46 – Zonnepanelen

Ik zweer het je: als ik nog één keer telefonisch bedrijven en transporteurs moet benaderen voor verdwenen zaken, dan liggen we in scheiding. Er blijkt een verwisseling te hebben plaats gevonden met de levering van het zonneboiler systeem en de zonnepanelen. Het zonneboilersysteem is aangekomen met missende onderdelen en met de leveringsbon voor de zonnepanelen. Ga dat maar eens aan iemand uitleggen. Ik weet zeker dat je terwijl je dit las alleen iets onthouden hebt met zonnedingen. Nou zover gaat mijn eigen kennis ook. Er is iets mis met de zonnedingen en waarom gaat dat niet meteen goed! En omdat mijn Frans kennelijk beter is dan dat van Theo, die helemaal in de materie zit, is het aan mij om in de telefoon te kruipen. Ik haat dat. Ik vind dat vreselijk. Dus ik stijger bij voorbaat en sla geheel op blank. Of zwart. Of rood. De kleur doet er niet toe. Daarop wordt Theo natuurlijk weer gloeiendig boos want waarom snap ik dat niet? Het gevolg is dat ik me gedraag als een bange kleuter en Theo als een briesende stier. Gelukkig wordt dit hele gedoe even onderbroken door vrienden die op visite komen onderweg naar Spanje. Super gezellige middag avond en ochtend. Deze vrienden hebben twee fietsen achter op de auto. Geen race fietsen en geen oude barrels. Maar elektrische fietsen. En guess what: we mogen ze even uitproberen. Oei dat gaat super. Fietsen hier is niet bepaald iets dat je voor de lol doet tenzij je wilt trainen voor de tour de France. Het is namelijk meteen sport met als gevolg dat als je even ergens heen wilt, je altijd de auto pakt. Deze fietsen nestelen zich ergens in onze hersens als een smeulend vuurtje. En omdat we door het bezoek weer wat tot ons zelf gekomen zijn proberen we nog maar eens door de antwoordapparaten van de bezorgingsdienst te komen.

En nu hebben we beet. Er is zomaar een levende persoon aan de andere  kant van de lijn. En nog niet eens ongeduldig ook. Ik probeer het hele geval weer uit te leggen. Uiteindelijk vraag ik of we die middag misschien langs kunnen komen om het te verduidelijken. Tenslotte praat het face to face makkelijker en kunnen we ook wat pakbonnen laten zien. Kennelijk loopt de levende persoon aan de andere kant van de lijn door een loods want ineens zegt ze iets waaruit ik begrijp dat ze de panelen gevonden heeft. We vatten de koe bij de horens en spreken af dat we niet alleen langs komen maar ook de aanhanger meenemen om de boel persoonlijk op te halen. En zo geschiedt het. We scheuren naar St. Gaudens, of eigenlijk een dorpje er naast en vinden na een hoop gedoe het distributie centrumpje. Een man op een heftruck staat ons al op te wachten. De panelen en toebehoren worden uit een vrachtwagentje gehaald en dan blijkt het missende onderdeel van de warmte boiler, namelijk de boiler zelf, er ook te staan. Hup alles op de aanhanger geflikkerd, de boel afgetekend en heeeeel voorzichtig naar huis gereden. Ik kan je zeggen dat het een opluchting was! Achteraf vallen die dingen allemaal wel mee maar ondertussen is het vreselijk om in onzekerheid te zitten zeker over zoiets kostbaars. De scheidingspapieren kunnen weer in de la.

.

Maar we kunnen dus aan de slag. De dagen erna staan we maar Theo in het bijzonder, de panelen vast te maken. Wat ziet dat er super professioneel uit en de ezels profiteren meteen van de schaduw.

Om het te vieren en omdat we zo wie zo Theo’s verjaardag vieren, laten we ons weer gezellig testen in de teststraat. Meer een test hoekje. Dit keer is het bij mij minder aangenaam en bij Theo behoorlijk naar. Maar we zijn natuurlijk nog steeds niet ziek, in elk geval niet door corona en kunnen met een rein geweten uit eten. Niet ons gebruikelijke vaste middag menu wat de pot schaft.  Nee we gaan voor à la carte. We worden met egards binnen gehaald en met veel bombarie wordt de bestelling opgeschreven. Meestal krijgen we de borden meteen onder onze neus geslingerd. Er wordt niet gevraagd wat we willen,

we vinden altijd alles best. En dan ineens wordt er een envelop overhandigd. Met een foto van ons er op. En met een juffrouw met een blote rug er in die de inhoud overhandigt. Zomaar ons hele etentje betaald door het verrassingscomité. Ik kan dat verrassingscomité niet zomaar met naam en toenaam hier te grabbel gooien maar we hebben er geweldig van genoten. Het verdient een ereplaatsje in de blog. Bij deze dus.

.

Inmiddels is het smeulende vuurtje gaan roken. Er is wat zuurstof bij gekomen en de vlam dreigt in de vlam te geraken. We vatten deze week opnieuw de koe bij de horens en gaan naar Toulouse om werk te maken van dat fikkie. Want je kunt wel steeds maar aan van alles denken maar het leven is te kort om leuke dingen te laten lopen. Bij een sjieke fietsenwinkel gaan we ons verlekkeren aan elektrische fietsen. Ik kan je zeggen dat je heel veel moet masseren voor zoiets. Of een hele goede baan hebben. Of je huis verkopen en denken: kan ons het schelen, we doen het gewoon! Na wat fietsen met elkaar vergeleken te hebben maken we een proefritje. En dan is er een heuse brand. We zijn om! We gaan het doen. En zo kopen we dus zomaar op een zaterdagochtend, twee nieuwe fietsen. Volgende week gaan we ze ophalen.