Net als je denkt het is zover: Lente! Dan stort het weer helemaal in en wordt het weer Siberisch koud. Nu is dat wel een beetje overdreven dat weet ik maar omdat we tegenwoordig mogen schermen met gevoelstemperaturen, is het toch Siberisch. Gevoelstemperatuur: het woord zegt het al het is zo subjectief als de pest. Zo zit je nog in je hempje en je korte broek en dan moet de trui alweer aan. Het is kommer en kwel deze dagen. Lente betekent hier voor de ezels dat er weer een nieuwe weide open gaat. En dat is de grootste vreugde van het jaar. Ze rennen lekker achter elkaar aan van links naar rechts en van boven naar onder. Marthe is weer terug uit het ziekenhuis. Marthe is de moeder van Gilbert en al zeker een jaar zo niet langer aan de stoel gekluisterd omdat haar heupen het begeven. Maar een operatie wilde ze niet. Gevolg is dat ze veel te lang heeft gewacht, nu niets meer kan en een trombose heeft ontwikkeld, die in haar long is gekomen en medicijnen weer verder gestroomd en hopelijk afgebroken. Het gevolg daarvan is weer dat ze nu een jaar moet wachten tot ze de operatie kan ondergaan die anders nu al gebeurd zou zijn. De familie lijkt het wel prachtig te vinden. Ze leven van de ellende want vreugde is er niet veel en de rest is saai en alledaags. En over de oorzaak van de trombose blijven ze liever in zalige onwetendheid. Stel je voor dat je de oorzaak bij jezelf moet zoeken! Dat zou vervelende complicaties opleveren die niet zijn te overzien. En op deze manier kan iedereen op audiëntie komen en kunnen ze onvermoeibaar steeds hetzelfde verhaal afsteken: ziet ze er niet mager uit? Ik zie het niet. Zo wie zo vind ik mager er uit zien per dag verschillen. Het gebeurt mij ook wel eens dat ze me vragen: goh hé ben je afgevallen? Helaas is mijn eerste reactie er nog steeds een van vreugde omdat ik jarenlang geloofd heb dat ik vreselijk dik was. Maar eigenlijk bedoelen ze dan: wat zie je er slecht uit! En dus is mijn reactie ongepast. Het voorjaar luidt ook weer allerlei andere levendige zaken in zoals een feestje in een naburig dorp. Yvon kondigde het tijdens het bommen aan. Het moest een jaren 60 feestje worden en iedereen was welkom. Ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst op een feestje ben geweest behalve met oud en nieuw maar dat was behoorlijk saai en keurig. Omdat ik K. heb aangenomen als voorwaardelijke pleegdochter mag ze met me mee in het feest gedruis. De hele week bereid ik haar al voor en zing een beetje James Brown (I feel good…tadadadadada…) en zwaai met mijn armen in de lucht terwijl ik galm dat de sunshine er in mag. Ze verslijt me vast voor gek en ziet er met de dag meer tegen op. Als het dan eindelijk zo ver is, is ons tutje volledig ontgift van make-up en andere tuttigheden en ben ik de gene die aan moet moedigen om oogschaduw en lippenstift aan te brengen. Uiteindelijk gaat ze zo’n beetje naturel en ik volledig opgedoft. In de feestzaal van St. Frajou is het al een drukte van belang. Drie man en een paardenkop. En we zijn duidelijk overdressed. Het moest weer zo zijn. Een paar oude besjes met hun overjarige boerenpartners en Yvon zelf. Een paar Engelse schaamtevolle dus niet dansende kakkers en dat was het. Maar het kan ons niet schelen. De muziek is waardeloos en James Brown niet aanwezig. We doen ons best om in elk geval dan toch onze beweging te krijgen, staan in volle belangstelling en K. wordt zelfs ten dans gevraagd door een inmiddels lichtelijk beschonken Engels heerschap. Goh wat is ze knap en mooi. We vertellen maar even niet dat ze nog maar 14 is en ik houd haar scherp in het oog, één verkeerd gebaar en die man is van mij!
Nou ja, hoe dan ook, de lente is weer in het land en het beloofd een druk jaar te worden: tot het einde van het jaar zitten we volgeboekt me gespuis. Dat is goed voor de portemonnee. We zijn vast van plan nog een hondje te redden ergens vandaan. Ik zou ook graag wat extra hersengymnastiek gaan doen en weer eens een studie oppakken maar ik weet niet zo goed wat ik nu eigenlijk leuk genoeg vind. Als iemand een leuke suggestie heeft, houd ik me aanbevolen. Theo gaat mijn Paquito verhalen met tekeningen bundelen en drukken, ik schrijf mijn blogjes en moedig K. aan verhaaltjes te schrijven. Want wie schrijft die blijft. Dat zie je maar weer.
21-03-2010