Toen we nog in Nederland woonden was ik een watje. Als ik terug kijk denk ik: jeetje wat een teerhartig portret was ik. Als ik een dood konijn op de snelweg zag liggen deed ik geheel tegen mijn natuur in een gebedje. Lief Opperkonijn, neemt U alstublieft dit lieve beestje op in Uw konijnenhemel… Maar dan moest je je alweer snel concentreren op meer aardsere zaken als een bumperklever of een idioot die ineens op de rem staat en voor je het wist, zat je weer te vloeken. Afijn zo heb ik heel wat dieren naar betere oorden gewenst. Ik zal niet zeggen dat het tegenwoordig andersom is, maar schietgebedjes voor aangereden wild en tam, daar doe ik niet meer aan. Het leven stopt of het gaat door. Zo lang het niet te dichtbij komt, is het eigenlijk heel normaal. Ik verlos dan ook regelmatig vogeltjes en muizen uit hun lijden, zonder te verblikken of te verblozen. Als we een eetbaar dier tegenkomen, laat ik de honden rustig eten, neem zelf nog net geen stukje. En ik eet ook rustig een kip die eerder vrolijk over ons terrein liep. Voor het afmaken zelf ben ik nog te teerhartig. Dat kunnen anderen beter.
Elk jaar slachten ze bij de buren een varken. Ik heb er al regelmatig over bericht want het is steeds een hele happening. We kijken er elk jaar naar uit. Maar Roger, de oude boer, wordt ouder. Afgelopen winter heeft hij een kunstknie gekregen en staan is nu dus extra moeilijk. Het is een uitstervend gebeuren. Nu wil het geval dat we hen met oud en nieuw als kadootje een dvdspeler gegeven hebben. Ja we laten het breed hangen. Het was even aftasten of het niet een te grote luxe of teveel techniek zou zijn maar ze waren er dolblij mee. Vooral met de bijgeleverde dvd met opnames van het houthakken. Uren hebben ze er naar zitten kijken. Er werden bijkans familie avondjes georganiseerd waarin iedereen gedwongen werd te zien hoe wijzelf en vrienden van ons zich in het zweet werkten om de hele winter warm te zitten. Vervolgens hebben we nog eens echte films gebracht maar die haalden het niet bij het bomen kappen. Dat bracht mij op het idee om het hele varkenslacht gebeuren op de lopende band te zetten. Voor het nageslacht zeg maar. Een foto is zo statisch maar bewegend beeld is altijd echter. Uur na uur heb ik het hele proces gevolgd en vervolgens heeft Theo dat terug gebracht tot tien minuten. Prachtig, in één woord prachtig vonden de buren het. Daarom leek het me leuk om het niet tot een paar dvdtjes te beperken maar om jullie er ook van te laten genieten. Maar plotseling bedacht ik me dat het helemaal niet zo’n fris filmpje is. Ik weet nog goed de eerste keer dat ik een varken zag hangen! Ik gilde het uit van schrik. Dus je bent gewaarschuwd. Zet het geluid erbij aan en kijk het helemaal uit. Tenzij je het niet aan kunt zien natuurlijk.
http://www.youtube.com/watch?v=wqoxCjcpD2A
Veel plezier…
28-03-2011