18 – Goldswing

Klik op een van de foto’s om naar het foto-album van deze week te gaan.

Je zou het bijna weer vergeten maar aan het begin van de week zaten we nog in de sneeuwfoto sessies. Hartstikke leuk allemaal. De ezels vonden het wat minder want die haten sneeuw. Tenminste de mijne. De hele dag staan ze onder hun afdakje naar buiten te staren wachtend op de lekkernijen die ik ze verspreid over de dag geef. Ik zou het nog geen dagtaak noemen maar je moet er wel de hele dag aan denken. De sneeuw had een paar dagen later zijn hielen nog niet gelicht, het zonnetje boven hun knar en Zoë werd hengstig. Of loops, of hitsig of whatever. In elk geval werd ze overvallen door een vlaag van vruchtbaarheid en die arme Paquito moest daar hevig onder lijden. Of was het andersom? In elk geval hebben ze minuten lang achter elkaar aan gerend en uiteindelijk gaf Zoë toe aan Paquito die hijgend op haar klom maar niks klaarspeelde. Helaas gecastreerd. Zoë weer blij dat deze achtervolging voorbij was. Toch was het niet helemaal voor niets want van al dat staan staren was de conditie ongetwijfeld gereduceerd tot niks. Een beetje hardlopen kan geen kwaad voor de enorme dikke buiken die ze hebben.

Aan het begin van de week wordt er ook een kalfje opgehaald door de slager. De moeder koe loeit daarna nog 3 dagen lang hart verscheurend om haar kind dat zaterdag bij de slager in het dorp in de vorm van lapjes in de vitrine ligt. Het is de harde realiteit van het boeren leven. Gek genoeg kopen de buren daar zelf het vlees van hun eigen kalf. Ik durfde het niet te vragen maar ze krijgen vast geen korting.

De kachel saga is nog bezig maar nog niet tot een “eind goed al goed” gekomen. Als de temperaturen deze week wat stijgen koppelen we het ding los en zetten het in de garage. Gilbert brengt de spiksplinter nieuwe strak vorm gegeven diva naar boven zodat we alvast kunnen zien hoe deze gaat staan in de ruimte. Kachelpijpen, dubbelwandig, en andere zaken worden afgeleverd. Nu is het wachten op een paar dagen droog weer. Want er zal een gat in het dak gemaakt moeten worden om dit ding goed te laten functioneren. Hoewel we het nu dus tijdelijk even doen met een petroleum kacheltje ben ik wel opgelucht. Die kachel, of dan toch de ellende van die terug slaande rook, werd me een beetje te veel. Ik werd gewoon een beetje bang van het hele geval. Erg raar want dat slaat natuurlijk nergens op maar het zullen de hormonen wel zijn die een loopje met me nemen. Afijn, het verhaal is nog niet ten einde maar dat einde is al wel in zicht.

Ik weet dat er mensen zijn die dit lezen en graag nieuwe smeuïge details van de eigenaren van ons oude huis lezen. Het is natuurlijk altijd lekker om een bad guy in het verhaal te hebben. Vooral als deze overwonnen wordt door de good guys. Deze week werden we opgeschrikt door een bericht op het antwoord apparaat van Theo’s mobiel. Hiervan heeft bijna niemand het nummer dus dat was vreemd. Het bleek de nieuwe buurvrouw te zijn die heel opgewekt heel graag en heel snel hele goede vrienden met ons wilde worden. Want ja we zijn ten slotte toch buren en nog meer bla bla bla. Ik zeg bla bla bla want het is me ontschoten wat ze nog meer zei. We hebben het bericht niet nog eens afgeluisterd maar Theo heeft heel gedecideerd het nummer geblokkeerd. Zo, één weg afgesloten. Smeuïger kan ik het deze week niet maken helaas.

En dan ga ik deze week weer een beetje aan het werk. Ik maak een paar afspraken voor massages en een privé les. Het is alweer een paar maanden geleden maar ik heb er weer zin in. Mijn massage tafel en andere benodigdheden liggen in het kleine huisje opgeslagen. Daar kan je nu alleen maar te voet of met de trekker komen. Maar Gilbert besluit dat het ook best met de oude c15 kan. Een afgeragd barrel. Ik stap enigszins bevreesd in maar houd me groot en gil niet als we slippend en wel naar boven crossen. Uiteindelijk komt het natuurlijk goed. We gaan niet over de kop, we slippen niet eens vast. Eigenlijk stelde het niks voor. En de rest van de week kan ik met de tafel onderweg. Hartstikke leuk ter afwisseling om bij de mensen thuis te komen. Voorlopig ben ik zeer tevreden.

De klapper van deze week mag Theo voor zijn rekening nemen. Hij is van origine motormuis en het bloed kruipt waar het niet gaan kan. De vorige motor moest een jaar of negen geleden het veld ruimen. Niet om ruimte te maken maar omdat we het geld hard nodig hadden. Het stond eigenlijk niet in verhouding dus Theo bleef lang veel spijt houden.

Nu er een beetje geld op de rekening staat, wil hij heel graag weer een motor hebben. Een Goldwing uiteraard. Met minder volume neemt hij geen genoegen. Al weken is hij aan het zoeken op internet om vervolgens ook weer te besluiten om het toch maar niet te doen. Want het ziet er naar uit dat hij een mooi weer rijder gaat worden en echte motards hebben natuurlijk grote minachting voor mensen die alleen met mooi weer gaan rijden. Die hobbel moest nog even genomen worden. Ik snap dat wel. Ik heb ook nog een aantal van dat soort bizarre vooringenomenheden. Zo vind ik een hond zonder neus geen hond. Ik kan nog wel even door gaan maar dat is niet goed voor mijn imago. Terug naar Theo en de motor. Uiteindelijk blijken goldwings het redelijk te doen op internet. En tegen alle verwachting in, vindt hij een 1500 voor een goede prijs. Zo’n prijs waarbij je dan met een gerust geweten alleen rijdt als de zon schijnt. Zo een waar je nog zelf inbreng in hebt wat betreft poetsen en repareren. Dan wordt ie helemaal van je zelf. Twee weken geleden hebben we al een motorkleding winkel bestormd. Een motor is één ding maar je kunt er niet op je slippers mee weg rijden. En hoewel de motor zelf al dertig jaar oud is, de kleding is nieuw. Welgemoed tijgen we zaterdagochtend op weg. De verkoper met Goldwing staan op de afgesproken plaats. Een aardige kerel en na een proefritje is het al snel duidelijk: die nemen we. Nog een kop koffie en wat papieren ondertekenen en dan kan Theo met de buit onder zijn kont naar huis rijden. Als het goed is, heeft hij nu alles wat zijn hartje begeert. Filmpje te zien in het foto-album.