Mijn buren zijn een voortdurende bron van bloginspiratie voor me. Ik denk dat je wel een boek over ze zou kunnen schrijven. Zo’n boek waarin nooit echt iets gebeurt maar dat toch blijft boeien. Er gaat geen ontmoeting voorbij of ik denk: ha, ik voel een blogje aankomen. Maar vaak zijn de momenten te klein voor een heel blog en dan prop ik het moment maar bij een ander hoofdstuk. Toch komt het dan minder tot zijn recht. De meest flamboyante persoonlijkheid van onze buren is toch wel Roger. Roger is inmiddels 82 maar zoals hij zelf zegt, met een bloeddruk van een jongen van 20. Oppassen dus. Hoewel hij met het topje van zijn hoofd nog niet tot mijn schouders komt, er een leeftijdsverschil is van pak ‘m beet iets minder dan 40 jaar en een cultuurverschil van drie eeuwen, Roger lust ‘r wel pap van. Borden vol. De toenaderingspogingen werden dan in de loop van de tijd ook allengs intiemer tot hij me op een dag, op een onverwacht moment naar mijn borst greep. Stevig ingepakt in bh, hemd, T-shirt, trui en body warmer. Veel kan hij niet gevoeld hebben en tenzij hij koude handen had, moet het behoorlijk teleurstellend geweest zijn. Ik was te beduusd om het grappig te vinden. Dat doe ik nu pas. Een paar weken later kreeg ik plots een beverige iets te lange natte kus midden op mijn mond. Pal voor de koeienstal. “Zull’n we koei’n kiek’n?” schoot het door m’n hoofd, ongetwijfeld het equivalent van “brommers kiek’n”, drie eeuwen terug. Toen was de maat toch wel vol. Ik moest het toch niet meemaken dat ik elk moment dat ik even alleen met hem was, grijpgrage handjes of natte zoenen toegeworpen kreeg. Het vertroebelt trouwens de verhouding en op een dag pikt Theo het allemaal niet meer. Dus op een goed moment heb ik hem stevig onderhanden genomen. Zie dat trouwens maar eens te doen met zo’n mannetje dat je verheerlijkt aankijkt. “Ik kan toch niks meer klaarmaken op mijn leeftijd!” was zijn verweer. Hij weet het uitgekiend te brengen. Hij heeft trouwens gelijk, ik blaas hem zo omver als ik zou willen. En daar zit’m de kneep: ik wil dat niet. Ik ben netjes opgevoed en kan die ouwe natuurlijk niet zomaar een klap in zijn gezicht verkopen. Eigenaardig genoeg vind ik hem nog wel aandoenlijk ook, hij meent het niet zo erg en meer van dat soort onzin. Dus ik kom tot een sublieme oplossing: Ik bepaal wel of je een extra zoen krijgt of niet. En sindsdien geef ik hem af en toe een extra smakkerd op een onverwacht moment. Ach, de man is dan zo blij! “Merci,” stamelt hij dan. Lange tijd was hij er blij mee, de verhoudingen waren weer recht getrokken, althans dan toch op gevoels nivo. Een win win situatie zeg maar. Ik had de macht en hij kreeg wat hij wilde.
Maar sinds ik mijn voetreflex in praktijk gebracht heb, ziet hij ineens nieuwe mogelijkheden voor intieme momenten. Roger vertelde me aan de keukentafel dat hij ook wel een seance wil. Ik kijk even of hij een grapje maakt maar nee hij is bloedje serieus. Stijve voeten en kramp, hij stelt zelf zijn anamnese samen, gooit er een diagnose overheen en het behandelplan ligt ook al klaar. Hij heeft hier over nagedacht en zijn moment afgewacht. We maken een afspraak. Ach en dan is het toch wel heel bijzonder om zo’n oud Frans boertje hier op mijn behandeltafel te krijgen. Voor de gelegenheid heeft hij zijn voeten wel twee maal gewassen, zo vertelt hij en is hij rijkelijk met aftershave besprenkeld. Hij heeft bovendien een primeur want mijn behandelkamer is af. En omdat hij zo zijn best heeft gedaan, vergeef ik hem de hoekjes die hij vergeten is en “behandel” die nog even na in het voetenbadje. Na een uurtje verrukt naar mij en om zich heen gekeken te hebben trekt hij zowaar zijn portemonnee. Maar nee, zo zijn we niet getrouwd. Ik bepaal hier wat er aan intimiteiten tussen ons plaats vindt en bovendien wordt er tussen ons en de buren niet over geld gesproken. Ik laat hem van boven af het houthok zien dat rijkelijk vol zit met stookhout voor de winter. Daar betalen wij ook niet voor. Roger moppert. Lever me maar nieuwe klanten aan stel ik voor. Misschien ietwat teleurgesteld maar toch zeer tevreden rijdt hij weer naar huis.
08-09-2011