– Sorry dat ik het zeg Paquito, maar ben je niet een beetje dik aan het worden?
Pucks de poes zat al de hele middag tegen Paquito’s hoefjes aan te soezen. Het was warm maar toch ook lekker. Lekker warm.
– Je draait me toch geen maling hè? Paquito schrok een beetje van Pucks’ uitspraak. Of bak je me soms een loer?
– Nee, ik meen het zei Pucks. Volgens mij ben je dikker aan het worden.
– Is dat erg?
– Helemaal niet maar je bent nu eenmaal geen olifant of een beer. Die zijn van nature dik. Jij bent een ezel en dan heb je van nature aanleg. Je moet oppassen!
Olifanten en beren waren een ruim begrip voor Paquito. Die vielen in dezelfde orde als biefstuk en onderzetters. Daar had hij gewoon nog nooit van gehoord. Voor hetzelfde geld waren dat vliegende kopjes of zwemmende draaikolken. De flierefloeper van Indy was nog minder onbekend.
– Je moet minder wortels eten, want daar zit veel suiker in. Van suiker word je dik. En je mag ook nooit gras, samen met een appel eten want dan vermengen de vetten zich verkeerd in je lichaam en komen op je buik terecht. Dat is heel schadelijk. En distels zijn eigenlijk verboden. Zodra die in je maag komen zetten ze uit en dan kan de rest er niet meer langs. Heel gevaarlijk!
Paquito wist niets van vermengende vetten en uitzettende distels maar Pucks klonk heel geleerd en het was vast waar. Hij werd er een beetje bang van.
– Maar alles wat je zegt heb ik vanmorgen al opgegeten!
– Dat geeft niks, zei Pucks geruststellend, je moet er oefeningen bij doen. Dat heb ik eens gezien. Heel leuk en helemaal niet moeilijk. Kom ik doe het je voor.
En voordat Paquito was opgestaan, zich uitgerekt had en zijn hoefjes gestrekt, stond Pucks zich al in het zweet te werken. De ene oefening na de andere deed ze, ze trommelde op haar buikspieren, zwaaide op haar staart, trok gekke gezichten strekte haar pootjes zo ver van zich af , dat ze dubbel zo groot werd. Daarna plopte ze als een elastiekje weer in elkaar.
– Nu jij, zei ze fanatiek.
– Ik kan dat niet hoor. Misschien heb ik van nature aanleg, ik ben van nature ook lui geloof ik.
Pucks rolde over de grond van het lachen.
– Dat geloof ik graag zei ze. Maar dat is niet erg hoor. Ik vond het zelf wel leuk. En om dat te demonstreren, deed ze de oefeningen nog maar eens voor.
– Ik word al moe als ik naar je kijk, daar val ik misschien ook wel van af. En om te zien hoe veel, klopte Paquito even op de zijkant van zijn buik.
– Ik geloof dat het al begint te werken hoor.
Pucks gierde van de lach.
– Je bent me d’r eentje, je bent er wel twee! En toen moesten ze allebei lachen ook al wist Paquito niet zo goed waarom.
– Kom, zei Paquito ik geloof dat het tijd is voor een lekkere wortel. En zo knaagden ze de rest van de middag worteltje na worteltje weg. Ondertussen vertelden ze elkaar de meest waanzinnige verhalen en werd Paquito steeds in de maling gebracht en in de war gedraaid. Het werd een vrolijke dag en toen Pucks die avond naar huis ging zei ze heel zachtjes, zodat Paquito het bijna niet kon horen:
– Ik vind jou de liefste hoor.
En weg was ze. Paquito klopte nog eens op zijn buikje en kauwde nog één wortel om het af te leren.