Oh jeee oh weeee! Geen blog! Iedereen maakt zich ongerust. Of is een beetje 
teleurgesteld. Of blijft maar refreshen zonder resultaat. Er worden zelfs complot theorieen op los gelaten. Nu voel ik me alsnog bezwaard dat ik je in de steek heb gelaten. Geen nood, er is niks aan de hand. We zijn niet zwak ziek of misselijk en ook niet in een depressie. Er is gewoon niet veel gebeurd en ook niet veel waar ik een draai aan kon geven. Zo wie zo had ik even geen zin om de lolbroek uit te hangen onder de wekelijkse druk. En zoals een wijs tegeltje zei: stel uit naar morgen waar je vandaag geen zin in hebt. Met betere zin, maak je mooiere dingen.
teleurgesteld. Of blijft maar refreshen zonder resultaat. Er worden zelfs complot theorieen op los gelaten. Nu voel ik me alsnog bezwaard dat ik je in de steek heb gelaten. Geen nood, er is niks aan de hand. We zijn niet zwak ziek of misselijk en ook niet in een depressie. Er is gewoon niet veel gebeurd en ook niet veel waar ik een draai aan kon geven. Zo wie zo had ik even geen zin om de lolbroek uit te hangen onder de wekelijkse druk. En zoals een wijs tegeltje zei: stel uit naar morgen waar je vandaag geen zin in hebt. Met betere zin, maak je mooiere dingen. .
Echt mooie dingen maak ik niet meer het laatste half jaar. Vlak voor de verhuizing heb ik nog de hand gelegd aan een laatste schilderding, daarna geen kwast meer aangeraakt. Nou ja, een halfslachtige poging tot aquarellen maar dat stel ik nog even uit. Wellicht krijg ik nog de geest en dan duik ik er weer op. Ondertussen werd ik wel gecontact door iemand die de “Ronde des Expos” organiseert. Amateur en professionele artiesten mogen hun werk dan laten zien in kerkjes en andere gebouwtjes in min of meer in een rondje liggende plaatsjes in de Gers. Een jaar of 10 geleden ben ik al eens gevraagd. Ik kliederde maar wat maar een leerling vond het mooi en vroeg of ik niet mee wilde doen. Wist ik veel…! Nou ja ik vind het niet erg als mijn schilderdingen ergens hangen maar ik had geen idee dat er ook nog enige initiatieven van mijn kant werden gevraagd. Zo zou je een paar middagen bij de werken moeten blijven om mensen te ontvangen. Maar wij werkten toen nog gewoon met de jongeren en zomaar vrij nemen kwam niet in me op. En mij was niks verteld. Ik ben wel het rondje gaan bekijken met een vriendin. Daarom wist een vrouw, die in hetzelfde kerkje exposeerde, te vertellen dat ik nogal arrogant was. Jazeker. Ik heb het nogal hoog in de bol. Toen ik na een week vroeg wanneer de schilderdingen weer weggehaald konden worden bleek dat dat al gebeurd was en dat er een soort van eind feestje gegeven was en meer van dat soort dingen. Ik had het natuurlijk te hoog in mijn bol om daaraan mee te doen. Afijn je snapt dat het voor mij een frustrerende teleurstellende en bizarre ervaring was. Mijn weekenden en vakantie buurvrouw vroeg me niet zo lang geleden of ze haar contacten met deze organisatie in mijn voordeel zou aanwenden. Het was alweer een tijd geleden en het is natuurlijk moeilijk genoeg om je creatieve uitspattingen onder de aandacht te krijgen. Dus ik zei ja doe maar. Ik rekende nergens op natuurlijk want ik ben arrogant maar nu werd ik dus toch gecontact. Via mijn website notabene. En ik was al een eind op weg in de onderhandelingen toen ze me vroegen in mijn atelier te mogen komen om samen met mij wat uit te zoeken. Och das war einmal! En toen ging ik nog eens goed nadenken. Wil ik eigenlijk wel op zo’n dinges exposeren? Ik doe helemaal niks meer en ben er ook helemaal niet meer mee bezig. Had het me een jaar geleden gevraagd, dan had ik staan trappelen maar nu… Nee, het voelt eigenlijk niet passen in mijn leven. Misschien over een tijdje weer wel. En ik heb geannuleerd. Hoe arrogant ben je dan!.
Ondertussen hebben we de vliegen de oorlog verklaard. Een wijze vriendin vertelde dat alles dat met veel komt, een bedreiging is. Vliegen komen nooit alleen. Vooral niet als de broedplaats naast de deur ligt. We hebben de hele hut versierd met slingers. Plakslingers. Net alsof ze allemaal jarig zijn. Binnen no time heb je er een kerkhof op. En dan hebben we ook nog zo’n blauw licht gevaarte met elektriciteit. Volgens mij is dat meer iets voor muggen maar het moet ook voor vliegen werken. Af en toe hoor ik een petssss! Ik schrik me het leplazerus en de honden ook. Die durven niet eens meer naar binnen. Dat gaat me te ver en dus schakel ik het apparaat uit. Nu is het nog wachten op kralen gordijnen voor de deuren en zakken met water buiten. Tot die tijd wapperen en vloeken we er vrolijk op los. Wordt vervolgd want in de zomer komen er ook muggen en aan het einde van de zomer wespen en frelons. Hoe we die buiten gaan houden wordt nog een blog op zich..
Na heel lang uitstellen want geen zin, geen energie, een spannend boek, een spannende serie, regen, te warm, te koud, repeat, zijn we eindelijk begonnen met de chambre belle mère. Zo hard als we in het begin gingen, zo langzaam gaan we nu. Er zit natuurlijk geen druk achter dus we hebben ook alle tijd. Maar voordat we aan andere projecten kunnen beginnen moet dit toch eerst af. Bovendien zitten we de mère in kwestie al een tijdje achter de vodden wanneer ze nou eens langs gaat komen. We slaan ons weer vloekend en tierend door de fundering. Stenen ingraven, plankjes hout er onder en bulten beton. Uiteindelijk liggen de balken min of meer aan alle kanten waterpas. Het blijft raar zo’n huis waar je steeds een stukje bij aan bouwt. Af en toe wordt de waterpas weggegooid en gaat Theo op het oog verder. Anders is het niet te doen. Als de vloer ligt bouwt 
Theo stukje bij beetje het geraamte op en moeten er cruciale beslissingen gemaakt worden. Waar komt de deur, waar komt het raam, het toilet? Zoals je merkt hebben we weer geen uitgetekend plan maar ontstaat het al werkende. En soms kom je dan ook heel bizarre problemen tegen zoals een raam dat niet meer in de sponning past. Zomaar! Alsof het er helemaal niet bij hoort. Een reden om de beschrijving er maar eens bij te nemen. Want waarom zou je daar eerder in kijken? Maar dat biedt ook geen soelaas.
De motor is eindelijk gerepareerd. Dat was ook een gevalletje van geen zin, frustratie en laat maar even zitten. Maar het mooie weer begon wel warme vormen aan te nemen en om al die momenten voorbij te laten gaan is dan wel jammer. Uiteindelijk bleek het allemaal nog wel mee te vallen met de reparatie. Kwestie van wat losse contacten en doormetingen en de juiste mensen die weten wat ze doen met veel, heel veel geduld. Die kwamen in de vorm van twee Franse mannen waarvan één een goede vriend is en de ander weer daarvan een hele goede monteur vriend. Vrienden komen tenslotte in vormen en gradaties. Zo heb ik deze week nieuwe ezel vrienden gemaakt. Ik heb de ezels niet vaak zo mak en volgzaam mee gemaakt. Misschien lag het aan het tempo dat ietsje 
lager lag dan gebruikelijk maar prettig was het wel. Mijn vaste ezelvriendin is even de hort op vandaar dat ik vervanging geregeld had. Gelukkig waren ze niet van suiker want echt geweldig wandelweer was het niet. Wadend door het hoge zeiknatte gras en glijdend over de blubber, gillend langs de koeien, springend over plassen, hijgend de 18% op, het was allemaal geen probleem. Zulke vrienden verdienen een ezel. Afijn het ging over de motor. Toen die eenmaal broem broem niet meer afsloeg zijn we gelijk maar een tochtje gaan maken. Cirkelend om ons huis heen. Niet meteen naar de bergen want stel je voor dat ie toch af slaat. Picknick tas mee vol met gezonde dingen en taart. Tja, beetje saai voor de blog maar zo is het eind goed al goed voor de motor.Ik heb weer veel massage werk dus ik ben nogal onderweg op het moment. Maar woensdag hadden we vrij gehouden voor een dagje sjoppen in Toulouse. 
Wij zijn niet echt goed in sjoppen want we krijgen al snel last van een overkill aan prikkels. Daarom zijn we eerst maar eens gaan ontbijten op Place Capitol. Dat heb ik ontdekt met een vriend, categorie jeugd vriend, toen we Theo een paar jaar geleden om half 8 ’s ochtends in het ziekenhuis moesten achterlaten voor een mini operatie. Lopend kwamen we om 8 uur al in het centrum aan en wat ga je dan doen? De vriend had destijds nog een gewillig kaartje waar je van alles mee kunt kopen dus toen we ontdekten dat je uitgebreid kunt ontbijten hebben we meteen het hele assortiment laten aanrukken. Geweldige ervaring die je gerust aan: “wat te doen in Toulouse?” kunt toevoegen. Afijn na het ontbijt was het een zoektocht naar leuke vrolijke kleding. Ik schijn er te donker en te sjofel bij te lopen. Ik pas me makkelijk aan aan mijn omgeving. Alle dagen tussen koeien, koeienstront en vliegen maken het erg moeilijk om met hoge hakken, laag decolleté en netkousen rond te lopen. Ik wil heus wel hoor maar ergens voelt het een beetje overdressed. En dus trek ik elke dag weer dezelfde broek en shirt en trui aan. In de geest van kleren maken de man of vrouw in dit geval, struinden we een paar grote winkels af. Eigenlijk had ik meer oog voor de zwervers met honden dan voor andere dingen. Ik weet het fijne niet van deze types maar begrijp wel dat de honden veel medeleven opwekken. Als ik zulke types voor een winkel zie, koop ik gauw even een blik hondenvoer. Tot Theo’s grote irritatie. Maar ik denk altijd maar zo dat het leven vaak al ingewikkeld genoeg is en meedraaien in de maatschappij niet voor iedereen eenvoudig. Soms ben je maar een stap verwijderd van de bedelstraf. Zelfs als het een keus is, is het nog niet altijd makkelijk. Misschien heb ik het mis en lachen ze me achter mijn rug uit maar die hond kan het dan niet helpen en krijgt in elk geval zijn voer. Daar maak ik vrienden mee. Ik scoor ondertussen toch een werkbroek en een bloesje, nieuwe sokken en mascara. Daarna hadden we er al snel genoeg van en wisten we niet hoe snel we Toulouse weer achter ons moesten laten.
Wij zijn niet echt goed in sjoppen want we krijgen al snel last van een overkill aan prikkels. Daarom zijn we eerst maar eens gaan ontbijten op Place Capitol. Dat heb ik ontdekt met een vriend, categorie jeugd vriend, toen we Theo een paar jaar geleden om half 8 ’s ochtends in het ziekenhuis moesten achterlaten voor een mini operatie. Lopend kwamen we om 8 uur al in het centrum aan en wat ga je dan doen? De vriend had destijds nog een gewillig kaartje waar je van alles mee kunt kopen dus toen we ontdekten dat je uitgebreid kunt ontbijten hebben we meteen het hele assortiment laten aanrukken. Geweldige ervaring die je gerust aan: “wat te doen in Toulouse?” kunt toevoegen. Afijn na het ontbijt was het een zoektocht naar leuke vrolijke kleding. Ik schijn er te donker en te sjofel bij te lopen. Ik pas me makkelijk aan aan mijn omgeving. Alle dagen tussen koeien, koeienstront en vliegen maken het erg moeilijk om met hoge hakken, laag decolleté en netkousen rond te lopen. Ik wil heus wel hoor maar ergens voelt het een beetje overdressed. En dus trek ik elke dag weer dezelfde broek en shirt en trui aan. In de geest van kleren maken de man of vrouw in dit geval, struinden we een paar grote winkels af. Eigenlijk had ik meer oog voor de zwervers met honden dan voor andere dingen. Ik weet het fijne niet van deze types maar begrijp wel dat de honden veel medeleven opwekken. Als ik zulke types voor een winkel zie, koop ik gauw even een blik hondenvoer. Tot Theo’s grote irritatie. Maar ik denk altijd maar zo dat het leven vaak al ingewikkeld genoeg is en meedraaien in de maatschappij niet voor iedereen eenvoudig. Soms ben je maar een stap verwijderd van de bedelstraf. Zelfs als het een keus is, is het nog niet altijd makkelijk. Misschien heb ik het mis en lachen ze me achter mijn rug uit maar die hond kan het dan niet helpen en krijgt in elk geval zijn voer. Daar maak ik vrienden mee. Ik scoor ondertussen toch een werkbroek en een bloesje, nieuwe sokken en mascara. Daarna hadden we er al snel genoeg van en wisten we niet hoe snel we Toulouse weer achter ons moesten laten.
Het is erg groeizaam weer. Daar vertel ik niks nieuws mee. Het gras groeit vijf centimeter per minuut zo de bekken van de ezels in. Er is niet tegen aan te snoeien. Mijn lavendels en andere planten verdwijnen nu al in het onkruid. Het voordeel is dat de autobandplanten ook ineens een groeispurt krijgen en de cuve zit met 1000 liter helemaal vol en loopt over..
Het foto album van deze week kun je natuurlijk weer bekijken door op een van de foto’s te klikken.
Voor iemand zonder inspiratie is t een behoorlijk lang verhaal geworden 😂
Ben stiekem toch blij weer iets te lezen.
Tot t volgende blij x
Ik dacht dat bel-mere nog altijd in lock up was? Ben zeker dat ze het eerste vliegtuig zal nemen wanneer het kan.
Wat er niet allemaal gebeurd in een paar weken!! Het schilderen komt wel weer, blijf voorlopig maar crea met jullie nieuwe thuis,,,,,en schrijven.👏✍️🤩
Wat weer een heerlijk blog. Ik ben ervan overtuigd dat het lichaam en de geest zelf aangeven ’tot hier en niet verder’. Het gevoel van lamlendigheid en nergens zin in hebben was dus nodig om jullie een pas op de plaats te laten nemen. Knap van jullie dat te hebben gedaan. Het verhaal over een expositie van jaren geleden heb je nu van ja af geschreven. Mensen hebben erg snel een mening …..’arrogant’ pfff, wat arrogant omdat te vinden.
Kan mij voorstellen dat het stront vervelend is met die vliegen. Horren in de raamkozijnen en schuifpui en een vliegen sluis (ooit een keer in Amerika gezien tegen wolken kleine stekende vliegjes) bij de ingang. XX
Inderdaad vorige week m’n vaste St-Martin-leesmomentje gemist. Maar dat is toegestaan hoor! 😉 Iedereen heeft zo z’n momenten van: “nu even niet!!” Hoort erbij, toch?
Maar weer heerlijk je stukje te kunnen lezen met daarbij altijd weer zo’n heerlijk beeldenrij om alles te illustreren.
Het is geweldig, waar jullie ons elke week weer mee verrassen.
Ik bedoel hier niet het uitgebreide, en gevarieerde blog. Ook jullie gevarieerde activiteiten en prestaties liegen er niet om.
Ga zo vooral door in een tempo, dat je goed doet.
het doet ons in elk geval goed iedere week jullie gevarieerde blog te lezen.
Oei die vliegen zijn wel een dingetje, maar vooral als er ook deze zomer nog eens die vermaledijde Franse muggen bijkomen. Persoonlijk werd ik tijdens elke vakantie die ik in jullie streken doorbracht, bijkans opgevreten door die sujetten. Ik was eens bij een apotheek in Ax-Les-Thermes voor apres pique, waar de juffrouw aan de balie zich verbaasd afvroeg of dit muggenbeetresultaat normaal was voor mij. Ja dus. Ik wens jullie in deze het allerbeste toe deze zomer. Dan de kwestie van la mere. Wij bejaarden in Nederland zijn nu vrijwel allemaal voor de tweede keer geprikt tegen Covid en dus moet je maar snel opschieten met die vertrekken voor haar. Het wordt tijd voor herenigingen. Pfff.