je fantasie en werkelijkheid nog maar moeilijk uit elkaar houden. Ik ten minste wel. Dus ik droomde van hondjes die van allerlei enge dingen meemaakten (ik zal het niet uitschrijven want dan wordt het zo’n droom rubriek) Dus om het uur schrok ik wakker van de volgende nachtmerrie. Beau heeft nergens last van gehad en heeft de hele nacht liggen pitten. Om hem te helpen heb ik zelfs tegen Theo gelogen: Nee hoor, hij heeft niet in huis gepoept…. Echt wel! Het mormel heeft de hele dag alleen maar geslapen en gegeten en dat is maar goed ook want je ziet zowat zijn darmen door zijn vel heen. Zo mager is hij. Verder gedraagt hij vreselijk aanhankelijk en volgt mij met zijn blik voortdurend. Van Barroush heeft hij inmiddels een flinke terechtwijzing gekregen, nadat hij uit zijn blikje probeerde te likken. (wij hebben de idiote gewoonte dat wanneer een blikje honden of kattenvoer leeg is, de hondjes het uit mogen likken. Het is namelijk een ware eer om het blikje te mogen ontvangen en uitlikken. Meestal krijgt Buster hem omdat hij veel minder eten krijgt dan Barroush en om zijn status te bevestigen. Dan wacht Barroush netjes op zijn beurt en speelt er vervolgens nog een kwartiertje mee. Net als een botje is het blikje heilig. Ze bezeren zich overigens niet aan randjes!) Het blik lag gewoon buiten in de groentetuin-to-be en Beau was gewoon nieuwsgierig. Ho, dat ging zo maar niet. Ik zie Barroush niet vaak zo fel maar dit keer was het raak. Mocht ook wel want Beau bepaalt alweer precies hoe het allemaal gebeuren moet. Dus die droop af naar zijn mandje.
Toen ik die zelfde avond stond te schilderen stoof Barroush ineens langs me heen naar buiten. Ik dacht dat Theo weer terug kwam van de HDB maar nee hoor, onze tweede gasthond was weer gearriveerd. Onze doodgewaande Basha dook ineens weer op. Kennelijk hadden ze afgesproken dat mochten ze elkaar kwijt raken, ze elkaar dan hier weer zouden treffen. Met zijn tweeën maakten ze er een behoorlijk dominante boel van dus toen werd het voor mij duidelijk, dat ze samen buiten konden gaan slapen. Het kartonnen hok werd dus vervangen voor een iets luxere uitvoering van spaanplaat. Een oude bovenkast van een goedkope kapotte linnenkast fungeerde nog goed als hondenhok. Het vergde natuurlijk wel weer wat knutselwerk want een en ander lag al op de schroothoop. Maar ik heb er toch nog een aardig hok van weten te maken en de dame en heer konden niet wachten om erin te kruipen. Met zijn tweetjes liggen ze daar nu lekker warm, plassen binnen de boel niet onder en Bus en Barroush lopen vrij en vrolijk door het huis. Aangezien ik gisteren al wat tranen vergoten had, kon ik er vandaag vrij nuchter onder blijven.
Basha en Beau zijn inmiddels alweer de hort op ik ga met Bus en Barroush wandelen. Maar plotseling zag ik Basha en Beau in de verte op de hoogte van waar ik ze met de kerst gevonden had. Blaffend en jankend liepen ze met de neuzen strak op de grond, zenuwachtig heen en weer te lopen. Ongelofelijk hoe het instinkt het kan winnen van honger, pijn en vermoeidheid! Een paar honderd meter verder kruisten onze wegen maar de vandalen trokken zich maar weinig van ons aan. Alleen Beau kwam wel op een hondenkoekje af maar Basha bleef maar doorsnuffelen. Weer een paar honderd meter verder, zag ik dat ze ons toch aan het volgen waren. Maar bijna thuis, dwaalden ze toch weer af. Gelaten ben ik in de middag maar gaan schilderen. Toen ik nog even een rondje om het erf met Buster en Barroush deed, doken ze om een uur of 5 toch weer op. Uiteindelijk leidde Barroush ze voorzichtig richting hun hok en daar ploften ze (nadat de buik weer volgevreten was) uitgeput neer om er niet meer uit te komen. Ik denk trouwens dat ze onderweg toch wel het een en ander vangen. Basha had haar befje onder het bloed zitten toen ze aan kwamen lopen maar geen verwondingen. Ik vrees dat Beau het speurwerk doet en dat Basha het dan afmaakt. Zo vormen ze een leuk team maar krijgt Beau niet veel te eten.
zaterdag 18 januari 2003
Gisteren zijn onze gasthonden weer de hort op gegaan en tot op heden niets meer van ze vernomen.
24 januari
’s Middags ga ik lekker een nieuw stuk met Barroush lopen. Niet helemaal handig want de weggetjes op de kaart bestaan niet allemaal meer en bovendien worden we erg vaak door blaffende en grommende honden achterna gezeten. Maar we slaan ons erdoor en als we uitgeput thuis komen zijn Basha en Beau Beau ook weer gekeerd. Nog magerder dan ooit tevoren. Maar ik ben wel blij. Gelukkig weten ze waar ze zijn moeten om bijgevoederd te worden. Daar zal ik me de komende dagen dan ook weer mee bezig houden. Ik word nog een lekkere-hapjes-voor-honden-expert.
De volgende dag hebben we een afspraak, 150 kilometer verderop en komen dus pas ’s nachts thuis. Bij thuiskomst bleken Basha en Beau er toch weer vandoor te zijn gegaan met achterlating van een grote bak hondenbrokken. Dat baarde me toch wel zorgen.
Vanochtend om kwart voor negen werden we uit bed gebeld door een onbekende Franse meneer die “mijn” honden gevonden had. Na enige uitleg over en weer heb ik mijn kleren aangetrokken en ben naar zijn adres toe gereden. Gelukkig wist ik waar het was en ben ik er zelfs al een paar keer langs gelopen. De meneer, een man van in de 40, stond me al op te wachten. Beau zou erg “mechant” zijn maar begon meteen te kwispelen zodra hij me zag. De man had ze goed verzorgd en lekker in het stro laten liggen met wat koekjes. Ook hij maakte zich ernstig zorgen over hun magerte en vertelde dat ze zeker zouden sterven nu met deze koude. Om de een of andere reden wilde ik graag geloven dat ze, omdat ze er zelf voor kozen om steeds weer de hort op te gaan, er best tegen konden. En natuurlijk kan je niet alle zwerfhonden redden maar deze twee heb ik notabene zelf in huis gehaald, laten opknappen bij de dierenarts, gevoerd, verzorgd, warm gehouden en geknuffeld, dus ik vind dat ik het beste voor ze moet doen wat ik kan. Alleen nog een kwestie van Theo overtuigen. Dat lukte uiteindelijk ook. Als ik zelf de verantwoordelijkheid maar nam. Geen probleem. Nu werd het alleen nog een afweging van: leggen we ze vast aan een ketting of bouwen we een kennel want permanent in huis kan echt niet. En ik wil nu koste wat kost voorkomen dat ze weer de hort op gaan en sterven. Na enig denkwerk besloten we dat ik oud gaaswerk dat achter het huis staat/hangt/ligt, overwoekerd door bramen en klimop, zodanig neer zou gaan zetten, dat er een soort ren kan ontstaan. Kijk, daarvoor kom ik wel in de benen en inmiddels hebben ze een eigen plaatsje. Het is enigszins improvisorisch maar we kijken eerst even aan hoe het nu verder gaat en dan denken we wel weer verder.
Nu kunnen ze dan niet meer zomaar weglopen en eerst eens goed op krachten komen.
Ondertussen kijk ik ook uit naar een ander hondenhok maar die zijn niet bepaald betaalbaar dus dat wordt een zelf-maak-actie.
Basha en Beau en eigenlijk met name Beau doen al weer verwoede pogingen om zich te bevrijden uit hun beperkte levensruimte. Op dit moment doet hij het alleen maar om bij mij te kunnen komen maar doordat hun huidige hok op een pallet staat, kunnen ze net hoog genoeg komen om over de rand van de oude tafel te klimmen. Of eigenlijk net niet maar als Basha echt wil, gaat dat zeker lukken. Als ze boven op het hok zitten, zie ik haar al schattingen over de afstand tot de afrastering doen….. Die pallet moet dus weg. Een ander hok, dat niet de bodem raakt moet ervoor in de plaats komen. Want als Basha gaat, gaat ze de verte tegemoet, met Beau in haar kielzog. Ooit is dat wel handig geweest en konden ze elkaar mooi aanvullen Nu is ze oud en versleten en brengt ze hen allebei naar een gewis einde.
Het wordt een steeds grotere toer om de twee kleine hondjes binnen te houden. Ik voer ze ongeveer 4 keer per dag wat te eten en tussendoor krijgen ze ook nog van alles. Beau is zichtbaar aan het opdikken. En Basha laat vanavond zien dat ze echt wel wil ontsnappen. Dus nog maar wat gaas voor het hek gezet. Ik lijk ook wel helemaal gek! Is er niet iemand die dit leest, die twee hele lieve hondjes wil hebben? Met een afgerasterde tuin? Met uitlaten altijd aan de riem? Maar echt heel lief?
Ten aanzien van Beau Beau en Basha ben ik wat minder hopeloos gestemd vandaag. Ik ben nogal wispelturig, dat besef ik maar ik begin te geloven dat het niet alleen maar ellende op zal leveren om ze hier te hebben. Wat meespeelt is dat ze zich vandaag keurig hebben gedragen en geen wegloop pogingen hebben ondernomen. De pallet is onder het hok (annex kast) weggehaald dus kan er wat lelijk gaas weer verdwijnen. Drie balkjes zorgen er nu voor dat het toch een zwevend geheel is, zodat de koude niet op kan trekken. Ja ja, overal is aan gedacht. Omdat ze toch ook weer wat meer op mij gericht lijken te zijn vandaag, bedacht ik me dat ze nog best eens een leuke rol kunnen gaan vervullen als de jongens hier zijn. Nu moeten ze het voornamelijk hebben van mijn aandacht maar straks zijn er nog 5 anderen die ook eens lekker met ze kunnen gaan knuffelen. Voor beide partijen is dat goed en Buster en Barroush blijven zo wat uit de wind. Nee, ik ben een stuk optimistischer vandaag!
Met de twee kleine hondjes gaat het ook goed. Ze gedragen zich voorbeeldig. Basha doet niet veel anders dan slapen en Beau ligt lekker op het hok in het zonnetje te soezen. Twee keer per dag ga ik een stukje met ze wandelen. Ik doe dan alleen Basha aan de riem en Beau blijft dan strak in de buurt lopen. Basha hinkt erg met haar pootje. Ik denk dat het komt doordat ze te lange nagels heeft. Maar met de verzorging van die twee wacht ik nog even, tot ze wat meer rust in hun kont hebben.
Met de twee aanloophondjes gaat het uitstekend. Je zou van Beau Beau niet zeggen dat hij ooit ondervoed is geweest. Hij is heel aanhankelijk en weet precies op welk tijdstip er eten hoort te komen. Aangezien ik de frequentie van voeren wat aan het minderen ben, staat hij twee keer per dag te blaffen. Ook Basha komt wat bij hoewel ze vooral veel in haar hok blijft liggen. Haar ogen staan wat beter en ze hinkt ook een stuk minder. Vandaag heb ik een rondje om het erf met ze gedaan. Barroush loopt er dan omheen te rennen met zijn ballen die hij inmiddels overal vindt. Basha aan de loop-lijn, zoals ik dat noem. Zo’n riem die uitrolt en inrolt afhankelijk of de hond verder weg is of dichterbij komt
Op een dag zijn de twee schavuiten toch ontsnapt. Pas twee weken later kwam Beau als eerste weer aanlopen. Basha kwam twee dagen later: vanaf dat moment zijn ze hier steeds een of twee dagen en zijn dan ook weer een of twee dagen weg.
Uiteindelijk krijg ik een telefoontje van een vriendin: De hondjes zouden zijn aangereden. Beau Beau is dood, Basha leeft nog en is opgenomen ineen roedel van iemand. Of ik haar nog wil hebben. Ik denk er even over na maar besluit het niet te doen. Hier kan ze alleen maar in haar eentje in een hok zitten en dat vind ik maar niks. Ik moet maar afstand nemen.
En dat was het einde van het verhaal van Basha en Beau Beau.