Bijna drie weken geleden waren we op een feestje. Zo af en toe verlaten we het terrein opgedoft en wel om ons elders vol te eten en klem te zuipen. Het gebeurt nog steeds niet met de regelmaat van de klok en het is totaal afhankelijk van wat we in huis hebben aan roerige sujetten. Dit keer betrof het een feestje waarvan we de gevers niet eens echt kenden. Zij is Duitse en werkte hier altijd in de pharmacy. Angela heet ze. Niet als anzjela maar als angkela. Ze heeft een nieuwe lover, een Franse nietsnut met een leuke babbel en samen hebben ze een leuk optrekje gevonden dat ingewijd diende te worden. Ik kwam haar tegen bij Christina die mij naakt getekend heeft. Het klikte ineens zo leuk dat ze me spontaan uitnodigde voor het feestje. Met de hele bubs. Kein Problem. Het feestje was ergens tussen de graanvelden verstopt en nog best gezellig omdat Yvon er ook was en Christina vanzelfsprekend. Het was een BYO feestje maar dan niet voor de drank maar voor het eten. Zelf had ik me uitgesloofd op een kwarktaart en een verantwoorde appeltaart. Maar er stond zo veel dat we eigenlijk al vol zaten nog voordat het eten op tafel kwam. Om de feestvreugde, die wat dreigde in te zakken op te krikken, was een orgeldame uitgenodigd. Uit een geel renauldje werd een oud orgeltje getild. We keken nog even verbaasd maar werkelijk ze begon er aan te draaien en er kwam muziek uit. Het werd zowaar gezellig want iedereen zong uit volle borst mee. De orgeldame niet het minst. Monter en fanatiek draaide ze aan haar wieltje en spuugde de ene na de andere meezinger die in alle talen hetzelfde zijn, eruit. Nog onbewust van wat nog komen ging, knikte ik haar af en toe bemoedigend toe. Ze leek dat wel nodig te hebben. Een beetje apart was ze wel natuurlijk met haar grote pet, bretels en grijze krullen. Nadat ze was uitgedraaid bleek het eten klaar en konden we allen aan tafel. Daar raakte ik haar wat uit het vizier want Yvon dronk als een tierelier en trok alle aandacht naar zich toe. Heel fijn, want dan hoef ik zelf minder hard te werken. Zo’n beetje aan het einde van het diner vroeg Angela me of ik niet even met de orgeldame wilde praten. En zo toog ik dus, moedig van de alcohol, op audiëntie. Al snel werden de rollen omgedraaid. De orgeldame, Astrid genaamd, had mijn gunsten nodig. Met een rokerige stem en een halfvol glas wijn in de hand legde ze uit dat ze een achter oud tante had in Nederland die ooit op tv was geweest. Een programma dat “le feauteuil” moest heten. De stoel dus. Toevallig had ze de uitzending gekregen van een andere tante maar helaas, het was alles in het Nederlands. Of ik zo lief en aardig wilde zijn, dat voor haar te vertalen. Kon ik nee zeggen? Ik voelde een blogje aankomen…
Nog met het vertalen van de Paquito verhalen in het Duits vorig jaar in mijn hoofd, maakte ik me flink druk over mijn Frans. Een beetje oefenen kon geen kwaad. Aangezien we eenzaam op onze eigen Nederlandse berg zitten en het bere druk hebben, moet ik het dit keer doen met een Bouquet reeks avontuurtje. Je weet wel: jonge vrouw wordt verliefd op iets oudere man met grijze slapen. Telkens als zij hem ziet zwoegt haar boezem onder haar bloesje en ze begrijpt nooit ene keer waarom dat is. Hij is natuurlijk ernstig bemiddeld, buit het hele geval tot de laatste bladzijde uit om dan toch uiteindelijk voor haar charmes en vooral zwoegende boezem te vallen. En zo heb ik dan al mijn Frans paraat voor de vertaling. Astrid wacht me op in haar gezellige kleine artistiekerige huisje. Het is precies wat ik ervan verwachtte maar dan zonder enige werkelijke begaafdheid. Je ziet gewoon meteen dat ze maar wat aanrommelt. Een oude tv wankelt op het aanrecht en ter plekke ontdekken we hoe de afstandsbediening van de vcr werkt. Ik heb zowaar een voorsprong. Met een peuk tussen haar lippen en een glas wijn binnen handbereik gaat ze meteen van start. Al tig keer heeft ze de band bekeken en gefantaseerd wat er gezegd werd. Maar de werkelijkheid verslaat echt alles. Het leven van de achter oud tante lijkt op het hare. Outsider zijn, niet binnen de gevestigde orde passen en willen passen, drugs en alcohol verslaving, een beetje knutselen en klungelen…naïeve kunst van een outsider… het slaat bij Astrid in als een bom. Ze raakt helemaal emotioneel en neemt voor de zekerheid nog maar een glas wijn. Braaf zit ik aan het water want ik wil geen woord missen. Hoewel Astrid zelf alleen maar een beetje de strekking wilde weten, is ze toch ineens van mening dat elk woord telt. Hoewel haar achter oud tante niets met zwoegende boezems van doen heeft loopt het vertalen vlotjes. En zo leer ik gelijk met Astrid iets over haar familie en dus ook iets over haar. Het voelt wel een beetje intiem. Ik raad haar dan ook aan om die achter oud tante maar zo snel mogelijk op te gaan zoeken in haar gele bestel, nu ze nog in leven is. Astrid heeft zelf ook wat naïeve outsider kunst in een doos zitten. Ik mag dat bekijken. Het blijkt vooral wijnkurken kunst te zijn. In de verte ontwaar je wel een beestje of een mensachtige. Het zou knap zijn, als ze een jaar of 3 was. Nu is het vooral aandoenlijk. Gelijk haar achter oud tante laat ze zich de kleuterkunst niet ontnemen.
Toch vind ik het zonde. Ze lijkt me net als haar achter oud tante een intelligente vrouw maar net als die achter oud tante verzuipt ze zichzelf en verzandt in broddelarij. Waar haar achter oud tante zich nog net uit die kleuter fase onttrekt en het tot kunst weet te verheffen, blijft Astrid steken in prutswerk. Maar wie weet gaat het nog wat worden. Zelf gelooft ze er heilig in.
04-07-2011