Net als je denkt dat je alles wel gezien en vooral gedaan hebt, dient zich weer wat nieuws aan. Ik ben al vaker zo begonnen. Dat komt omdat ik me altijd blijf verbazen. Net als wanneer mensen roepen: “kan het nog erger?” en ja dan kan het nog erger. “Kan het nog gekker?” Ja het kan nog gekker. We hebben, zoals ik eerder al schreef, weer een Lapzwans erbij. Dat is mijn kooswoord voor jongen maar omdat het woord jongen eigenlijk net iets te hoog gegrepen is voor de soort die hier komt, houd ik het bij Lapzwans met hoofdletter. Maar nu hebben we dan een rasechte. Met veel papieren (dossiers) en aanverwante zaken (dozen vol medicatie), met een geschiedenis en uiteraard weinig toekomstmuziek. Daarom komen ze ook hier.
Deze Lapzwans deed ons allen verbazen met een wervelende entree: zwaar gemotiveerd, wilde perse afkicken van drugs en perse bij ons. Maar na een weekje waren de uppers wel uitgewerkt en was het leven een stuk minder motiverend en waren wij zeurende ouwe lullen. Gelijk een plumpudding zeeg het enorme lijf ineen en liet zijn geest, voor zover aanwezig, zich afdalen tot het nivo van een 12 jarige. Zelf had hij nergens last van want problemen liggen altijd bij een ander, nooit bij jezelf. En daar we een zeer tuttig sprinkhaantje erbij in huis hebben was het leed al te overzien. Het nivo in huis daalde tot ver onder het nulpunt en de stemming daalde navenant. En onze Lapzwans maar beweren dat hij van de hoed en de rand wist en dat we hem niets meer te vertellen hadden. Tja, dan is al snel de grens bereikt en als je dan midden in de nacht ligt te luisteren naar deuren die verdacht vaak open en dicht gaan krijg je terstond een flashback naar zwaardere tijden waar we niks meer mee te maken willen hebben.
De beslissing was snel gevallen: de Lapzwans moest er uit. Eén puntje van belang: hij levert onze vrije zomer en die willen we koste wat kost veilig stellen. Aangezien de Lapzwans in Nederland al zelfstandig gewoond had, leek zelfstandigheidtraining in de caravan een logische keuze. Nadat zijn hele huishouden verplaatst was en hij er volledig selfsupporting kon tv kijken, computeren en spelletjes doen, werd per dag de zelfstandigheid opgevoerd. Inmiddels hoeft hij alleen zijn avondeten niet zelf te maken. Een heerlijk zelfstandig leven zonder gezeur aan je kop: roken wanneer je wilt, eten zoveel je wilt, hangen zoveel je wilt, alleen…. Tja, zo midden in de natuur is toch wat anders dan in een veilig schoon huis. En als de nood aan de Lapzwans is, mag de zorgzame zeurende Dorine komen opdraven: “ik voel hier wat, is het een teek? Help!” En: “kun je even komen, het ziet hier zwart van de mieren.” Goh, hoe zou dat nou komen: suikerklontjes op het aanrecht. “Oh echt?” Gewapend met verdelgingsmiddel mag ik dan weer op komen draven om de plaag in te dammen. Daar ben ik dan weer goed genoeg voor.
En zo gaat het maar door. Het is net een Lapzwans voor het eerst in de natuur. Veilig in de beslotenheid van zijn caravan (want dan hoeft hij ook geen andere enge beestjes weg te jagen) ligt hij de hele dag in zijn bed te rotten, filmpjes te kijken en spelletjes te doen. Wijzer hebben we hem allang gemaakt maar we kunnen hem niet dwingen natuurlijk. Gelukkig springt hij door de weeks elke ochtend om kwart over zeven op zijn fietsje om tien kilometer verder bij Bobby te gaan werken tot twaalf uur. Vier heerlijke Lapzwansloze uren. En wij zijn ook niet gek want we weten nog wel meer mensen die zijn hulp node kunnen gebruiken: bij de buren moeten elke dag de koeien verzorgd worden en Gilbert ziet er de laatste tijd steeds magerder uit. Hij is nog maar een schimmetje. En aldus hebben we hem daar ook wat werkuren aangepraat. Hoewel we een heleboel winsituaties gecreëerd hebben, blijft het toch een ietwat vreemde situatie. Eentje waar we van de zomer weer heerlijk over kunnen kletsen en lachen. Nog maar twee en een halve maand…
10-04-2011