28 – Een hamer en een moertje en een schroefje en een…

Klik op een van de foto’s voor het fotoalbum van deze week te bekijken.

Zo, we zitten weer in een confinement. De avondklok blijkt niet afdoende en dus gaan we weer een maandje op slot. Macron deelt het mee met compassie en patriottisme. Wij kameraden gaan dit met zijn allen schouder aan schouder tegemoet. De paden op de lanen in, vooruit met flinke pas!  Natuurlijk geven we ons er weer aan over.

.

Maar voordat we ons nog van geen kwaad bewust zijn, gaan we eerst nog een lekker stukje op de motor rijden. Daar keken we al een paar dagen naar uit. Zaterdag bereid ik alvast een picknick voor. Ik maak tiramisu en braad kippenpootjes en een uienquiche. Theo poetst de motor nog eens op, en aan het eind van de zondagochtend gaan we van vroem vroem! Net als we lekker op weg zijn en ik me bedenk hoe leuk dit is, zakt als het vermogen weg. We kunnen nog net een oud garageterrein opdraaien voordat we volledig stil vallen. Theo krabt zich achter zijn oren en begint meteen te reduceren en deduceren. We laten ons dit uitje ten slotte niet zomaar door de neus boren. De eigenaar van wat 16 jaar geleden nog een bloeiend bedrijf was komt met zijn hond op ons afgelopen. Fijn dat er wat gebeurt en nog op zijn terrein ook. In geval van nood mogen we de motor in de garage stallen. Geen probleem. Maar Theo bedenkt iets met zekeringen en verplaatst er een paar zodat er weer vermogen opgebouwd kan worden. We hebben dan geen claxon meer maar goed, daar kunnen we mee leven. Hij start de motor en… ja hoor! Hij doet ’t! Ha, we stijgen weer op en verheugen ons opnieuw op de rit en de picknick. Echter tien kilometer verder zakken we weer van veel te hard naar stilstand. Weer kunnen we net op tijd een inhammetje in rijden. Dit keer verheugen we ons nergens meer op. Als we de motor weer aan de praat krijgen, gaan we rechtstreeks naar huis. Theo verplaatst weer wat zekeringen en zonder claxon en zonder licht rijden we lichtelijk gespannen de zelfde weg weer terug. Hè, wat jammer van dat mooie plekje waar we naar toe reden. 10 kilometer op de terugweg… je raadt het al, precies op het punt van de oude garage, zakken we weer terug. De man kijkt ons met een mengeling van bezorgdheid en plezier aan. Het wordt nog een drukke ochtend voor hem. Opnieuw kunnen we nog net één keer wat zekeringen verplaatsen. Nu gaan we zonder claxon, zonder licht en zonder richtingaanwijzers naar huis. Voor de zekerheid zoekt het mannetje in zijn eeuwenoude voorraad nog een zekeringetje voor ons, zodat we zeker thuis kunnen komen. Maar dat lukt. Zonder claxon, zonder licht, zonder richtingaanwijzers en zonder picknick. Het lijkt mijn tante uit Marokko verdorie wel. Hiephoi hobbeldebobbel pief paf  knor knor nou nou!

.

Mijn oproep voor autobandplantjes heeft nu wel tot resultaat geleid. Van alle kanten stromen de plantjes binnen. Mensen staan in de file voor de koeienstal om plantjes te bezorgen. Af en aan wordt er gesjouwd met zakken aarde en binnen no time is de zwarte muur een oase van groen en kleur. In your dreams! Maar toch, ik krijg van een aantal mensen plantjes aangereikt om voorlopig even vooruit te kunnen. Sommige mag ik uit de tuin rukken andere mag ik komen ophalen en helemaal geweldig; er worden er ook gebracht en in de grond gezet. Het heeft allemaal even tijd nodig om te groeien. En ik ben er dolblij mee.

.

Omdat het al een tijdje erg goed weer is en de temperatuur oploopt, worden de koeien steeds onrustiger. Al een maandje of vijf staan ze in de stal te overwinteren maar ze vinden het welletjes. Gilbert moet er nog wel het een en ander voor regelen. De koeien zijn gewend om over ons hutje naar de ezelweide te lopen. Dat is nu geen goed plan meer. Dat zou heel jammer zijn. Ze krijgen een andere weide maar die moet nog afgezet worden. Dat gaat op het laatste moment. Gilbert maakt zich niet druk. Maandagmiddag is het zo ver. Om te beginnen een paar uurtjes. Theo, Dartan, Boy en ik staan al klaar in een ketting om ze de goede kant op te wijzen. Armen wijd, vooral NIET over ons hutje graag. Eén voor één dansen ze op hun stalpoten naar buiten, duiken de heuvel af naar beneden alwaar Roger en Flora ze staan op te wachten om de wei in te dirigeren. Als een zonnetje. De weg terug is wat ingewikkelder. In de stal maken de dames een heisa en worden daarbij niet echt geholpen door het geschreeuw van de bazen. Die zijn dat zo gewend. Elke koe moet weer naar haar eigen plekje en vast gemaakt worden. Ze maken elkaar nog net niet af maar de volgende dag zien we de verwondingen. Ik durf niet eens naar binnen om te kijken. Laat staan te helpen. Ik riskeer ook een veeg uit de pan te krijgen. Ik laat ze het voorlopig lekker zelf oplossen en tegen de tijd dat de koeien gewend zijn kom ik wel weer eens terug. Voorlopig ben ik even stalknecht af.

Zoals al lang beloofd hebben we deze week weer hard gewerkt aan de hut. Uit het blote hoofd geïmproviseerd en afgekeken van de achterkant, zijn we verder gegaan met de opbouw van het afdak aan de achterkant. De zuid kant. In twee dagen tijd hebben we enorm zware palen neergezet. Waterpas er op en ernaast en er tegen aan. Hier en daar een natte vinger in de lucht, beetje duwen en trekken. Daar weer dwarsliggers opgeschroefd, stukje erbij, stukje er af, net zo lang tot het geraamte min of meer strak en waterpas klaar stond. We draaien een miljoen schroeven in alle balken om de boel bij elkaar te houden maar dan heb je ook wat. Ik zeg wel we maar het leeuwendeel komt Theo toe natuurlijk. En daarbij alle lof. In de twee dagen erna gaat het dak er op. Ik doe gauw een massage en boodschappen en als ik terug kom heeft Theo eigenhandig de planken er op gegooid. Vanaf de onderkant zal het nu niet meer veel veranderen. Om het waterdicht te maken mag ik de golfplaten er weer op schroeven. Ik ben golfplaten kampioen. Dat word je als je heel veel golfplaten hebt vast geschroefd in je leven. Er zijn vast mensen die dat nog nooit gedaan hebben. Van die mensen ben ik kampioen. Maar goed, het is dus af. En wat ziet het er binnen ineens ook anders uit. Het is iets donkerder maar wel met een mooie gloed.

.

Vanwege de aanstaande verplaatsing beperkingen rekent Theo zich vast suf om nog zoveel mogelijk bouwmaterialen te kunnen kopen. Vrijdagochtend rijdt hij als een dolle voor dag en dauw stad en land af met de aanhanger en komt terug met ladingen hout en balken en planken en nog meer schroeven. Hij scoort ook nog een bank op internet. Een luie ligbank om op het toekomstige terras onder het afdak te gaan zetten om daar de hele zomer op te bivakkeren. De bank staat alvast prachtig in de aanhanger en als we bijna thuis zijn kruip ik er op. Dat leek me nou zó leuk! Maar voor ik goed en wel zit gooit Theo het gas er op zodat ik bijna van achter er af duikel. De rest van de weg houd ik me angstvallig vast en gil de longen uit mijn lijf. Theo vermaakt zich prima achter het stuur. En achteraf gezien ik ook wel. Maar het was ook best eng.

In de tussentijd ga ik heerlijk voor het eerst sinds tijden weer met de ezels wandelen. Met hun lange afstandhoeven gaat dat fantastisch. Mijn oproep van vorige week heeft een prima ezelwandelaar opgeleverd. We hebben allemaal weer de smaak te pakken. We klauteren heuvel op heuvel af, waden door rivieren, zwaaien naar voorbijrijdende auto’s, genieten van de zon en het natte gras, de geploegde aarde en stenen paadjes. Een soort off the road cross country wandelingetje. De rest van de middag puffen de ezels uit in hun stofbad en de dag erna hebben ze spierpijn. Wordt vervolgd!