– Ik heb zo zin in allemaal lekkere dingen zei Paquito op een dag tegen juffrouw Bridjo. Ik kan wel een hele wortel op. En daarna nog wel één en nog één en nog één. Ik denk dat ik wel een hele zak wortelen op kan.
Juffrouw Bridjo bedacht dat het toch wel heel moeilijk zou zijn om een hele zak wortelen leeg te eten. Wortelen vond ze maar heel af en toe lekker. Eigenlijk alleen maar als er echt niks anders was. En gelukkig waren er nu geen wortelen maar er lag wel een hele berg appelen onder aan de boom. Door de wind waren ze er van af gewaaid. Ze spraken af dat ze een wedstrijdje eten zouden doen. Wie het eerst op de bodem zat had gewonnen. Indy de kip deed ook mee. Zorgvuldig had ze haar flierefloeper in een mandje gedaan zodat het niet kon omrollen.
– Ik moet er steeds erg goed op letten, zei ze. Vandaag of morgen gaat hij er vandoor, het is een beweeglijke flierefloeper dat wel. De dieren stonden eventjes bij de flierefloeper te kijken en bewonderden de vorm en de schoonheid ervan. Daarna begonnen ze met aftellen en kon het eten beginnen. Juffrouw Bridjo at netjes met mes en vork en schilde elk appeltje mooi af in een hele sliert. Indy, die steeds een oogje op de flierefloeper hield, pikte zich drie keer in het rond om daarna weer overnieuw te beginnen. En Paquito at gewoon zo hard hij kon, zonder te kauwen en bijna zonder te slikken. En zo aten zij de rest van de dag door. De berg werd steeds kleiner maar de grond kwam maar niet in zicht.
– Ik zie sterretjes, riep Paquito plotseling.
– Ik ook, riep Indy blij, een heleboel!
Juffrouw Bridjo spuugde een pitje weg en keek eens om zich heen.
– Nou, ééntje dan maar meer ook niet. En ze nam nog een keurig hapje appel.
Indy en Paquito lagen op hun rug naar de sterretjes te kijken.
– Ik zie ik zie wat jij niet ziet en de kleur is… Paquito wist eigenlijk niet wat hij zeggen moest want er viel niet zo veel te raden.
– Een sterretje! Riep Indy
– Juist ja, een sterretje. Hoe wist je dat je dat raden moest?
– Kom laten we gaan dansen sprak Indy een beetje lodderig. Ik leid, jij volgt. Eén, twee, drie, één, twee, drie! Een wals een echte kippenwals!
En Paquito die niet wist dat hij dansen kon, walste mee in de armen van Indy, stond af en toe even op haar tenen maar dat gaf niks. Ze dansten de hele heuvel rond en toen de maan boven de boom stond, klommen ze de boom in om hem te aaien.
Juffrouw Bridjo nam ondertussen nog kleine hapjes van haar keurig geschilde appel, liet af en toe een hikje en zag Pucks de geleerde poes in de verte aan komen lopen.
– Jullie zijn dronken constateerde die onmiddellijk, jullie zijn vreselijk dronken!
Paquito en Indy kwamen aangezeild vanaf de boomtop.
– Joepie! Eén, twee, drie, één, twee, drie… Onhoorbare muziek klonk in de nacht en alle dieren dansten met Paquito en Indy mee. Zelfs juffrouw Bridjo, die niet van dansen hield en altijd bang was dat ze voor gek zou staan, waagde het een paar pasjes te doen maar viel daarna gierend van de lach achterover in de appelberg. En aan het einde van de dans, in het begin van de volgende ochtend, toen er allang geen muziek meer klonk en iedereen in slaap was gesukkeld boven op de berg appelen, kwam Dapper het konijn ook een kijkje nemen. Pucks lag boven op haar boek tussen de bladzijden gevouwen.
– We hebben een delirium, sprak ze hikkend.
– Een delidinges bevestigde Paquito haar. Heerlijk. Ik wil dit elke dag wel. Hik!
Wat een onzin zei Dapper. Jullie zijn gewoon dronken. En dan de schuld aan de mieren geven! Verbolgen en een beetje jaloers draaide ze zich om en liep terug naar waar ze vandaan was gekomen, raakte drie keer de weg kwijt en struikelde toen over een paardebloem. En terwijl ze tierend verder liep, snurkten de andere dieren de hele dag en de volgende avond door, boven op de berg met appelen.