35 – Bio of eco of bio/eco?

Voor onze toekomstige plantenfilter fosse heeft Theo contact gekregen met andere Nederlanders. Om te gaan kijken hoe het er in het echt uit zien en om allerlei vragen te kunnen stellen over het gebruik ervan. De mensen wonen twee uur rijden ten noord westen van ons dus dat is nogal een ritje. De afspraak is voor zondag en gelukkig is het een slecht weer dag. Tenslotte zitten we het grootste gedeelte in de auto en dat zou zonde zijn als het mooi weer is. De hele picknick uitrusting gaat mee. Zwaar gevulde sandwidches en koffie uit een zakje. We parkeren de auto onderweg op een onooglijke plek tussen overvolle vuilcontainers. Later zien we natuurlijk veel betere plekjes maar ja, dat weet je van tevoren niet he. Als de heerlijkheden in de buik zitten en na een hele lange rit, brengt de routeplanner ons over hele mooie weggetjes bij het beoogde doel. En nog voordat we uitgestapt zijn merk ik al hoe fout we over moeten komen met mijn semie zelf gebakken chocolade cake in

aluminium papier gewikkeld. Met onze diesel auto en fleece truien. Met onze gezonde grote lichamen en blozende wangen. Met de muziek nog aan op de radio. Met de sandwidches en zakjes koffie in de buik. Al snel blijkt dat niet alleen de fosse ecologische biologisch verantwoord is, maar eigenlijk alles. Het hele huis ademt een soort superieure antroposofische sfeer uit van kijk ons eens goed bezig zijn. Zonnepanelen, auto aan de stekker, biologische moestuin, een zwemvijver (altijd al een wens van mij), wateropslag onder het huis is een zak, sedem op het dak, alles honderdvoudig geïsoleerd. Ik vergeet vast de helft. Een toonbeeld van efficientie en blik op de toekomst. We worden vriendelijk onthaald maar ik voel wel even een aftasting. Maar omdat ik dat al voorvoelde, ik ken dit soort mensen, wals ik daar vrolijk en hartelijk overheen. Ik doe extra mijn best en roep meteen dat ik het aluminium folie graag weer mee terug naar huis zou nemen voor hergebruik. Ha, dat maakte een goede indruk. Wat is het toch met mensen die zo goed hun best doen om alles goed te doen? Ze zien er vaak een beetje minnetjes uit en vaak hebben ze ook allerlei klachten. Nou ja, het aftasten zal wel van allebei de kanten zijn gekomen. In hun ogen zien wij er als een stel enorme plofkippen uit. Oh nee, zij hebben natuurlijk helemaal geen veroordelende mening over ons.  Ze zijn zen. Afijn, we doen van beide kanten ons best en eigenlijk klikt het daarna heel goed. Ze hebben zich goed voorbereid en hoewel zij, darmklachten, de cake nauwelijks durft aan te kijken mag hij gelukkig wel een stukje. Eigenlijk zijn ze heel hartelijk om ons zo hun hele project te laten zien. Natuurlijk ben ik zwaar onder de indruk. De plantenfliter fosse ziet er wel wat groot uit in mijn ogen maar dat komt omdat ze er omheen ook mooie beplanting gemaakt hebben. Zo is het riet wat verstopt. We doen toch weer een heleboel nieuwe maar ook bevestigende kennis op en daarvoor zijn we ze dankbaar.

Over plofkippen gesproken: niet naar aanleiding van de rondleiding maar omdat we het zelf al een tijdje willen, hebben we min of meer besloten geen kip meer te kopen in de supermarkt. Natuurlijk wel voor een etentje en wel als ik ergens anders eet maar we vinden het eigenlijk beter om gewoon eens in de twee weken een kip van Sylvie af te nemen. Een hele. Dus niet alleen fileetjes of poten. Het hele dier. Met kop en al maar zonder veren. Dat dan weer wel. Het is natuurlijk niet voor het eerst en natuurlijk bereiden andere mensen ook regelmatig hele kippen maar we willen duidelijk van de gemakzuchtigheid af en terug naar de essentie. Oh ja, koeien en varkensvlees kochten we al helemaal niet meer maar nu moeten de kipjes ons ook ontberen. Ooit ben ik tien jaar vegetarisch geweest en omdat ik nogal obsessief kan zijn in mijn gedrag, is dat niet het doel. We willen ook goed bezig zijn maar op onze eigen manier. De kip gaat in zijn geheel met specerijen, uien, wortel en een citroen in de buik in de slowcoocker. Niet in de grond en in bananenbladeren waar ik eerst een dag lang zelf heb staan zwoegen op een fikkie en waar ik omheen gedanst heb op blote voeten. Nee gewoon in een  elektrische pan van de aldi. Hup uit mijn bed de pan aan gezet buiten op het terras met een verlengsnoer. Vijf uur later klaar. Heerlijk mals en we eten er drie dagen van. Eerst de sappige filets met groente, dan de poten in een curry en daarna de rest laten trekken tot een bouillon en daarvan een fijn gevuld soepje gemaakt.

Helemaal in dezelfde sferen kopen we deze week een cuve. Een grote 1000 liter tank om water van het dak op te vangen. Eigenlijk willen we zo min mogelijk kraanwater gaan gebruiken. Er gaan nog 2 cuves komen voor het toilet en de wasmachine. Tegen de tijd dat we het verschil in prijs er uit hebben zijn we dood en begraven maar wel met een goed geweten. Maar we beginnen dus met eentje. Om de planten water te geven. Ik weet het ik vertel helemaal geen hosanna verhaal. We zijn gewoon rustig aan de boel aan het uitbreiden. Om die cuve te vullen moet het trouwens eerst 1000 liter regenen op het dak. Daar zit ik eerlijk gezegd niet zo op te wachten. Het gras groeit inmiddels zo hoog dat de ezels niet hoeven te bukken om tijdens het wandelen te snoepen. Als we eerst de cuve bijna waterpas voor de hut hebben geplaatst, bouwt Theo er een houten ombouw om. Want het kan dan wel halleluja geweldig zijn allemaal, het is ook spuug lelijk. In plaats van een lelijk wit gevaarte, staat er nu een enorme houten doos voor de hut. Gelukkig gaat het diezelfde avond nog regenen. Om het uur gaan we even kijken of het water al gestegen is. Maar verder dan 300 liter komen we voorlopig niet. En met nog een likje beits erover valt het gevaarte toch een beetje in het niet tegen de gevel van de hut.

Deze week krijg ik een kunststuk in mijn bezit. Het is een olifant, een buitenfant. Van steen. Niet een baksteen maar iets zwaarders. Misschien wel basalt of graniet. Misschien wel lava. Het beest weegt 50 kilo als je het mij vraagt. Voor een olifant is dat niet veel maar voor een buitenfant is het aardig aan de maat. Met veel bravoure heb ik aan lieve mensen die gaan verhuizen, gevraagd of ik het kon kopen. Nou dat kon ik natuurlijk niet. Zo’n kunstfant kost misschien wel 1000 euro. Of 10.000 als er een bekende naam op staat. Het was een moeilijke beslissing maar in de verhuisstress mocht ik hem toch mee nemen. Nu voelt het of ik er een beetje van geprofiteerd heb. Misschien is dat ook wel zo maar dan niet met opzet. Als tegenprestatie moet ik me helemaal uit de naad koken. Ik ben er drie dagen zenuwachtig en gespannen van. Kosten nog moeite worden gespaard om die lieve verhuisstress mensen enigszins tegemoed te komen. Waarschijnlijk zit ik de rest van mijn leven aan etentjes vast, zodra ze even op vakantie in de buurt zijn. Maar dat is niet erg. Achteraf blijkt de fant uit Afrika te komen. Zimbabwe. En nog preciezer uit het beeldhouwersdorpTengenenge. De steen is ook geen lava of basalt maar een zachtere soort die wel heel erg zwaar is. Het is Mbonge Kakenge die persoonlijk mijn buitenfant gebeiteld heeft. De beste man schijnt al gestorven te zijn maar hij zal toch raar opkijken om zijn werk op het Franse platteland terug te vinden.