17 – Paquito is mooi

– Zie je iets aan mij? Juffrouw Bridjo liep voor Paquito heen en weer te paraderen.

– Jawel, zei Paquito, ik zie uw oren en uw ogen en ik zie alles wat ik altijd aan u zie.

– Nou nou, niet zo bescheiden mopperde juffrouw Bridjo. Ik kan heus wel tegen een complimentje hoor.

Paquito keek nog eens goed maar hij zag echt helemaal niks bijzonders aan juffrouw Bridjo. En juffrouw Bridjo draaide nog een paar rondjes maar het hielp niks.

– Ik geef het op zuchtte Paquito, zeg het maar.

– Ik ben bij de kapper geweest! Een beetje nors en een beetje boos draaide juffrouw Bridjo zich af.

– O, maar nu zie ik het wel hoor, riep Paquito vlug. U bent prachtig geworden!

– Gewórden? Wil je zeggen dat ik niet prachtig wás?

Het zag er niet best uit voor Paquito en hij wrong zich in allerlei bochten om het goed te maken.

– Nee, natuurlijk was u wel prachtig maar nu bent u mooi. En o ja, natuurlijk was u eerder ook al mooi maar nu bent u geweldig…

Juffrouw Bridjo gaf mopperend toe. Een beetje ijdeltuiterij was haar niet vreemd.

– Weet je wat, zei ze monter, we vragen het even aan Pucks. Pucks Pucks! Ze riepen om het hardst en daar kwam ze al aangelopen.

– Vertel Pucks, wat zie je aan mij? Pucks de poes zat net over een moeilijk woord na te denken

– Schitterend zei ze schitterend! Juffrouw Bridjo wilde net triomfantelijk naar Paquito kijken, toen Pucks er aan toe voegde:

– Een heel mooi woord dat schitterend. Maar ik zie het, u bent bij de kapper geweest, u glanst helemaal juffrouw Bridjo. Zelf heb ik gisteren mijn nagels gevijld en het is jammer dat niemand dat nog gezien heeft. Persoonlijk vind ik het schitterend!

Juffrouw Bridjo die niet alleen ijdel was maar ook graag zelf in de schijnwerpers stond stelde voor om een wedstrijdje mooi zijn te houden. Ze wist zeker dat ze van alle dieren kon winnen en zo besloten ze om die avond, vlak voordat de zon onder ging bij elkaar te komen. Om en om zouden ze jury zijn want iedereen wilde meedoen.

Die avond kwamen ze bij elkaar onder de boom op de heuvel.

Indy de kip had haar veren flink uitgepikt. Er was geen vlootje meer te bekennen. Met een beetje lippenstift had ze haar kam, die toch al zo mooi was, nog roder gemaakt. Deftig liep ze voor de andere dieren langs die goed keken en veel aantekeningen maakten. Toen ze zes keer heen en weer gelopen had en ze niks meer aan zichzelf kon verbeteren, werd het een beetje saai en riep Dapper dat het haar beurt was. Met een grote strik om haar nek en een staart als een pompoen paradeerde ze voor de jury. Indy was nog een beetje druk met het wegpoetsen van de lippenstift maar de rest keek verbaasd toe. Zo mooi hadden ze Dapper het konijn nog nooit gezien. In haar oren had ze ringen gedaan, die glinsterden in het late zonlicht.

– Prachtig, fluisterde tante Noor. Prachtig.

Na Dapper was het de beurt voor Pucks, die die middag al geoefend had en er zelfs een kleine studie voor verricht had. Met heupwiegende pasjes liep ze een rondje over de wei en bij elke stap blonken haar nagels dat het een lust was. Haar vacht glansde zo hard, dat het wit leek in plaats van zwart. Zeker van haar overwinning zette ze zich een beetje arrogant terug in de rij van de jury en was het de beurt voor tante Noor.

Tante Noor wist wel dat ze niet kon winnen maar toch had ze haar best gedaan. Haar tanden waren gepoetst en ze had de hele middag met vlechtjes in haar staart gelopen, zodat die nu golfde als de zee. En toen ze na een rondje lopen terug was, maakte ze als verrassing nog een kleine radslag. Ze kreeg spontaan applaus van de andere dieren.

Paquito bleef een beetje achter een boom verstopt maar de dieren riepen allemaal dat het zijn beurt was. Hij had geen idee wat hij had moeten doen om de wedstrijd te winnen en dus had hij die middag maar een dutje gedaan. Zijn haren zaten nog in de klit van het rollen door de modder en de slaap zat nog in zijn ogen. Juffrouw Bridjo vond dat niet erg want nu stegen haar kansen om te winnen aanzienlijk. Voor de tweede keer die dag liet ze zichzelf in vol ornaat zien: haar haren geborsteld, haar nagels gevijld, haar tanden gepoetst en voor de gelegenheid had ze een halsband met glittertjes om gedaan. Ze deed het ene kunstje na het andere, stond op haar voorpootjes, liep op haar achter pootjes, gaf handjes aan de jury en zong ten slotte nog een heel mooi lied van verre reizen.

De jury was het meteen eens: Juffrouw Bridjo was toch wel het mooist van allemaal. Net toen ze haar op de troon wilden zetten, hoorden ze een zacht stemmetje. Vóór hen was de flierefloeper aangekomen. Maar niemand kon met zekerheid zeggen of het de flierefloeper wel was. De vorm en schoonheid die anders ook al voor opschudding zorgde, leek wel vertienvoudigd. Het schitterde in de rode zon met alle kleuren van de regenboog. Voorzichtig bleef de flierefloeper doodstil staan voor de jury. En alle dieren waren sprakeloos. Pas na een hele lange tijd, toen de zon al weg was en de maan nieuwe schitteringen op de flierefloeper maakte, sprak juffrouw Bridjo plechtig, dat het duidelijk was, dat de flierefloeper op de troon hoorde. En alle dieren waren het er roerend mee eens. Glimmend van trots hielp Indy de flierefloeper op de troon en daar bleef het de rest van de nacht stralen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *