55 – Tattoo

Gelukkig is het hele gedoe met vergiftigde honden helemaal goed afgelopen. Van de emotie ben ik twee kilo kwijt. Dat zou nog eens een mooie manier van geld verdienen zijn. Want wie wil er niet twee kilo kwijt in twee dagen? Nou ja het zal wel niet voor iedereen zo werken. Ik vrees dat Theo onder dezelfde omstandigheden aangekomen is door zijn emoties op te eten. En nee hij was helemaal niet in paniek en overstuur zoals ik. Nee hoor. Echt niet. Het belangrijkste is dat de honden zich inmiddels gedragen of er nooit wat gebeurd is. Gelukkig maar. Ik kan weer gewoon boos op ze worden als ze in de weg lopen of teveel blaffen of overmatig bedelen. Net als ik weer helemaal zonder beestenzorg ben vertelt Gilbert dat hij een hond langs de kant van de weg had gezien. Hij was er met de tractor langs gereden en op de terugweg lag het dier er nog. Gewoon laten liggen. Niks mee doen. Niet mijn probleem. Ik ruik een blog. Ik gooi de koffie achterover en met de auto rijd ik ons pad af om het arme beest te zoeken. Gewapend met een blik hondenvoer en een lepel. En ja daar ligt inderdaad een hond te liggen. En als ik stop blijft ze liggen en als ik aan kom lopen blijft ze nog steeds liggen. Heel voorzichtig mag ik onder haar bek aaien. Ze is wel heel bang en trilt en is ook best mager. Geen idee wat ik verder moet doen. Hoe handelt men eigenlijk in zulke situaties? Ik zie geen telefoon nummer op haar halsband maar wel een belletje. Ik besluit om het per moment te bekijken en pak het blik hondenvoer uit de auto. “Klik!” Als ik het open maak en weg is ze. Ze loopt stram en stijf bij me vandaan. Na een paar meter volgen besluit ik weer in de auto te stappen en haar voorbij te rijden. Dat lukt. Als ik uit stap, loopt ze weer terug maar dan werp ik een lepel voer achter haar aan. Hmmm dat trekt toch weer haar aandacht en voor ik het weet heeft ze het halve blik leeg gegeten. Op afstand en al werpend. Ik maak gauw een paar fotoos van haar en rijd dan door naar de dierenarts. Geen paniek dit keer, helemaal zen. Helaas kennen ze geen hond in de vermiste honden data die er op lijkt. Daar heb ik niks aan. Als ik weer terug rijd blijkt ze toch vertrokken te zijn. Ik kieper de rest van het voer nog maar langs de kant van de weg voor je weet maar nooit. In elk geval heb ik gedaan wat ik kan. Voor noodgevallen heb ik een zakje brokjes in de auto liggen. Maar ik hoop dat het niet meer nodig gaat zijn.

.

Ondertussen heeft Theo de hele website waar je nu op koekeloert naar mij toe omgeturnd. Hij heeft zichzelf er uit geschreven zeg maar. Dagen is hij aan het stoeien geweest om mij zo voordelig mogelijk in de aanbieding te gooien. Dat is best een klus. Nu moet je helemaal opnieuw je weg zoeken maar dat gaat vast wel lukken.

Uiteraard blijf ik gewoon door schrijven zoals het me voor de mond komt. Net als anders. Ook de bouwaktiviteiten blijf ik beschrijven. Ook als ik er niks van snap. Ook als het me boven de pet gaat. Er liggen nog een heleboel afwerk klusjes te wachten. Er moeten overal aan de buitenkant van de hut nog afwerklatten geplaatst worden en we moeten nog beitsen. Ondertussen blijft Theo modderen met de elektriciteit. Het werkt maar op onverklaarbare wijze gaat de apparatuur af en toe zijn eigen gang. Ook wordt er een begin gemaakt met het plaatsen van de zonneboiler en alles wat daar verder bij komt kijken.

.

Toen we trouwden kreeg ik een ring die nog van Theo’s moeder was geweest. Eenvoudig glad dingetje met 3 zirkoniaatjes er in. Die hebben we gepimpt met een laagje wit goud en 3 echte briljanten. Dat laagje witgoud  was zo verdwenen trouwens. Drie keer wrijven en foetsie. Sinds ik masseer draag ik helemaal geen ringen meer. Het is lastig om ze steeds om en af te doen en ik merkte dat het de energie belemmerde. Gek, ik ben nooit zo van dat soort esoterische belevingen maar in dit geval kreeg ik er echt last van. Dus hup alle ringen in een envelop in de kluis en daar liggen ze nu al tien jaar. Best een beetje zonde en Theo vond het dus met name voor de nalatenschap van zijn moeder jammer dat niemand er iets aan heeft op deze manier. Lang verhaal kort, de ring gaat naar een nichtje en hopelijk wordt zij er blij van. Het is maar een stukje goud en sterk veredeld glas. Materiaal. In het kader van minimaliseren past die ring er ook wel bij. Laatst hebben we nog weer de helft van onze kleding bekeken, niet gedragen, weg gedaan. Het is belachelijk hoeveel je toch steeds maar weer verzamelt. En belachelijk hoe moeilijk het is om een oude trui en een al drie jaar niet gedragen bloes weg te doen. Wat een geld verspilling is het ook eigenlijk en erger natuurlijk wat vreselijk voor het milieu. Afijn, de mens is onverbeterlijk en ik vrees dat we vaker van deze akties gaan krijgen. Toch zat die ring me niet helemaal lekker. Hij krijgt dan wel een goede bestemming en nee, ik droeg hem al 10 jaar niet meer maar toch zat er nog wel een gevoelswaarde aan die ik niet kon ontkennen. Net of je relatie ineens uitgehold wordt. Belachelijk! Afijn de oplossing is gevonden. We laten allebei min of meer dezelfde tatoeage zetten. We hebben al een zelfde en we voegen er dus nog een toe. Maar wel heel individueel hoor. Afijn die hoeft niet in een kluis en we zullen ze niet bij het grof vuil zetten. We hebben helemaal niet lang hoeven zoeken of nadenken. In Boulogne vonden we een “salon de tatouage” en de jonge vrouw die het runt beviel ons meteen. Niet al te clean alsof je een operatie zaal in gaat en ook geen met weed en rasta muziek gevuld hol. We willen ook geen designer kunstwerk maar ook geen zeemeermin. Na ongeveer anderhalve maand wachten, van kennismaking tot idee indienen en haar er aan laten sleutelen, is het dan zo ver. Elk drie uur pure marteling. De hele dag onder de pannen. We zijn in elk geval tevreden met het resultaat maar het duurt nog even voordat de inkt en de huid weer normaal zijn. Toch mag je op de fotoos even mee genieten van het proces.