Voor Pucks die 20 jaar bij ons was..
Ik denk dat ik er vandoor ga, zei Pucks de zwarte poes op een dag tegen Paquito.
Paquito schrok zich een hoedje. Hij stond net met zijn nieuwe ezelvriendinnen in het zonnetje te soezen.
Ik ben al best wel oud, ging Pucks onverstoorbaar verder. Ik heb er geen zin meer in. Mijn lichaam geeft het op.
Dat kan niet, riep Paquito. We zijn even oud en ik ben nog steeds jong! Ik ben nog geeneens op de helft.
Pucks, altijd de wijste en heel erg knap, krabde zich achter haar oren maar viel daardoor meteen om. Paquito haastte zich om haar omhoog te tillen en zette haar uit voorzorg op zijn rug.
Ik begrijp het ook niet helemaal zei Pucks. We kwamen allemaal tegelijkertijd hier maar toch is juffrouw Bridjo allang weg, zelfs de Flierefloeper is verdwenen en nu ben ik ook veel ouder dan jij. Het is raar maar toch is het zo.Maar waar ga je dan naartoe? Vroeg Paquito.
Ik weet het niet. Ik denk dat ik een lange lange reis moet maken totdat het regent en tegelijkertijd de zon schijnt. Dan kom ik bij een moeilijk woord. Jij hebt nieuwe vrienden gemaakt, ik kan je gerust achterlaten. Het komt wel goed met jou.
Maar daar wilde Paquito niks van weten. Daar komt niks van in zei hij daarom ook. We gaan samen of we gaan niet.
En zo begonnen Paquito en Pucks aan hun lange reis. Ze maakten hun laatste verhaal maar het duurde nog best wel lang. Het werd bijna een boek. Telkens dacht Pucks dat het regende tegelijkertijd met de zon of andersom maar elke keer was het toch niet zo. Ze trokken over bergen en over zeeën. Ze aten zalm en dik vers gras. Paquito werd steeds dikker en ronder maar Pucks werd steeds maar dunner en magerder.Ik begrijp er niks van, zuchtte ze. We zouden er allang moeten zijn. Maar hoe ver ze ook liepen, hoeveel Pucks ook klaagde, het moeilijke woord wilde maar niet komen.
Misschien moeten we maar gewoon even pauze nemen zei Paquito nadat ze al meer dan een half jaar aan het reizen waren. Eerlijk gezegd was hij het klagen en zeuren wel een beetje beu.
Dat is goed zei Pucks en gleed van Paquito’s rug naar beneden. Zo zaten ze een tijdje met de ruggen tegen elkaar voor steun naar de Verte te staren.Ik zie de zon! Riep Paquito
Ik zie de regen! Riep Pucks richting de andere kant.
Maar de zon en de regen kwamen maar niet samen.
Telkens bleven de zonnestralen voor Paquito hangen en de regenstralen hielden op vlak voor Pucks. Samen zaten ze in het niets.
Dit is niks! Zei Paquito
Dat klopt zei Pucks , het is niks, niets, niemendal!
Besluiteloos bleven ze nog een paar weken zitten. Ze praatten wat, ze aten wat, ze haalden herinneringen op. Maar Pucks werd een Pucksje. Steeds maar dunner en zwakker.
Misschien kan ik je helpen zei Paquito op een dag. Vind je dat goed?
Pucks zuchtte alleen nog maar. Paquito wist het ook niet goed meer. Hij wilde zo graag dat Pucks vond wat ze zocht maar wilde ook nog heel lang bij haar blijven.
Hij stond voorzichtig op zodat Pucks niet meteen achterover zou kukelen. Hij draaide zich langzaam om naar de regenstralen, blies heel ver uit en toen, met alle kracht die hij had, zoog hij bijna alle regen op. Zijn buik werd nog dikker en dikker van alle regen en toen hij bijna knapte draaide hij zich om naar de zonnestralen. Met een diepe zucht blies hij alle regen richting de zon. Hij sproeide en sproeide en sproeide. Het deed pijn in zijn ogen, pijn in zijn buik, het deed zoveel pijn dat hij ervan huilen moest. En hij moest zoveel huilen, dat ze bijna verzopen in een grote plas tranen.Pas toch op riep Pucks met haar laatste krachten. Ik verdrink bijna! Maar toen ze allebei weer veilig aan de kant stonden waren alle regenstralen en zonnestralen door elkaar heen gelopen. Ik zie het moeilijke woord zei Pucks met een zacht stemmetje. Je hebt het moeilijke woord voor mij gevonden Paquito. Wat ben je toch knap geworden, zei ze trots.
Paquito zag geen woord maar wel heel veel kleurtjes door elkaar heen. En die kleuren maakten een lang gebogen lint helemaal naar de andere kant van de Verte.
Daar ga ik naartoe zei Pucks. Ze omhelsde Paquito stevig en gaf hem drie hele grote klapzoenen.
Dank je wel, zei ze. Nu kan ik het verder alleen. En zonder om te kijken stapte ze op het gekleurde lint en liep en sprong en huppelde en rende en danste verder en verder, totdat Paquito haar bijna niet meer kon zien. Ze zwaaide nog één keer en toen was het uit.Paquito bleef nog een hele tijd zitten kijken naar de regen in de zon totdat alle kleuren op waren en alleen de Verte nog zichtbaar was. Heel verdrietig en stiekem ook een beetje opgelucht ging hij de lange tocht terug naar zijn ezelvriendinnen. Die hadden hem nog helemaal niet gemist en deden net of alles normaal was.
Dit was een laatste verhaal in de stijl van de Paquito verhalen. Als je wilt weten wat er vooraf allemaal gebeurd is, kan je de verhalen lezen op deze site. Ik vond het een passend eerbetoon aan Pucks.
Heel mooi Dorine Rob
❤️
Och wat leuk weer eens zo’n Paquito verhaal te lezen. Dat is lang geleden. Ik herinner me nog dat je ze ook eens in het Duits hebt laten vertalen. Daar werd het nogal stijfjes van 😀. Liefs en groetjes Jouke 💋
Ah, gecondoleerd met het verlies van Pucks, ze heeft vele avonturen beleefd bij jullie. Mooi begeleid door ( een) Paquito(verhaal).👍
Ik heb een paar tranen in mijn ogen. Zo bijzonder mooi. Pucks en Buddy zullen elkander ontmoeten.
Wat een mooi verhaal…. Met een 😀 en een 🥲
……❤️…….
❤️❤️❤️❤️❤️