40 – Finito Basta

Met één man en al zijn macht beult Theo deze week om de chambre belle mère af te krijgen. Zelf kneed ik her en der in ruggen en tenen. Het ene moment staan de zaagtafels er nog pontificaal uit te stralen dat het vooral werk in uitvoering is. Het volgende moment staat de interieurstylist alweer plantjes neer te zetten, kussens te schikken, kleuren te matchen enzovoort enzoverder. De douchebak is zoals te doen gebruikelijk een crime om in elkaar te zetten. Daar wordt wat bij afgezweet en gevloekt. Maar, fingers crossed, het lijkt er op alsof het waterdicht geworden is. Van vrienden krijgen we een heel bed van 140 breed. En er komt ook nog een spiegel bij en tig handdoeken. Beetje bij beetje rommelen we de aanbouw om tot een soort hotel suite. De ramen worden gelapt de vloer gedweild. We hebben ikea leeggeroofd voor kleedjes en douche spullen, nieuwe hoofdkussens, nep plantjes en een orchidee voor de buren en oh ja, dat zou je dan bijna vergeten: een kleding kast. Daar is ikea goed in. Je gaat voor een kast en je komt thuis met tassen vol spullen die je ook best heel goed kon gebruiken. Nu die mooie moeder kamer zo mooi wordt steekt onze eigen slaapkamer er maar magertjes bij af. Die is natuurlijk in de haast en met oude zooi en zelfgemaakt in elkaar gezet. Snel snel snel. Dat is wel jammer achteraf gezien dat alles snel in elkaar getimmerd moest worden. Sommige dingen, misschien wel alle dingen hadden we met meer tijd en meer geld anders gedaan. Onzin natuurlijk. Als je zo gaat redeneren klopt er nergens meer wat van. We hebben gedaan wat we konden en daarover mogen we zeer tevreden zijn maar dat we op matrassen slapen van 25 jaar oud, nog meegenomen uit nederland ooit vroeger, waar jongeren nog op gelegen hebben en god weet wat op uitgehaald hebben en ach ze liggen nog best goed…. dat wordt nu een dingetje vergeleken met de chambre belle mère.

.

Ik vind dat we wel eens een nieuw bed verdiend hebben. Er wordt niet tegengesputterd. Maar dat was te verwachten. Als Theo veel geld heeft uitgegeven aan zaken waar ik niet direkt ook profijt van heb, wordt het na enige tijd tijd dat ik ook wat onkosten in rekening kan brengen. Zo wil ik er al een tijdje een ezel bij. Of misschien wel twee. Voor de dynamiek. Paquito en Zoë kunnen het inmiddels prima met elkaar vinden maar als je alleen maar naar elkaar kijkt gebeurt er niet veel. Bovendien voel ik de sterke drang weer eens een beest te redden van treurnis en ellende. Om nog weer eens iets te betekenen op deze aardkloot. Om te voorkomen dat ik zonder enige vorm van betrokkenheid, zonder iets goeds gedaan te hebben de aardkloot weer verlaat. Het moet alleen niet zo zijn dat ik dan nog meer mensen nodig heb om met de ezels te wandelen zodat we in een optocht de heuvels op en de heuvels af gaan.

Dat gaat deze week trouwens helemaal goed. Twee dagen achter elkaar mogen de ezels het erf af en op avontuur. Met een wandelaarster die normaal gesproken met andere mensen en gespierde kuiten over de wegen stapt. Ze wisselt de medewandelaars in voor twee ezels hup daar gaan we. Meteen maar dapper door de koeien zonder klagen, aanvankelijk nog lief zacht en aardig als Zoë liever wil eten in plaats van lopen maar na een paar keer ferm en duidelijk: ik ben de baas. En een dag later mogen ze alweer maar nu met de vaste kracht zodat er van grenzen opzoeken geen sprake kan zijn. Ach het is wel een kleine onderneming maar ook erg leuk. Het ene moment soebat je ze een heuvel op en en volgende moment ren je er achteraan een heuvel af. Maar het blijft toch verwonderlijk dat zo’n groot dier het toch heel gezellig vindt om met je mee te sjouwen. Nou als je enthousiast gemaakt bent voor een wandeling met de ezels, meld je dan maar aan.

.

Ondertussen heb ik dat nieuwe bed nog maar steeds niet. Daar gaan we dan ook maar meteen werk van maken. Niks niet winkel in winkel uit. Geen maanden lange speurtocht op internet. Geen vergelijkend waren onderzoek. Geen proefslaapsessies. We stappen de conforama binnen want daar hebben we nog een tegoed van tweehonderd euro lopen nadat we ondeugdelijk materiaal terug hebben gebracht. We hebben keus uit best veel bedden, gaan overal even op liggen en besluiten dan voor het zachtste en in de uitverkoop zijnde bed. Helaas meneer en mevrouw, dat geldt alleen voor het showmodel. Daarna is het op. Enigszins gedesillusioneerd maar toch vastberaden om met een bed terug naar huis te gaan proberen we het één na zachtste matras nog eens uit en besluiten dat dan maar te nemen. Geen korting maar strik er om en weg wezen. Had je gedacht. Het blijkt dat je zo’n bed in delen koopt. De dienstdoende pukkelige werknemer probeert ons nog een voordeelkaart aan te smeren en een garantie maar de poten moeten we apart kopen. Belachelijk! roep ik. Je koopt een auto toch ook niet zonder wielen! Maar we laten ons nergens meer door tegen houden. Aan de achterkant van het bedrijf kunnen we de boel afhalen en we mieteren de hele handel op het dak van de auto. En zo lijken we net op een Marokkaanse familie op vakantie naar Marokko. Die reden vroeger in de zomer toch ook over de snelweg met matrassen op het dak naar het Zuiden? Met een gangetje van niet harder dan 60km per uur en een arm uit het raam, tuffen we terug bang dat de matras terug slaat en geen zin meer om het beter te bevestigen. Onderweg vragen we ons af wat we nu eigenlijk gekocht hebben. En waarvan de matras is opgebouwd. We hebben geen idee en het kan ons eigenlijk niet schelen maar dom is het wel. Later blijkt dat het een boxspring is. Voor het geval dat je het echt wilde weten. Hoewel we het vele geld er niet aan af liggen geeft het toch een goed gevoel eindelijk eens iets fatsoenlijks voor onszelf gekocht te hebben.

.

O ja, fotoalbum kun je natuurlijk bekijken door op een van de foto’s te klikken.