Vandaag beginnen de nieuwe dingen. De dingen die om me heen met mij gebeuren en de dingen die in mijn hoofd gebeuren. Allemaal nieuwe dingen. En toch ook weer heel bekend en vertrouwd. Eigenlijk is het een soort van nieuwe wijn in een oude fles. Hmm al met al klinkt het een beetje treurig terwijl ik eigenlijk gewoon weer wilde beginnen om mijn wederwaardigheden te beschrijven. Al tijden loop ik er weer mee in mijn hoofd. De ervaringen die me overkomen wil ik toch wel graag delen of minstens vastleggen, voordat ze zomaar verdwijnen en dat je later denkt: hoe zat dat ook alweer.
De nieuwe dingen beginnen vandaag met een hele lijst van dingen te doen. Net als gisteren en de dag ervoor. Soms komt die lijst af en soms ook niet. Vaak verschuiven er dingen naar de dag erna. Zo staan er al 3 dagen, 4 manden wasgoed te wachten om gevouwen en opgeruimd te worden. Met strijken laad ik me niet in. Dat vind ik nu echt de grootste tijdverspilling aller tijden. Dan lees ik liever stiekem een boek dan me te houden aan mijn lijstje. Van de 5 dingen van vandaag doe ik er 3. En weer schuift dat wasgoed op naar morgen. Lekker belangrijk!
Het leukste ding van vandaag is dat we de caravan uit Bazordan hebben gehaald en kaal gestript. Hij moet schoon! Hij moet schoon omdat we hem opnieuw gaan bekleden en erover gaan dromen ermee weg te gaan. Hij moet ook schoon omdat er een jaar lang een spinnenkolonie en een muizen familie in heeft gezeten. En omdat er al 20 jaar een vloerkleedje in ligt wat met de beste wil van de wereld niet meer schoon te krijgen is. Met die caravan begint ons nieuwe leven. Ons nieuwe leven dat we met veel doorzettingsvermogen nieuw leven in moeten blazen. Na de heilige periode van zeven jaar hebben we besloten te stoppen met wat we doen en hoe we het doen alleen bleek dat in de praktijk niet zo eenvoudig en ook niet zo minder eenvoudig als we gehoopt hadden. We zijn niet naïef maar misschien wat te optimistisch. Niks mis mee eigenlijk. Een hele zomer hebben we lopen nadenken en ruzie maken en dromen over stoppen met werken, over verhuizen, over een ander leven. Vreselijk vond ik het in het begin. Ik ben nogal honkvast in de zin dat ik houd van mijn eigen structuren en eigen patronen. Ik ben er aan gehecht. Ik heb ze vaak zelf ook aangebracht en ik reken er ook een beetje op net zoals zij op mij rekenen. Jaren fietste ik elke zaterdag ochtend naar het dorp voor een kop koffie met de honden. Ik doe dat inmiddels al twee jaar niet meer en toch blijven mensen mij vragen of ik de honden niet bij me heb of de fiets, wanneer ze me in het dorp zien. Dat doet een beetje pijn want die structuur vond ik wel heel fijn.
En zo zijn er zat structuren en tuurtjes die mijn leven beheersen. Ik geloof dat ik daarin niet zo anders ben dan anderen behalve misschien dat ik me die structuren helemaal vrijwillig opleg en me er ook strak aan probeer te houden omdat mijn leven ander in elkaar stort. Dat wasgoed is mijn kleine rebellie tegen de angst het te verliezen van de structuur. Ik kijk wie het het langst volhoudt. De was mand is inmiddels tot kattenmand verworden. Dat is niet erg want het bovenste t-shirt kan ik gerust weer in de was gooien. Er blijft nog genoeg over. Uiteindelijk verlies ik toch.
Ik was bereid en had er zelfs zin in om nieuwe structuren te maken ergens anders, ik merkte dat ik in staat was me los te maken en een nieuw avontuur een nieuw leven aan te gaan.
Het beoogde andere leven zonder werk (zonder werk dat met jongeren te maken heeft) gaat niet door. Het is niet aan een ander uit te leggen hoe moeilijk dit is. Tenzij jezelf met probleem jongeren in hetzelfde huis leeft zal je het nooit snappen dus ik ga het niet uitleggen waarom ik vind dat we het na zeven jaar verdienen om ermee te stoppen. Maar goed, het is voorlopig nog geen haalbare kaart. Ook het huis verkopen is lastig omdat makelaars hier te beroerd zijn te werken voor d e kost. En dus liever het huis afkraken en van allerlei ongemakken voorzien dan het aan te prijzen en ermee de boer op te gaan. Ons huis, dat gekke grote huis dat we helemaal zelf verbouwd en gerenoveerd hebben. Ons land waar de honden zo blij over rennen en de ezels zo vrij op lopen te grazen is niks waard. Met tranen in mijn ogen en bereid ze een voor een het land af te schoppen, kon ik het aanhoren. Als of ze het over je moeder hebben of zo. Kom niet aan mijn moeder want ik vermoord je. Ja dat leer je van jongeren die mij vervolgens best voor teringhoer willen uitmaken of kankerwijf zoals het hun belieft.
En om nou jaren te gaan zitten wachten op een imaginaire koper die zich vast wel aan zal dienen… en ondertussen op de wip te zitten: er te zijn en er niet te zijn… Klaar om weg te gaan… dat gaat niet. Theo die zijn handen niet uit de mouwen kan steken omdat het niets toevoegt aan de waarde van het huis… dat gaat ook niet. En dus moeten we ons leven zo in gaan richten dat het behapbaar wordt. Dat we het weer uit kunnen houden en dat we er met een beetje mazzel ook weer lol in gaan krijgen. Het zijn luxe problemen als je ze afzet tegen mensen die geen keus hebben. Of tegen de ellende in de wereld. Maar goed, dat lijkt maar zo en zoals gezegd ga ik het niet uitleggen.
En dus hebben we de caravan gestript en dromen we van op vakantie gaan. Een echte vakantie zonder zorgen. In oktober gaan we dan ook. Dorien komt met haar ouders hier oppassen. Ik ben blij dat we het zo goed geregeld hebben. Die caravan staat nu nog symbool voor ons andere leven en dus verdient hij het eens van de spinnenkolonie ontdaan te worden, het gore kleed er uit en de gordijnen er af. We hebben hoge verwachtingen van dit huisje.
10-09-2009