88 – In het land der blinden

Coco is volwassen aan het worden. Volwassen genoeg om binnenkort bezwangerd te raken. Nadat we er stiekem over gefantaseerd hadden dat het misschien wel leuk is om een nestje van hooguit twee katjes te krijgen waarbij Coco dus plaatsvervangend blij moet zijn voor die schattige bolletjes wol met alien ogen, heb ik op het laatst de knoop met mijn verstand toch maar doorgehakt. Coco wordt gesteriliseerd! Nooit in haar leven zal ze het gelukzalige genoegen van het moederschap meemaken. Nooit zal ze verliefd worden op een hitsige kater. Nooit zal ze van huis gaan voor een lange reis op zoek naar nageslacht. Ze zal voor altijd een dikke je weet wel poes blijven en slechts voor ons plezier haar leven uit moeten dienen. Het is niet anders. Hoe anders had ze zich dat voorgesteld toen ze hissend en sissend aan mijn gehandschoende hand in de douchebak hing afgelopen zomer. Ze was niet van plan geweest zich te laten temmen laat staan te steriliseren. Toch gaat het er van komen.

.

In het weekend roept Theo ineens dat het oog van Snuitje er zo raar uitziet. Snuitje is al bijna 13 jaar een dikke je weet wel kater van 7 kilo, wiens grootste uitdaging in het leven nog bestaat uit op mijn hoofd proberen te slapen. En ook is hij nog springkussen voor Coco geworden. Oh heerlijkheid: zo’n heerlijk grote zachte harige dikke kat die op zijn rug ligt en waar je dan met een aanloopje zo pardoes bovenop kan springen! Een poezenleven  kan best zwaar zijn. Slaapmuts en springkussen. Dat is wat er van Snuitje geworden is. En nu heeft hij een raar oog. Eén pupil is behoorlijk verwijd. Als ik Google mag geloven is het volgende week einde oefening en sterft hij aan een tumor. Google is er goed in om je op het ergste voor te bereiden, vooral als je alle symptomen niet zorgvuldig weet te duiden. Maandagochtend sta ik al vroeg bij de dierenarts op de stoep met een foto van Snuit zijn ogen en voor een afspraak voor Coco. De dienstdoende dierenarts kan me aan de hand van de foto ook nog niet veel vertellen maar donderdagochtend kunnen ze beide komen.

.

Ik bereid ze beide in gedachten voor en probeer daar niks van te laten merken. Ik haal de kattenmanden uit het kleine huisje en poets ze blinkend. Woensdagmiddag nog een galgenmaaltje en dan maar hopen dat ze ‘m de volgende ochtend niet gepeerd zijn. Maar nee. Ze hebben honger en wachten op hun eten. Ik voel me erg slecht als ik ze de kattenmand in wurm en alvast in de auto zet. Zo, dat kan alvast niet meer fout gaan.

Bij de dierenarts mag Coco meteen door naar de wachtkamer en dan wordt Snuitje bekeken. De dierenarts ziet het meteen: Glaucoom! En wat voor één! Een prachtig exemplaar. De collega’s worden erbij geroepen om dit wonder der ellende te bekijken. De oh’s en ah’s zijn niet van de lucht. Het blijkt zeer voordelig te zijn want het is dus geen tumor. Waarom Google mij meteen naar de afdeling tumoren, kanker, dood en verderf leidt, is me een raadsel. Het is gewoon een prachtig glaucoom. Niks om je zorgen over te maken. Nou ja, een beetje dan. Het is al zo ver dat Snuitje met dat oog niets meer ziet. De druk in het oog zal verhevigen en dan is de ellende niet meer te overzien. Maar met druppeltjes moet dit in de hand te houden zijn. Nou heb ik Snuitje niet voor niks nuchter mee genomen en het vooruitzicht van nog een jaar of vijf dagelijks druppelen voor het behoud van een nutteloos oog klinkt me niet geweldig in de oren. Wij mensen zijn dan wel voor heel veel procent afhankelijk van ons zicht, een kat is dat zeker niet. Het oog is toch al blind dus ik ben klaar voor de definitieve stap om het oog er uit te halen. Nu wordt de dierenarts nog blijer. Ook omdat Snuitje nuchter is. Hij mag samen met Coco onder het mes.

.

De hele dag voel ik me toch een beetje slecht. Het doet me meer dan ik zou willen. Van de sport komt niet veel meer terecht en ik breng de dag door met klusjes die nergens toe leiden en Theo ergens vasthouden op een ladder. Aan het einde van de dag mogen we ze halen. Coco is al helemaal klaar met het in de kattenmand liggen. Zodra we thuis zijn is die weer zo goed als normaal. Voor Snuitje krijg ik nog een lang verhaal mee over zijn verzorging maar de helft gaat langs me heen. Hij heeft een kraag om zijn koppie en het litteken ziet er groot en bloederig uit. Dat had ik me nog niet zo voorgesteld en valt een beetje rauw op mijn dak. Ik bedacht alleen maar dat hij nog één oog zou hebben en aan de andere kant gewoon géén oog, alleen maar haar. Ik had het zelfs geromantiseerd en hem Piet piraat genoemd. De werkelijkheid valt tegen. Nu prijkt op de plek van zijn mooie oog, een enorm litteken met hechtingen en wondvocht. Zijn gezonde oog valt in het niet. Het ziet er heel dramatisch uit. Snuitje durft ook niet in de spiegel te kijken en als een echte drama queen valt hij meteen aan op het eten. Honger! Boos is hij op mij dat ik hem er in geluisd heb maar ’s nachts komt hij toch weer slaapmuts spelen met plastic kap en al. Wel heel overdreven moeizaam zodat ik zie dat het allemaal zwaar en ingewikkeld is. Ik mag vooral niet denken dat dit licht vergeven zal worden. Ik geloof dat hij nog een tijdje rust nodig heeft voordat het springkussen weer in actie komt. Het gebeurt ook niet elke dag dat je ogen uitgestoken worden.