We gaan verhuizen. Zo, dat is er uit.
Na 18 jaar trouwe dienst gaan we Labatut verlaten. Dat ging niet over één nacht ijs natuurlijk. We hebben hier turbulente jaren beleefd. We hebben het huis niet alleen opgeknapt, we hebben het jaren lang verzorgd en mooier en beter gemaakt. Dat maakt dat het je kindje wordt. Niet zomaar een hoop stenen.
Elke muur heeft een herinnering van vrienden die geholpen hebben. Jongeren die hun handen uit de mouwen staken. Wij zelf hebben geruzied over wat wel en wat niet te doen. Maar ook wat er in het huis gebeurd is heeft zijn sporen voor ons nagelaten in dit huis. De 75 jongeren die zich hier meer of minder thuis voelden, deuren insloegen, op hun bed huilden, gelachen hebben, weggelopen zijn, weer terug gekomen. 8 honden hebben hier gewoond. Geholpen met de jongeren, ons huis bewaakt, de gîtegasten vermaakt. De gîte gasten zelf die hier een fijne vakantie vonden en die vaak vrienden werden.
Het huis bood ruimte voor andere mensen uit de omgeving om te komen dansen en sporten. Om te komen eten en film te kijken. Om zich te laten masseren. De ezels vonden hier hun stal en fantastische weides waar ik en anderen ons lens hebben gesnoeid gesnoeid gesnoeid… kortom het huis heeft geleefd en wij hebben in en met dit huis geleefd. Maar nu is het genoeg.
Het leven wordt duurder en om het te kunnen blijven bekostigen moeten we dingen doen waar we geen energie meer voor hebben. En als we nog eens iets anders willen zullen we het nu moeten doen. Om maar te voorkomen dat ik zeg dat we ouder worden … bleeh!
Onze buurman Gilbert kwam te hulp. Over 2 jaar gaat hij met pensioen en dan komt zijn koeienstal vrij. Een rechthoekige eenvoudige ruimte van 12 x 25. Hemelsbreed nog geen kilometer hier vandaan. Het staat prima gelegen ten opzichte van hun eigen huis. Afgezonderd en geen inkijk. Prachtig uitzicht op de Pyreneeën maar wel alleen maar een muur van rode stenen, een dak van pannen en een vloer gedeeltelijk verhard met beton. Een enorme klus en uitdaging maar alles is mogelijk. We zijn al meteen aan het tekenen gegaan. Om ons enthousiasme vorm te geven. Maar 2 jaar is nog lang. En wat doe je in de tussentijd? Gewoon doorwerken natuurlijk maar het lijkt ineens allemaal een beetje inhoudsloos.
Omdat we er van uitgingen dat het nog best een tijd duurt voordat je huis verkocht is, zeker een bijzonder huis als het onze, hebben we ons huis bij een makelaar onder gebracht. Die moest er even over nadenken maar kwam vervolgens met een fantastisch aanbod. Juist omdat het een speciaal huis is. Juist omdat het afwijkend en veel te groot is met grond waar je niks mee kan. Maar omdat het zo paradijselijk ligt. En misscnien straalt het al die belevenissen uit die hier plaats hebben gevonden.
Ondertussen krijgen we op de valreep nog gite gasten maar daarna op 8 september waren de eerste bezichtigingen. 4 stuks op één ochtend. Je voelt hem al aankomen… het huis was meteen verkocht!
We waren compleet in shock want zo snel was niet de bedoeling. Maar omdat we toch al stiekem in de toekomst hadden gekeken gingen we meteen in de werkmodes. Handelen! We mogen van Gilbert alvast een tijdelijk onderkomen gaan bouwen op het terrein dat we van hem gaan kopen.
We dachten eerst aan een stacaravan maar die zijn niet meer te betalen en dus wordt het een chalet/garage.
In no time organiseren we een andere buurman, David, die met een minipelle komt egaliseren, geulen graven en een gat voor de septic tank. Alles valt op zijn plek, iedereen heeft tijd en komt meteen, biedt hulp aan.
De garage moet nog komen. Die wordt in Lithouwen gemaakt. Het is een bouwpakket waarvan je de muren gewoon in elkaar timmert.
Ondertussen zijn onze buren bijna nog enthousiaster dan wijzelf. Gilbert heeft alles op het terrein al voorbereid. Als de steentjes komen voor de fundering schuift hij ze vast over de plek heen, we hoeven bijkans niks meer te doen. Het is echt , het is heel echt. We gaan echt verhuizen. Er ligt hier nog 18 jaar aan rommel en zooi opgeslagen op de zolder. Gelukkig kunnen we het grootste deel van de inboedel met het huis mee verkopen. En dat moet ook. We gaan twee jaar in een iniminihuisje leven. Daarna gaat de stal verbouwd worden en zullen we dus zeker nog een jaar in datzelfde kleine huisje wonen. We kunnen bijna niks meenemen. We gaan gewoon overnieuw beginnen.
Tot de volgende keer maar weer.
Na 18 jaar trouwe dienst gaan we Labatut verlaten. Dat ging niet over één nacht ijs natuurlijk. We hebben hier turbulente jaren beleefd. We hebben het huis niet alleen opgeknapt, we hebben het jaren lang verzorgd en mooier en beter gemaakt. Dat maakt dat het je kindje wordt. Niet zomaar een hoop stenen.
Oei, nu kom ik weer ergens anders terecht, terwijl ik net op een andere pagina al een reactie geschreven had. Maar goed, jullie toekomstig tijdelijk verblijf lijkt verdomd veel op ons zadelkot. Wel héél spannend allemaal. Maar, alles komt altijd goed.
Wow, spannend! Heel veel succes!
Liefs Eveline
Waaauw! Al grote werken gestart!! Ik volg met veel plezier en enthousiasme jullie nieuw project!! Go for it!!! Xx
Super! Proficiat allebei ? De energie zit blijkbaar heel goed. ’t allerbeste gewenst ?
Heel veel succes met al jullie plannen. Ik ga met heel veel plezier jullie blog volgen. Ik kijk al uit naar het vervolg.
Ik ben benieuwd hoe alles zal worden.
Liefs Margreet xx
Wat een spannend begin! Geweldig dat er met alle hulp al zoveel
gedaan is!! Wens jullie veel sterkte voor de komende tijden!
ik kijk er naar uit!
Veel liefs, Francisca
Jeetje Theo en Dorine, wat gaat het nu ineens snel! Afscheid van de villa en richten op en bouwen aan een nieuwe toekomt. Ik bewonder jullie lef!
Xxx groetjes, Hilda en Luna en Lars.
Ha Dorine en Theo,
ECHT GEWELDIG, VAN HARTE.
Anke
Bewondering voor jullie nieuwe start! Heel veel succes en wij zullen jullie blijven volgen. Ed & Ron
Jeetje wat geweldig zeg een pracht project , een avontuur gewoon!
Heel veel succes en plezier wens ik jullie toe
Liefs Miriam (en Bart en Loek)