Ofwel: de boertjes gaan naar de grote stad. Als je maar lang genoeg op het platteland woont verander je vanzelf in een boerentrien. Dat is gewoonweg niet tegen te houden al zou je het willen. Nou ja, misschien als je het echt zou willen, is er nog wel wat aan te doen maar dan heb je geen leven. Dan sta je de hele dag voor de spiegel, moet je geen huisdieren of dieren in het algemeen hebben en zeker niet naar buiten gaan. Maar dat is nu juist weer de essentie van het platteland. Je snapt het al ik loop te miepen. Maar dat komt omdat ik geheel en al onvoorbereid deze week naar Toulouse moest.
Yvonne had me mee gevraagd: boodschappen doen bij een grote toko. Verder geen informatie. Nu moeten we daar zelf ook regelmatig wat vandaan hebben dus dat kwam goed uit en ik wilde best eens met iemand anders op pad. Ik had nog net de tegenwoordigheid van geest om mascara op te doen maar dat was het wel. We waren nog niet halverwege toen ze zei dat ze gezellig wilde winkelen in het centrum. Op zoek naar een “kleedje” voor het oudejaars feest. Nou leuk, ik had mascara op dus wat kon mij gebeuren? In de ezelstal vond ik dat ik er nog best mee doorkon. Op naar de grote stad dus. Nadat we de toko-inkopen hadden ingeslagen, togen we op pad naar het centrum en de parkeer garage. We waren nog niet bovengronds aangekomen en ik voelde het aan alle kanten kriebelen: ik was niet stads genoeg. Ten eerste was mijn spijkerbroek te vaal van het wassen. Niet van modern vers uit de winkel. En ook al had ik hem net schoon aan, er stond toch een heuse hondenpoot op, met het blote oog zichtbaar. We gingen winkel in winkel uit. En alle spiegels vertelden me keer op keer het zelfde: boertje van buut’n! Mijn haar waar ik eerder nog tevreden over was, was gewoon vaal. Mijn gezicht te naturel. Over oud nog maar niet te spreken. Mijn jas te gewoontjes en vooral te goedkoop maar eerlijk is eerlijk, Yvonne zag er net zo onbeholpen uit als ik. Ik voelde me behoorlijk opgelaten. Dus Yvonne kreeg het te verduren: had je me niet wat eerder kunnen vertellen wat we gingen doen!! Dan had ik me tenminste op kunnen tutten. Had ik mijn andere jas aangedaan, had ik…. Ach, het zou toch vergeefse moeite geweest zijn want stadse kleren heb ik gewoon niet meer. Toch was het heerlijk om weer eens echt te winkelen en nu weet ik dan ook weer wat er echt in de mode is. We deden nog een rondje over de kerstmarkt en verhip, ik werd zomaar met “Wow!” aangeroepen. Uit het niets en er stond niemand achter me. Misschien viel het nog reuze mee?
Omdat de kerstmarkt zo leuk was en toch ook wel een beetje om dat “wow!”, stelde ik de thuisblijvers voor om daar nog eens heen te gaan. Ik wilde eigenlijk revanche. Dus eerst mijn haren maar eens bijgeverfd in de kleur die wel bij me past. Namelijk die van mezelf. Voordat we weggingen flink mijn gezicht onder handen genomen zodat alle onderdelen er op hun best uit kwamen. De hele handel afgewerkt met mijn spetterende lange leren jas met bont. Nepbont uiteraard. En een leuke sjaal. Toulouse, kom maar op! Zelfverzekerd stapten we over de kerstmarkt maar al die er riep of floot… niemand. Het kan komen omdat er een soort van bodyguard om me heen liep natuurlijk maar het viel toch vies tegen. Zelfs een dikkige jongen achter de worstkraam had meer oog voor zijn worsten dan voor mij. Maar de spiegels reflecteerden heuse chique, hippe meid, knappe vrouw. En daar was ik eigenlijk best tevreden mee.
Waar ik ook best tevreden mee ben is met de website die Theo voor me gemaakt heeft voor mijn dans- en bewegingslessen hier. Je hebt er weinig aan als je niet in de buurt woont maar het is toch leuk om eens in te kijken. Daar gaan we weer:
18-12-2011