61 – Sex, Bloot en Beweging

We fietsen er wat af de laatste dagen. Het is dan ook super mooi weer de hele tijd. De bergen lonken met hun witte toppen. De fietsen worden in de bus gegooid en we zoeken prachtige plekken voor mooie tochtjes. Nu had ik laatst nog een discussie met iemand, ik noem geen namen, over de afstand en accu verbruik. Het liep bijna uit op een wedstrijdje wie gebruikt de minste accu op de meeste kilometers. Maar daarvoor zijn die fietsen niet ontworpen natuurlijk. Wij peddelen rustig met flink wat ondersteuning over de heuvels om aan het eind niet totaal bezweet en afgeknoedeld en aan de zuurstof aan te komen. Wel moe en voldaan. Het moet wel leuk blijven. Dus geen 150 km op een dag. Er wordt niet afgezien. En als de accu aan het eind van de rit leeg is, is dat echt geen probleem. Zo, dat wilde ik maar gezegd hebben. Halverwege de ritjes gaan we ook uitgebreid picknicken met zelfgemaakte sandwiches en vaak zitten we dan op super mooie plekjes. Laatst zaten we midden in een piepklein dorpje naast de kerk op een veldje met bankjes. De kerk had een stompe toren en daar bovenop stond een maria beeld. Dat heb je zo met al die katholieke kerken. Het is ook wel een beetje eenzijdig. Het is alles katholieke smuck dat de klok slaat hier. Het ene maria beeld na het andere maar deze was speciaal. Een beetje een recalcitrante Maria. Ze hield een baby beeldje voor haar borst. Het zal Jezus wel geweest zijn. Het leek net of ze het kind over de rand van de toren naar beneden wilde gooien. Alsof ze een voorgevoel had van de ellende dat het kind en daarop volgend de rest van de westerse beschaving, te wachten stond. Hup over de rand en klaar. Wat zou ons dan een hoop ellende gespaard zijn gebleven. Nou ja, wie zal het zeggen. In elk geval fietsen we vaak alsof we zo een ansichtkaart in rijden. Groene velden met koeien en schapen, heuvels aan beide kanten, een rivier die woest blinkend in de zon stroomt en dan in de fietsrichting de bergen die wit tegen de blauwe lucht afsteken. Hoe kan je dan niet gelukkig zijn?

Om de moed er in te houden schaft Theo ook een home trainer aan. Heel ingewikkeld kan je dan virtueel overal in de wereld tochtjes maken.

.

Het is een beetje een slappe tijd geweest qua inspiratie. Zoiets had je al gedacht want er wordt alweer ongeduldig gevraagd naar de volgende blog. Ach woonde ik maar in een grote stad dan lag de inspiratie om de hoek. Ik was dan tegelijkertijd ook dood ongelukkig dus het zou wel een somber blog worden. Nu is het vooral de frisse lucht en de dagelijkse beslommeringen die me op de been houden. En natuurlijk is er altijd dieren nieuws. De fabeltjes krant is er niks bij. Zo moest er laatst weer een koe bevallen. Maar volgens mij had ze er nog niet zo veel zin in om afstand van het kalfje in haar buik te doen. Laat die maar lekker zitten dacht ze. Ik knijp de boel af en een knappe boer die dat kalf tevoorschijn peutert. Gilbert werd toch een beetje ongerust en haalde de dierenarts erbij. Ach de zorgen over al die dieren, het is niks voor mij. In mijn gedachten bleef dat kalf voorgoed zitten. Maar de dierenarts was vrolijk optimistisch. Niks aan de hand, die komt vanzelf. En twee dagen later was het dan ook in een floep en een zucht gebeurd. De honden weer blij want jammie! placenta!

En mijn honden waren zo wie zo ook weer erg blij de afgelopen weken want Flora, het hondje van de buren was weer loops. Oh wat een vreugde en vooral genot. Ze gedroeg zich zoals het een loopse teef betaamt: opdringerig. Die arme gecastreerde jongens van mij waren een paar keer per dag de klos. Het is ongelofelijk, en ik heb het nooit geweten maar ze kunnen de hele daad nog uitvoeren op de zaadlozing na. Wel de lusten, niet de lasten. Ik maan ze op te passen voor geslachtsziekten want een hond met gonorroe, platjes of schimmels…  ik weet het niet. Eén hond moet de eerste zijn. Er is nog een vreemde meneer komen aanwaaien. Op de vleugelen van het genot. Geen idee waar hij vandaan komt maar waar hij in het begin nog een beetje aan de randen van onze omgeving bleef hangen, komt hij allengs dichterbij. En als Flora op haar hoogte punt van  geilheid is staat hij zelfs bij ons voor de deur. Nou dat heeft hij geweten. Een paar keer loopt het uit op een flinke matpartij met mijn honden, en vooral Dartan is niet vies van een potje knokken. En als die begint te knokken dan moet Boy uit een soort roedel instinct vanzelf meedoen. Of ie dat wil of niet. Want het is natuurlijk eigenlijk een loverboy. Kortom gedoe! Inmiddels zijn de hormonen tot bedaren gekomen en zal Flora toch ook de lasten moeten dragen. Die is zo zwanger als die koe en over twee maanden is het weer pups baren geblazen. Het worden vast hele mooie honden want die vreemde meneer was wel  heel mooi. Maar goed een beetje zoals Maria op de toren zullen deze pups allemaal, hup! in de vergetelheid gestort worden.

Iets minder mooi was ikzelf onder de douche. Ik had, heel milieu bewust, een shampoo blok gekocht. Dus geen plastic fles met palmolie. Maar een biologisch verantwoord alternatief op de markt in St. Giron. Een vriendin wilde weten of het beviel. Of het schuimde. Of je haren zacht bleven. Of je haar überhaupt op je hoofd bleef zitten. En ze wilde bewijs. Dus je voelt hem al aankomen. Ik onder de douche met het blokje en schuimen maar. Theo in de aanslag met de camera om mijn hoofd te fotograferen. Kan je net denken. Verlekkerd gleed de camera over de rest van mijn weerloze lichaam want hoewel ik in alle toonaarden positief over het blok ben, het prikt wel geweldig in mijn ogen. En dus schrik ik me later een hoedje als ik zie hoe ik in volle glorie, badend in het tl licht mijn haar sta te wassen. Ik probeer nog wat te fotoshoppen en de pijnlijke realiteit te verdoezelen maar het mag niet baten. Prullenbak!