Op een warme middag zat Paquito zijn oren te wassen. Hij had dat zojuist geleerd van Dapper het konijn. En nu kon hij er geen genoeg meer van krijgen. Hij was er al de hele middag mee bezig en ze glommen zo erg dat alle dieren in de omgeving verblind werden door het spiegelende licht. Juffrouw Bridjo, het keurige maar dol dwaze hondje, had haar zonnebril er al bij opgezet en lag lekker bruin te worden op een handdoekje, dat ze naast Paquito had uitgespreid.
– Zeg Piet, zei ze een beetje bekakt, zullen wij eens op stap gaan samen? Naar een onbewoond eiland bijvoorbeeld of een stad met allemaal mooie dingen of een trektocht maken met een roeiboot?
Juffrouw Bridjo had altijd overal zin in en stond altijd met haar neus vooraan als er leuke dingen gebeurden. Ze had er al heel wat reisjes op zitten en alles wat Paquito kende over andere plekken dan het weiland, had hij allemaal van haar gehoord.
– Die roeidinges lijkt me wel wat, antwoordde Paquito loom, want hij dreigde van zijn eigen spiegelgeweld in slaap te vallen. Zullen we maar meteen gaan?
Hij sprong op, pakte zijn rugdinges vol met dingetjes waarvan hij dacht dat hij ze nodig had en ook met dingen waarvan hij de toepassing niet wist, maar die zéker van pas zouden komen. Met juffrouw Bridjo voorop huppelde het tweetal naar de rivier op zoek naar een roeibootje. Onderweg kwamen ze Indy de avonturen kip tegen.
– Wat gaan jullie doen? Wat gaan jullie doen? Mag ik mee? Mag ik mee? Waar gaan we heen? Waar gaan we heen? Ze kakelde honderduit en tegen de tijd dat ze de rivier bereikt hadden was het tweetal uitgebreid met Indy de kip en Pucks de wijze poes.
– Zonder mij begrijpen jullie er helemaal niks van liet ze weten. En met een boek vol dure woorden, stapte ze een bootje in dat verscholen lag in het riet.
– Ik roei wel riep Indy, dat heb ik wel vaker gedaan.
Met een beetje gefladder, sprong ze achter Pucks aan het bootje in, dat daardoor vervaarlijk wankelde. Paquito wist nog net op tijd de pootjes droog te houden door met zijn eigen gewicht, het evenwicht te vinden.
Juffrouw Bridjo duwde af en daar dobberden ze langs de rietkragen, op zoek naar het avontuur. Indy roeide of haar leven er van af hing, Poes zocht allemaal nieuwe woorden op in haar boek terwijl ze langs ingewikkelde dingen voeren en Juffrouw Bridjo keek op de kaart, opdat ze niet zouden verdwalen. Paquito had het te druk met om zich heen kijken. Maar na een tijdje, ze wisten eigenlijk niet eens hoe lang want niemand had op de zon gelet toen ze instapten, kreeg Paquito honger. In zijn rugdinges vond hij allemaal lekkere hapjes waarvan hij zo erg begon te watertanden dat Pucks als de wiede weerga moest beginnen met hozen, om te voorkomen dat ze zouden zinken.
– Nou nou, zuchtte ze, jij hebt geen gewone honger, jij hebt super honger!
Ze zochten een plekje in het midden van het bootje op, om te gaan picknicken. Ze stapelden alle lekkernijen uit en begonnen direkt te eten. Na een tijdje viel het juffrouw Bridjo op, dat Indy niet mee at.
– Wat schijnt het probleem te zijn mevrouw Indy? Vroeg ze met volle mond. Is er niets bij van uw gading? Of vindt u het niet lekker?
Indy verborg haar snavel uit verlegenheid onder haar vleugel en mompelde wat in haar veren. De andere dieren konden er niks van verstaan maar na enig aandringen durfde Indy haar verhaal wel kwijt.
– Het eten gaat me gewoon ietsje pietsje moeilijk af. Ik heb geen tanden moeten jullie weten en ik zou heel graag een stukje wortel of distel mee eten of zelfs een stukje vlees of vis maar ik weet niet hoe ik het kauwen moet.
Dit was een vraagstuk waarover de dieren even flink moesten nadenken. Paquito dacht zó hard na, dat zijn hersens begonnen te kraken. Hij dacht eerst dat het de boot was en uit angst om te zinken hield hij maar op met denken. Juffrouw Bridjo had nog nooit van zo’n probleem gehoord en het ook nog nooit mee gemaakt en dus wist ze geen oplossing. Pucks de poes zocht verwoed in haar dikke boek bij de t van tanden, bladerde wat heen en weer en kwam uiteindelijk bij de k van kunstgebit.
– Ik heb een grandioos idee! riep ze even later. Laten we een kunstgebit maken voor Indy. De andere dieren waren het er direkt mee eens en iedereen wilde wel één of meerdere tanden afstaan. Pucks reeg ze allemaal aan elkaar. Het was even een spannend moment toen Indy ging passen maar het paste precies. Van puur plezier en blijdschap dansten de dieren met elkaar een vreugde dansje en aten daarna net zo lang tot hun buikjes over de rand van het bootje bulkten.