Tenminste als het een beetje meezit en als jullie een beetje meewerken. Al een aantal jaren geleden, toen we hier nog met 4 tot 5 jongens in huis zaten, schreef ik regelmatig een verhaaltje. Gewoon zomaar voor de vuist weg. Het begon geloof ik om ze aan een jongen voor te lezen en daarna liep het uit de hand. Paquito speelde hierin de hoofdrol. Dat was leuk want iedereen kende die ezel en ik brouwde soms verhaaltjes om een betreffende jongen en Paquito heen. Voor een afscheidsblad bijvoorbeeld of om de draak met ze te steken. Want je kunt je wel voorstellen dat we in de loop van de tijd rare dingen meemaakten hier. En die rare dingen verwerkte ik dan in een verhaaltje. Ik had toch niks beters te doen. Ochtenden lang zat ik achter mijn bureau terwijl het tuig boven schoolwerk maakte ofwel andere zaken deed die ik niet wilde weten. Ik moest dan paraat en staande bij zijn om eventuele problemen op te vangen, toetsen door te sturen en ondertussen in een pan soep roeren. Dat ging goed samen. En als ik eenmaal achter mijn toetsenbord zit dan komt er vaak vanzelf wat uitrollen. Dat is nu eenmaal zo. En als ik bijval krijg in wat ik doe dan ben ik niet meer te houden. Dan sla ik door. En zo had ik dus in een mum van tijd 40 verhalen geschreven die door de beugel konden en nog veel meer die niet door de beugel konden. En genoeg bijval van allerlei kanten om te weten dat ze wel in orde waren. Maar ja wat doe je er mee hè? Als ze in de computer zitten dan gebeurt er verder niet zoveel mee. Hier en daar werd wel geroepen dat ik ze uit moest geven maar jeetje… hoe werkt zo iets en wat doe je dan? Ondertussen heb ik een vriendin gekregen die de verhalen helemaal leuk vond (helemaal leuk is een uitdrukking waar ik niet van houd trouwens maar het onderstreept wel wat ik zeggen wil) Toen ze hier vorig jaar weer op vakantie kwam, bleek ze zomaar allemaal illustraties bij de verhalen bij zich te hebben. Ze wilde eerst niet zeggen hoe ze er aan kwam maar later bleek dat haar moeder leuk kan tekenen en schilderen en best graag illustraties bij de verhalen wilde maken. Zomaar voor de lol! Dus in de afgelopen maanden zijn al die illustraties deze kant uit gekomen en vervolgens kon het echte werk beginnen. Daar haak ik af trouwens want ik kon vroeger nog geen kinderpostzegels aan de buren verkopen laat staan dat ik mijn eigen werk kan aanprijzen. Dus dat werd een Theo werkje. “Laat dat maar aan mij over!” riep hij. Dus uitgeverijen uitgezocht maar er was steeds wel iets dat niet helemaal ging zoals wij dat wilden: ofwel het kon alleen in pocket formaat, ofwel niet alle illustraties konden gebruikt worden, ofwel het werd linea recta terug gestuurd (“sorry, teveel aanbod…”), ofwel het zou hartstikke veel geld kosten, ofwel…. Elke keer wel iets waardoor we het beter niet deden.
Afijn lang verhaal kort want anders kwebbel ik over drie pagina’s nog over trivialiteiten. We zijn zelf naar een drukker gegaan. Een drukker die ook onze folder gemaakt heeft. Met de vraag of hij ze dan op diezelfde manier kon drukken en dan bundelen. Tja tja moeilijk moeilijk… Uiteindelijk beter van niet want dan zou het er net uitzien als een werkstuk of een scriptie of zo. En toen zag Theo het licht. Een bliksemschicht kwam uit de heldere hemel en brandde een gat in de kopieer machines van de drukker. Het idee was eigenlijk wel geweldig! Waarom drukken we de verhalen niet per stuk af op dubbel gevouwen A3 formaat, dikke kwaliteit papier en glanzend? En dan kun je de verhalen dus per stuk verkopen. “Spaar ze allemaal!” Theo was zo in de ban van de verworven helderheid dat we ons naar huis spoedden en daarna ben ik computer weduwe geworden. Hij heeft van de zolderkamer een kantoor gemaakt en denktank ruimte om zo de uiteindelijke versie van de verhalen te maken. Om de hele handel te distribueren (ja bij dit soort zaken hoort bijbehorend jargon) heeft hij een website gemaakt. Ongelofelijk leuk met een web winkel erbij. 19 April komt de hele handel van de drukker. Oh wat wordt dat spannend! Dan kan het echte werk beginnen.
En nu moeten mensen in Nederland mijn werk dus gaan promoten. Dat wordt nog leuk want dat betekent dat ik hier terplekke toch mijn handeltje aan de man moet gaan brengen. Dus bij deze: Kijk op de website:
En als je mee wilt helpen distribueren dan is dat niet zo moeilijk:
Stuur deze link gewoon naar iedereen die je kent. Bovendien geven we een paar “proef verhalen” uit en als mensen eenmaal één verhaal hebben gelezen, dan willen ze de rest ook zien natuurlijk. Ze zijn vooral erg leuk voor kinderen in de leeftijd tussen 5 en 10 maar ik weet zeker dat oudere kinderen gretig mee luisteren. Hoewel ik niet perse houd van kindertaal is het toch beeldend geschreven en goed te begrijpen ook al snap je niet alle woorden. En als cadeautje is het natuurlijk vooral leuk om te geven omdat je zelf kan bepalen hoeveel verhalen je cadeau doet en dus hoeveel je ervoor uit wilt geven.
Zo, genoeg aangeprezen.
Ga gauw lezen!
18-04-2010