Hoe word ik veertien en een tutje? Geen idee ik was er nooit een. Vandaag hoorde ik dat nog van mijn moeder. Dus het klopt. Het kon natuurlijk zijn dat ik het vergeten was want er zijn legio dingen die ik niet meer weet en die alleen onder hypnose terug gehaald kunnen worden. Niet alleen de verdrongen zaken. Maar echt, ik was nooit een tutje. Ik heb zelfs nog nooit lippenstift gekocht. Tot op de dag van vandaag niet. Ik heb zelfs járen met een oude lippenstift van mijn moeder in een tasje gezeuld. En dat ik er jaren mee kon zeulen geeft aan hoe weinig ik er gebruik van maakte. Yvon van de 2000 euries hond, stift zelfs haar lippen tijdens het eten. Ik vind dat prachtig. Yvon is helemaal geen tutje trouwens. Maar hoe je het voor elkaar krijgt om je gewoon, tussen de ene en de volgende hap, op te maken zonder spiegel vind ik reuze knap.
Ik heb ook nog nooit op blauwe laarsjes met gezellige witte stippen in vol ornaat achter een kruiwagen hooi gelopen. Dat moet je maar kunnen. Prachtige blonde lokken, een filmster waardig, voor je gezicht hangend terwijl je het kippenhok uitmest. En vlak voor het wandelen door de blub een volledig masker aanbrengen omdat je wel eens iemand tegen zou kunnen komen. Iemand van veertien kan er al gauw als achttien uitzien zo. En in de blubber wil je er niet als een kind uitzien. Kennelijk.
Ik kan me ook niet herinneren dat ik stond te gillen en te miepen om het water over te steken. Misschien ooit wel eens een keer voor de grap maar nooit omdat ik het meende. Vooral niet als er gewoon een oversteek plaats is waar je droge voeten kunt houden. En ik weet zeker dat ik dan nooit met gewatteerde laarsjes alsnog door het ijskoude water strompelde om vervolgens te klagen dat mijn voeten nat waren geworden. Dat alles met een achteloze sigaret in je vingers. Veertien.
Je snapt het al: ik moet alle zijlen bijzetten om me in te leven in de problematiek van onze jongeren. Hoewel ze zonder al die opsmuk maar gewoon kinderen zijn is het kennelijk een totaal ander beeld waarin ze leven. Ook ik zal bij tijd en wijle wel niet veel uitgespookt hebben op mijn veertiende maar ik had toch zeker geen persoonlijke huishoudster in de vorm van mijn moeder. Daar staat tegenover dat mijn moeder niet blowend op de bank lag en geen dreigbrieven stuurde naar hulpverleners. En mijn afwezige vader gaf me ook geen honderden guldens om me af te kopen. Niemand deed dat trouwens. Dat is wel jammer achteraf bezien. Ik werd ook niet naar een ver land gestuurd omdat de maat vol was (ook wel jammer) en ik hoefde ook niet te wedijveren met oudere zus of een knappere broer. Had ik dat allemaal wel gehad dan was ik vast ook een stuk tuttiger geworden. Ik probeer het me voor te stellen hoe ik hier met mijn kettinkjes en glimmertjes in de tuin sta te harken. Hoe ik perse die ene witte nikes wil hebben om te laten zien dat ik erbij hoor. Er leven hier trouwens legio van dat soort mensen, volwassenen, die voortdurend opgedirkt over het platteland scheuren in een veel te dure auto. Zelfs mijn vriendin Alison gaat de slaapkamer niet uit zonder make-up. Laatst stuurde een vriendin mij een maskertje op. Was het een hint? Moet ik beter voor mezelf zorgen? Ik zal heus niet zeggen: hoe werkt zoiets? Zo naïef ben ik nu ook weer niet. Maar wanneer zal ik het doen? Vlak voor of vlak na het water zeulen voor de ezels? Tijdens het roeren in een grote pan eten of na het doen van de eeuwige was? Vlak voor een preek tegen zo’n arm kind dat ook niet beter weet? “Wacht even hoor, even een maskertje doen zodat ik wat frisser tegenover je kan zitten!” Och arme, ze zijn er nog maar een week en ik raak nu al in verval!
Alle gekheid op een stokje: soms zeg je hier echt: verbaas u niet verwonder u slechts. En aan ons de schone taak om er wat normaliteit in te krijgen. We merken dat we hopeloos ouderwets zijn, uit het jaar nul. We zijn zo goed als prehistorisch. Maar denk maar niet dat we dat veranderen hoor. Het gaat ons lukken om ze net zo oubollig en saai en stom te maken als wijzelf.
12-02-2010