Mouss heeft een vriend. Die vriend heet Sizzles en Sizzles logeert hier. De baasjes van Sizzles zijn een paar daagjes weg en joepie, dan mag hij bij ons logeren. Joepie vooral voor Mouss en Sis. Het is vreemd zoals het gaat met hondenvriendschappen. Je kunt er eigenlijk geen peil op trekken. Mouss is een goedzak en wil het met iedereen graag goed vinden maar Sizzles is top of the bill. Die is het helemaal. Hij loopt hem achterna als ware het een loopse teef en als hij dat even niet doet, daagt Sizzles hem uit om vooral snel weer te beginnen. De godganse dag lopen ze achter elkaar aan te rennen en doen ze dat niet dan staan er twee ventilatoren hondenadem uit te wasemen met de tong op half zeven. Het huis is een grote puinhoop want tijdens het spelen ontstaat er een ritueel waarbij er eerst in de vijver gesprongen moet worden, dan door het zand gerold, dan een rondje door het huis slalommen en Bridjo ontwijken en vervolgens weer overnieuw beginnen. Ik kan daar natuurlijk paal en perk aan stellen en dat zou ik ook moeten doen maar dat doe ik natuurlijk niet. Zuchtend en inwendig vloekend pak ik even later de stofzuiger en de dweil maar weer en kijk min of meer vertederd hoe de twee geliefden de boel weer net zo vies maken als daarvoor. Sizzles is een labrador achtig typ of zoiets. Hij is wit met grijze en bruine vlekken en zijn ogen hangen als een bloedhond. Dus een combinatie van een jachthond met een koe. Ik zeg dat maar niet hardop want Alison is gek op het beest en dat mag ook. Ook Sizzles hoeft het niet te horen want dat zou zijn ego maar ondermijnen.
Het is zo wie zo gek met vriendschappen. We begonnen hier natuurlijk helemaal blanco. En in de loop van de jaren hebben we mensen leren kennen en zijn er ook alweer mensen afgevallen. Die we niet meer willen kennen. Het is net het echte leven. Alleen komen er wat minder makkelijk anderen voor in de plaats. Daarom kan ik wel zeggen dat Alison op dit moment mijn enige vriendin hier is. Kijk, ik wil Nadine wel meerekenen maar Nadine is meer een hele goede kennis die je liever niet kwijt wilt. Ik ben stapelgek op haar maar er zit een grens aan onze saamhorigheid. Die heeft helaas te maken met ontwikkeling. Het is gewoon niet anders. Ze werkte vanaf haar zestiende in een kleding fabriek tot die zeven jaar geleden over de kop ging. Ze was daar geen chef d’equipe of zo maar gewoon achter de naaimachine, het ene kleding stuk na het ander erdoor raggen. Daarna kwam ze bij ons werken, zes uur per week in de huishouding. En van lieverlee gingen we elkaar steeds beter kennen, leerde ze me Frans wat later niet helemaal bleek te kloppen of ze wist het zelf ook niet goed maar dat maakte niet uit. Vaak ga ik bij haar langs voor een glaasje sap en kan kijken we televisie en praten tegelijk. Heel goed voor mijn Frans. Nadine geeft je haar arm als je er een nodig hebt. Nadine stelt geen vragen. Nadine is er gewoon. Af en toe hebben we een heimelijk moment en Nadine is mijn tussenpersoon voor mijn hondenvlees. Ik heb het gevoel dat ik er maar weinig tegenover kan zetten. Met al mijn geleerdheid en ontwikkeling blijf ik hopeloos achter. Dus naast het tientje per uur geef ik haar af en toe kleding die ik niet meer pas of waarvan ik zeg dat ik het niet meer pas. We hebben de zelfde maat hoewel ze ongeveer tot aan mijn middel reikt. We passen in elkaars kleren. Als we op straat lopen ziet het er niet uit. Beter blijf ik zitten en zij staan.
Alison kwam pas wat later hier in mijn leven en vanaf de eerste seconde hadden we een klik. Onuitgesproken dezelfde energie. Hoewel onze levens totaal verschillend zijn kunnen we overal samen over praten. Hoewel ze me uitlacht wanneer ik er gekke dingen uitflap, kan ze het ook heel erg waarderen. Alison heeft ook een goede opleiding en goed werk gehad in Engeland. Huis en haard verlaten om een nieuw leven te beginnen. En dat schept een band. Ik pas op Sizzles en zij naait gordijnen. Ik laat haar zweten met de wii juf en zij troost me als ik er even doorheen zit. Ik ben haar tussenpersoon voor kipkarkassen en zij kookt een overheerlijk diner met alles er op en er aan. Het is wat gelijkwaardiger, we gaan gelijk op. Hoewel we bijna even lang zijn is ze twee maten kleiner dan ik. We passen niet in elkaars kleren.
29-09-2009