Het is gek maar ik heb de indruk dat we de laatste tijd vaker worden uitgenodigd voor feestjes en etentjes dan ooit tevoren. Het kan een aantal redenen hebben . Wellicht zijn we vreselijk populair aan het worden. Staan we bekend als de gangmakers op elk feest. Of we zijn jong en daardoor een vrolijke noot tussen de grijze duiven. Of mensen hebben nog een paar stoelen vrij en vragen dan in godsnaam ons maar. Het kan ook zijn dat we langzaam tot de incrowd zijn gaan behoren. Of we hebben gewoon meer vrienden en daarom grotere kans ergens uitgenodigd te worden. Of een combinatie van bovenstaande. Hoe dan ook, het is opvallend. Zo waren Tutje en ik vorige week op de brommer naar het dorp getogen. Het ging net. Terug omhoog wil ook. We hadden het al eens uitgeprobeerd. Helaas hadden we ietsje te veel boodschappen en daarom stonden we allebei blond met de handen in ons haar, terug bij de brommer te kijken. Het was te veel, we konden het nergens meer laten. Hulpeloos om je heen kijken werkt dan wel. Een trucje dat ik de laatste jaren veel te weinig toepas. Maar met een beetje blonde hulp moet zo iets lukken. En ja hoor. Van alle kanten snelden mensen toe om onze boodschappen te tillen. Zelfs een bloederige zak lamskoppen voor de honden was geen probleem. De een wilde wel met ons mee rijden en de ander wilde het wel voor ons tillen, de volgende had het al bijna gebracht. Een Engels echtpaar dat hier een huis heeft in het dorp troffen we per ongeluk bij het café. Ze wonen hier niet maar komen zo af en toe. Dave en Sally. Zestigers. We brengen het je wel achterna. Dat was mooi en in vliegende vaart want lekker licht, zoefden we de heuvel op naar huis. Binnen no time waren de boodschappen er ook in een ge-aircode enorme auto waarvan ik het merk vergeten ben maar nog wel weet dat hij antraciet kleurig was. Typisch. Oh en of we by the way zin hadden om vanmiddag in hun swimmingpool te komen afkoelen en daarna iets te eten. BBQ of zo, iets simpels. Zoiets sla ik niet af maar weten jullie het zeker? Ik bedoel we hebben Tutje en Lapzwans ook bij ons hoor.
Geen probleem. En zo lagen we dan op een onverwachte zaterdag middag kreeftig rood te worden langs een swimmingpool met een drankje in de hand. Tutje en ik deden ons best om ook nog wat beweging te krijgen want Blond alleen werkt op een dag niet meer. We werden de rest van de middag prachtig vermaakt en konden ook nog eens op tijd naar huis en naar bed.
Ondertussen kennen we ook nog een Afro Amerikaan waarmee we vaak op zaterdag ochtend een kopje koffie drinken in het dorp. Hij heet Bobby en is onlangs 70 geworden. Je geeft het hem niet trouwens. Hij zat al een tijdje in zijn maag met het geven van een feestje ter ere van die hoge leeftijd en het moest er maar eens van komen. En dus zaten we een zaterdag later alweer uitgedost tussen vreemde mensen. Het was een vreemd feestje. We kennen Bobby alleen maar van in het café en geen idee wat hij verder uitspookt. Een eerdere lapzwans had al eens een paar maanden bij hem gewerkt aan een muur rond zijn huis. Die konden we nu dan van de binnenkant bewonderen. Het was een zootje. Een studentenhuis waardig. Ongelofelijk! Tegenwoordig komen we namelijk alleen maar in hele chique huizen met chique bewoners. En het ziet er bij al die chique mensen aldoor behoorlijk chique uit. Zo chique, dat ik ons huis maar armoedig vind afsteken. Maar nu weet ik weer beter. Die arme man heeft een vrouw nodig. Helaas voor hem heeft hij die afgezworen en wie weet is dat voor die vrouw ook wel beter. Ik bedoel ik ben nu toch op de domme blondjes tour dus deze kan er ook wel bij. De genodigden waren een ongeregeld zootje gelijk zijn huis. Wij pasten daar perfect bij. Ik had zelfs zomaar het idee dat we de meest gesofisticeerde mensen waren die erbij zaten. En dat met Tutje en Lapzwans erbij! Kijk, het kan verkeren. Er was een stel vreselijk van zichzelf overtuigde alternatieve Franse mensen die niets van voetbal moesten hebben en ook niet van alle andere competitieve sporten. Trouwens sport over het algemeen was trop fatiguant en diende tot niets. Nee dan in de tuin werken en theater maken. O en roken natuurlijk want alternatief als je bent, dan rook je als een schoorsteen. Zij waren ons toegedaan want we zaten gezamenlijk aan het einde van de tafel onder dezelfde plu. Bobby aan de andere kant, had zich omringd met de meest ordinaire Engelse dames met decolleté, vetrollen, te blond, te strakke shirts en een vreselijk Londens accent. Een achterbuurt waardig. Maar lol hadden ze wel aan die kant en dat ontbrak bij ons. En dus was ik blij dat er muziek kwam en we een beetje konden swingen. Bobby en ik dan. De rest was trop blasé. Ongetwijfeld had ik flink last van de wijn want voor ik het wist hing ik in een paal met mijn benen in de lucht, een nachtclubdanseres waardig. Achteraf heb ik daar zo mijn bedenkingen over maar op het moment had ik de grootste lol. En de loeders het nakijken natuurlijk want Bobby wilde alleen nog met mij dansen. En ik kan je wel vertellen dat als ik op mijn zeventigste nog zo kan dansen, dan doe ik het er voor. Op naar het volgende feestje. We worden nog decadent.
13-06-2010