70 – San Sebastian

We kregen een klacht binnen. En hij was niet mild. De klacht ging over onze YouTube filmpjes van het fietsen. Niet dat iedereen er laaiend over is want ik denk dat ze maar matig bekeken worden en dan ook nog eens maar een klein stukje. Allemaal prima. Doorspoelen kan ook. Zelf sta ik elke week op de crosstrainer de route nog eens na te kijken. Dat is prettig want zodra we ons rondje gereden hebben ben ik alweer vergeten hoe het was. Maar de klacht luidde dus dat het nogal saai was. Saai! En of Dorine niet af en toe à la Queen een bicycle raceje kon doen. Dat heb je ervan als je steeds maar uit de kleren gaat. En dat nog opschrijft ook. Tja al die geile mannetjes zitten zeker te wachten tot ik inene bloot door de heuvels ploeter met Theo’s camera op mijn kont gericht. Maar goed ik kan me voorstellen dat de filmpjes enigszins saai zijn. Dat heb je als je alleen maar door verpletterende natuur rijdt en er verder niks gebeurt. Daarom zijn we maar eens ergens anders gaan karren.

De aanleiding was een Ikea kastdeurtje. Er ontbrak er nog steeds eentje in onze nieuwe keuken. Zodra ze binnen kwamen waren ze ook binnen een dag weer weg. Maar in Bayonne, of all places, bleken ze langer te liggen. Theo telt dan 1 en 1 bij elkaar op en stelt voor te gaan fietsen in Spanje. We gaan twee dagen weg. Vrijdag naar Bayonne op kastdeurtjes jacht en zaterdag fietsen vanaf Hondarribia naar San Sebastian. Daar tapas eten en weer terug. Wat heeft die man toch altijd leuke ideeën. Ik sta te trappelen. Ik laat me vrijdag mijn ezelwandeling niet ontnemen. Dat vind ik te belangrijk om door te laten gaan. Voor de ezels natuurlijk opdat ze fit en volgzaam blijven en voor mezelf omdat het gewoon erg fijn is om te doen samen met een (en in dit geval mijn) ezelmaatje. Maar in de middag vertrekken we dan echt. De fietsen vol geladen, de bidons gevuld. De honden een knuffel en een kus. De ezels een extra borstelbeurtje en de katten… die zijn niet te vinden. Gilbert zal ze allemaal goed verzorgen. Met een gerust hart klimmen we in de bus op weg naar Bayonne. De Ikea is snel gevonden. En de deurtjes zijn aanwezig. Dus deel één is geslaagd. Om te voorkomen dat we achteraf spijt hebben niet alles uit het tripje gehaald te hebben besluiten we heel dapper om naar het centrum te gaan. Op voorhand zijn we op onze hoede want grote steden en met name de binnensteden willen bij ons wel eens uitlopen op sjaggerijn en koppen in elkaar slaan. We gaan echt ons best doen. De bus is snel geparkeerd aan de Adoure. Zo’n grote brede rivier heeft wel iets fijns en als we er langs lopen zitten we ook zomaar in het centrum. Op zoek naar een terrasje of een kopje koffie komen we bij de basiliek of kathedraal of grote kerk uit. Eigenlijk zijn we erg tegen alles wat met het katholieke geloof te maken heeft maar helaas is de katholieke kerk er over de ruggen van vele arme drommels in geslaagd hele mooie dingen neer te zetten. Moeilijk moeilijk. In elk geval kunnen we deze weer afvinken en verder door op zoek naar minder goddelijk vertier. Dat is er eigenlijk plenty. Hoe langer we door de straatjes dwalen hoe drukker het langzaam ook wordt. Ach hadden we maar wat meer ervaring met dit soort dingen maar onze stad tolerantie  begint langzaam vol te lopen en dus moeten we echt op zoek naar iets om te zitten, bij te komen en in vredesnaam dan maar wat eten. Natuurlijk kiezen we voor het domste wat je kan doen. Nee niet Mc Donalds. Zo erg is het ook weer niet. Langs de Nive die dwars door Bayonne stroomt, liggen aan beide kanten vele cafeetjes en barretjes. De zonkant is bommetje vol en gezellig. De schaduwkant is leeg en ongezellig. Daar kiezen we voor gezien onze oplopende mensenmassa intolerantie. Laat ik het maar kort houden. We eten twee borden tapas. Ik registreer zero groenten en zero fruit. Alleen maar vet en wat vleesachtigen weggespoeld met een glas witte wijn. De bediening doet zijn uiterste best om niet bestaande potentiele klanten buiten de deur te houden. Er lopen maffe types voorbij en toch zitten we niet in the redlight district. Een koppeltje met spiksplinter nieuwe been tattoos komt langs, verpakt in folie. Spuug lelijk. Auto’s raggen tegen de afscheiding langs de tafeltjes, we zijn de enige klanten en aan de overkant in de zon zitten honderden mensen zich prima te vermaken. Zonder fooi verlaten we de tent om vervolgens in allerlei feestgedruis te verzanden op weg terug naar de bus. De parkeerplaats blijkt gratis. Dat dan weer wel en daarna brengt de navigator ons zonder enig probleem naar de door Theo gereserveerde airB&B. Net buiten Bayonne.

Ja ik kom ook nog aan de fietstocht toe maar ook de B&B is weer een wonder van goed bedoelde maar net niet gelukte actie. Ik heb echt beloofd positief te blijven. En ik moet toegeven dat de eigenaren ontzettend hun best doen om ons heel welkom te heten en te zorgen dat we het naar onze zin hebben. Maar echt, we moeten dwars door hun woonvertrekken naar onze kamer toe en blijken de douche met hen te delen.  De mensen zijn super lief en hebben echt hun best gedaan om met weinig middelen een propere slaapkamer af te leveren. Echt eerlijk waar niks op af te dingen. En voor de prijs die we betalen kan je ook echt niks anders verwachten maar die hond van de buren die de hele nacht blaft naar de sterren is een ramp. Zoals gewoonlijk probeert Theo me heel lief tot kalmte te manen maar ik doe geen oog dicht en ben nog voor we met fietsen beginnen de uitputting nabij. Prinses op de erwt.

.

Ontbijten doen we in het ikea winkelcentrum en dan hup door naar Hondarribia in Spanje, net ten noorden van Irun. De wereld is ineens veranderd. In de bus zien we al voortdurend wielrenners en wandelaars langs en over de weg. Op een fijne parkeerplaats kleed ik me om in mijn nieuwe fietsbroek en dan beginnen we aan de tocht langs de baai. Heerlijk die zeelucht maar wat doen al die wandelaars daar? Alle soorten mensen, groot klein, oud, jong, gezinnen en individuen wandelen, stappen en rennen langs de boulevard. Hordes fietsers komen ineens van alle kanten op ons af en langs ons heen. Bij allerlei sport gebouwen staat het zwart van de groepjes mensen. Bij de zee staat een heel clubje in wetsuits klaar voor een duik. Het lijkt verhip wel nationale beweegdag! Via een heel fijn fietspad komen we op de weg langs de kust die kilometers lang blijft stijgen. We komen midden in een wielercours. Honderden, misscnien wel duizenden wielrenners in tenu en helm en lichte fietsjes kruipt voor ons en achter ons kilometers lang omhoog. Ik voel me ernstig misplaatst met onze fleurige kleding om op te vallen, onze fietstassen en niet te vergeten de accu’s. We sjezen iedereen voorbij. Niet te hard want dan voel ik me schuldig. Voor een beetje goodwill roep ik holà! naar iedereen. Dat is Spaans voor hallo. En meteen ook verontschuldig ik me voor het feit dat we ietsje harder de berg op rijden. Gelukkig wordt er niet gefoeterd, wel regelmatig even spontaan gereageerd van: He holà arriba esta una batteria por favor. En af en toe kruipt er een dappere krijger in mijn wiel. In mijn slechtste Spaans vraag ik wat er por el amor de Dios aan de manos is. Een concours non competetivo of zo. Ik ben blij wanneer onze komoot route op een gegeven moment een andere richting in gaat en we even verlost zijn van de serieuze fietsers. We dalen serieus keistijl naar beneden, ik lopend want bang om over de kop te slaan, Theo met gierende remmen. En steeds komen we weer wandelaars tegen. In de baai helemaal weer terug op zeenivo racen we nog even met een stel wielrenners maar gaan dan op zoek naar het pontje dat ons over de baai moet brengen. Dwars door Pasai Donibane blijken we in een middeleeuws stadje te zijn gekomen met piepkleine nauwe steegjes die opnieuw bevolkt worden door wandelaars van allerlei allooi. Het pontje lijkt alleen voor wandelaars geschikt en na enig beraad besluiten we dan maar helemaal om de baai heen te fietsen naar de overkant. Dwars door de drukte van de haven. Midden op de snelweg, en midden tussen de immer aanwezige wielrenners die kennelijk ook op weg zijn naar San Sebstian. We lijken wel in een film beland waar we eigenlijk niks te zoeken hebben. We zijn stiekeme figuranten bijna bang om ontdekt te worden. Als we weer even uit de drukte zijn en een kopje koffie uit de thermos drinken vraag ik langs wandelende vriendinnen of er iemand Frans spreekt. En dat doen ze. Op mijn vraag of het een speciale dag is wordt hartelijk gelachen. Nee hoor. Het is helemaal geen speciale feestdag. Het is gewoon weekend en mooi weer en alle Spanjaarden, oud en jong trekken er dan op uit om te gaan wandelen. Ineens herinner ik een lieve kennis die me dit al vertelde. Ik was eigenlijk al gewaarschuwd maar had het toch helemaal verkeerd ingeschat. We stuiteren daarna gerustgesteld verder naar San Sebastian. Langs de kust over de boulevard komen we over de hoofden van de rest van wandelend Noord Spanje en via een heuse lift in de kleine straatjes van het centrum. Ik word bij het afdalen van een stijle trap geholpen door een aardig jong mans persoon die me vraagt of we de camino doen. Heel even twijfel ik of ik de aard van ons tochtje zal verfraaien tot iets heroisch maar ik kan het niet over mijn hart verkrijgen. In elk geval bedank ik hem muchos gracias en muy cordial voor zijn hulp. Op naar die malditos tapas. In de kleine middeleeuwse straatjes krioelt het uiteraard van mensen. Maar we storten ons er vol overgave met de fiets aan de hand in. Dompelen ons onder in de spaanse klanken en vinden uiteindelijk een plekje voor de fietsen bij een cafeetje met een vrij tafeltje buiten. Eigenlijk is het niet echt heel lekker maar het smaakt toch goed. We zijn gelukkig want het doel is bereikt en we doen het goed. Voordat de massas echt goed op gang komen, fietsen we San Sebastian weer uit, alsof we door Parijs rijden en komen dan snel weer in de natuur. Ineens is het rustig. Geen wandelaars meer. Alleen nog af en toe een vrolijke wandelend dweilorkest en als iedereen om 14.00 uur aan de borrel zit, zijn de straten leeg en scheuren we dwars door een bijna leeg Irun terug naar de bus. De laatste kilometer is mijn batterij leeg maar die trap ik er nog wel door. Na drie uur rijden in de bus zijn we vroeg in de avond weer thuis. De hondjes gaan na 3 seconden begroeten weer door met waar ze mee bezig waren. De katten kijken even verstoord op en de ezels willen alleen maar een wortel. Mooie boel!

Als je nu dan toch deze tocht wilt kijken ga dan naar:

YouToube. Zoek naar : Theo et Dorine. Als je daar bent vind je een ronde cirkel met onze hoofden er in. Klik daar op en dan kom je in alleen onze filmpjes. Voor de laatste zoek je naar San Sebastian. Ik beloof je dat er onderweg van alles te zien is. Het is niet saai.

Het bracht me wel op een idee. Ik ga proberen in elk filmpje één of twee keer iets ludieks te doen. Nee ik ga niet uit de kleren. En ik ga ook niet verklappen wat het is. Ga maar kijken en vertel me daarna maar wat het was. Prijs voor het juiste antwoord is een eervolle vermelding danwel, als je anoniem wilt blijven, een eervolle vernoeming.